Groot-Brittannië

Vanmorgen gewekt door het gegorgel van de Red Grouse. Ergens op Moss Moor zowaar een redelijk beschut plekje gevonden dichtbij een klein meertje, zo waren gisteravond na 49 km ineens 'al' mijn problemen opgelost (windkracht 7 en een stukke Steripen). Verder over Groot-Brittannië's allereerste langeafstandspad, de Pennine Way, in steeds dichter wordende mist en miezerregen. Het is spookachtig. Ik lijk hierboven wel de enig overgebleven mens op aarde. Pffff. Wie heeft dit plan bedacht zeg... Wat een eindeloos eind is het eigenlijk en het gekke is dat hoe minder je ervan kunt zien (door die mist),...

Vandaag begin ik aan de Pennine Way, die me vanuit Edale door die weidse wilde dalkom omhoog leidt naar het 636 m hoge (en 7000 jr oude!) veenplateau van Kinder Scout. Een aparte wereld hierboven waar wind, regen, zon en vorst hun eigen wetten hebben waar wij ons naar te schikken hebben. Vandaag zeker, want het regent en waait flink. Niet eenvoudig als regen en wind je tent geselen, toch de boel in te pakken en in je uppie de bergen in te gaan. Dat wordt een dagje fellhardness kweken. Tot 1932 was dit een jachtgebied, verboden grond voor mensen zoals ik. Bob Brown en vele honderden met hem,...

Wat een rustdag met je doet... Voel me vanmorgen zo onvermoeibaar! Door het lieflijke Dovedale verder noordwaarts. Een smal en langgerekt kloofdal met een heerlijk kabbelbeekje en van de nachtvorst nog licht bevroren veldjes. Inmiddels zijn de weiden niet langer van heggen en houtwallen voorzien maar van steenmuurtjes, echt een noordelijk teken! Via Moneyash op naar Edale (52 km) waar de Pennine Way morgen zal beginnen. Het is lichtbewolkt en er waait een fris windje, de vogels zingen uitbundig en zolang de route zo mooi is, ben ik gewoon stil en blij. Het is alsof tevredenheid altijd sneller oproepbaar...

05.00 uur: De vogels zijn mijn wekker. Opstaan is eerst de tent open ritsen en kijken wat voor weer het is, dan overeind, alles om me heen inpakken, dan droogwarme slaapkleding uit (lange onderbroek, 2 thermal shirts en donsjackje) en vochtige loopkleding aan, buitentent afbreken, rugzak omsjorren. 05.30 uur: ik loop weer (en ontbijt ondertussen met een Mars, en nog een). Koud, zo vroeg ligt de vorst nog op de velden langs River Dove. Richting noorden. Dit is inmiddels Derbyshire en ik ben onderweg naar het Peak District. Dan gaat het echt mooi worden!!! Niet in de laatste plaats omdat ik op dit moment...

Wat kun je jezelf soms in de weg zitten... Tijdens een zachte, warme nacht in het Bridgehotel in Penkridge wist ik het te presteren toch nog enkele slapeloze uren door te brengen. Mijn beide hielen deden namelijk nogal zeer, urenlang, een vreemd uitstralende pijn. Dan gaat er zoveel door je heen. In balans blijven is makkelijk gezegd maar de praktijk heb ik niet zomaar onder de knie... In de vroege ochtenduren trok het geheel weg, dus ben ik ook maar weg gegaan. M'n hoofd nog in verwarring van alle vragen (blijf ik heel, moet ik een rustdag, wat was het?), maar m'n benen als vanzelf weer in beweging,...

Inspiratie, kracht, running een Art? Mooi allemaal maar schei uit, vandaag is running boven alles razend zwaar, eindeloos en eenzaam. Running is ook bikkelen, buffelen en bijten. Hoort er allemaal bij, tuurlijk, weet ik wel, iemand gaf me zelfs de raad te genieten van het niet-genieten, maar in alle eerlijkheid: hoe doe je dat? Vandaag voelt alles als uphill of het nou omlaag, omhoog of vlak is. Terwijl dit by far volgens mij zelfs de vlakste etappe is... Ik loop, sjokkel, hou een korte graspauze en sjokkel weer door, hou mezelf voor dat alles goed is, ben immers alleen maar erg moe (het...

Volgens de Tarahumara indianen was rennen geen sport maar een Art, iets wat je alleen in balans met buiten kon ontwikkelen en vooral ook wat je binnenstebuiten keerde. Een mooie gedachte om deze vroege ochtend (5 uur op) mee te starten. Gisteren tot Gladestry gelopen (53 km), vandaag probeer ik weer zoiets of verder, in elk geval Knighton voorbij waar ik Offa's Dyke Path alweer verlaat om een ketting van aaneen geregen Public Footpaths te volgen richting de Pennine Way in Edale. On route door velden en heuvels dus allereerst richting Knighton, hangt er ineens een briefje op een hekoverstap...

Gisteravond liep ik tot een uur voor schemer door, het avondlicht is vaak zo mooi. Ergens ten zuiden van Pandy maakte ik kamp, daar was ik na 58 km ook wel aan toe! Je zou een comatueuze nacht verwachten en ook wensen, maar het was erg koud, had alles aan wat ik had, niet erg comfortabel. Stond dus een beetje brak op om 5 uur, inpakken en lopen, warm worden (en een Mars on-the-go als ontbijt). Heus niet alleen romantiek, life on the trail! Hatteral Hill stond op mn ochtendprogramma, een bijna 20 km lange bergrug aan de oostkant van Brecon Beacons NP en die ridge vormt een natuurlijke grens tussen...

Na een heldere (behoorlijk koude dus niet heel ontspannen) nacht op de plek bij het bosje, over de kilometers lange Severnbrug naar Chepstow gerend. Hier begint mn volgende National Trail, het Offa's Dyke Path. Langs de restanten van een 1200 jr oude aarden wal, gebouwd in opdracht van Koning Offa die zijn rijk tegen die 'barbaren' uit Wales wilde beschermen dan wel markeren (de ware reden voor deze 129 km lange wal is nooit duidelijk geworden). Overwegend loopt de route vanochtend tot aan Monmouth bovenlangs het Wye-dal, een fantastisch groene route met anemoontapijten in de bossen. Gisteren...

Na een zalige rustdag weer met de vroege vogels vertrokken, Cheddar uit richting Chepstow. Een noodzakelijke verbindingsroute en niet direct de mooiste van het traject met voorsteden en snelwegen. Op zo'n dag zeg ik regelmatig tegen mezelf: hier kom ik nooit meer terug, mooi zo! Vanmorgen eerst nog wel een fraai stuk, via een oud spoortraject uit 1869, de Strawberryline, die Cheddar met Yatton verbond (en waar behalve ijzer en melk ook aardbeien uit Cheddar noordwaarts gingen). Daar aan het eind in Yatton hing een ijzeren treinkunstwerk dat wel speciaal voor mijn tocht gemaakt leek: de vos zag ik op KingsWeston...