Groot-Brittannië

Een verjaardag is een mooie dag om extra vaak dankjewel te zeggen. Aan Frank allereerst die me steunt in dit waanzinnige plan, erin gelooft en me wel duizend harten onder de riem steekt. Aan mijn lijf dat tot nu toe heel gebleven is ondanks alles (alleen brandende-voeten gevoel). Aan de Tesco (supermarkt) waar ik voetenzalf ( en nog 'wat' etenswaren...) kocht. Aan alle bloglezers die hier of op Facebook reageren, wat me zoveel energie geeft, heel veel dank. Aan deze dag, de eerste echte HELE rustdag hier in Cheddar. Ik drink er maar een extra bakkie warme-chocolademelk-met-heel-veel-slagroom op. Gedenkwaardige...

Weer vroeg vertrokken vanaf m'n bivakplek bij Monksilver. Vanochtend de Quantock Hills door, waarbij de klim naar Bicknoller Hill schitterend was, zicht over die glooiend groene Quantocks, een aardig zonnetje, uitbundige veldleeuwerikken en de (voor mij) eerste koekoek (zalig geluid). Maar eenmaal boven urenlang in kille mist gelopen. Vervolgens stonden veel Public Footpath's op het programma en hoewel dat een uniek fenomeen is en absoluut mooier loopt dan via de (hier overigens stille boeren-)wegen, viel het me qua beloopbaarheid vies tegen, wat een knollenvelden (een en al gaten en hobbels door...

Zelden zo volkomen leeg een pub binnen gestrompeld als deze in Weddon Cross met de toepasselijke naam 'Rest & Be Thankfull'. Ik voeg er nog iets aan toe: 'Eat & Be Happy'. Vanaf m'n bivakplek ben ik 7 uur (32 km) bezig geweest (ik kan het geen hardlopen meer noemen...) om hier te komen (en nu ik Beef Lasagna en Apple Crumble op heb, denk ik ook wel weer verder te willen zometeen), 7 uur zonder een mens te zien (wel 50 lammetjes en 1 ringslang) en door on-waar-schijn-lijk zwaar veenhobbelterrein. Exmoor nationaal park is leeg vanochtend, mistig en tegelijk toch eindeloos mooi op z'n eigen...

Vanochtend bij het eerste licht onderweg, prachtig beboste kliftoppen inmiddels. Een Hollandse boerenwijsheid zegt weliswaar 'morgenrood is water in de sloot' maar de eerste uren tot aan de Sticky Toffepudding in Westward Ho waren prima met alleen lichte drizzle. Ik kom er weer eens achter hoe belangrijk de mentale kant is, ik denk vandaag vooral aan het onderweg zijn door de natuur (en wat stadjes vandaag) en niet zozeer aan het afleggen van een bepaalde afstand. Hoewel ik dat evengoed wel doe natuurlijk, maar de focusshift is prettig. Loslaten is belangrijk, houdt me op de been, maar tegelijk...

Gisteravond een wereldstek gevonden in een beekdalletje bij Longpeak (circa 5 km ten zuiden van Hartland Point), na opnieuw een stralend mooie dag waarin ik behalve veel gelopen, ook om de 2 uur de benen even rust gaf, soms zomaar om me heen kijkend over zee, maar ook met een vers gezet bakkie koffie, met scones in het drukke Bude (zoveel mensen opeens...), prachtige grillige kustroute, op & neer en op & neer zo weer 1500-2000 hoogtemeters erbij, tegen vijf uur compleet leeg, toen maar vast potje (puree met Bifi) gekookt, daarna weer helemaal 'fris' en nog stukkie door in het mooiste avondlicht...

Een grote reis kan grote zorgen geven (die overwegend neerkomen op het thema 'straks haal ik het niet') maar dat getob was niet het doel van de reis en helpt ook eigenlijk niet. Toch kan me 's nachts als ik in het donker buiten lig, de twijfel besluipen (zelfs na zo'n magische KleineDingenDag). Dan trekt m'n achillesaanhechting (doet 'ie al jaren en kon er evengoed aardig wat mee doen) en denk ik toch: binnenkort is het misschien afgelopen vanwege dat je lichaam nee zegt... De kunst is los te laten. Als me dat lukt, ben ik meteen meer ontspannen (ook goed voor de spieren) en blijft alles veel...

Gisteren 57 km afgelegd, tegen het eind van de dag kwam ik bij Wadebridge en net daar voorbij heb ik op een camping mn bivakzak uitgerold. Prioriteit 1 is mn spieren soepel houden (warme douche, zeep heb ik niet mee maar als massage is het ook perfect). Best moe toen ik ging slapen, maar vanmorgen had ik er weer zin in. Hoe kon het ook anders met zo'n stralende dag vol kleine zegeningen:leeuwerikken in het veld (route ging stuk landinwaarts), sleutelbloemen langs het pad, de oude man die me ongevraagd de weg wees toen ik bij een vaag Public Footpath op de kaart keek, de blote-voeten-in-de-beek-pauze...

Gisteren ruim 50 km gebuffeld bij windkracht 7/8, op de kliffen kon je nauwelijks blijven staan (maar de wind duwde me gelukkig bergop), door het vele corrigeren tijdens het rennen kreeg ik behoorlijke zere bovenbeenspieren, alleen rechts; rug ook wat stram, gelukkig conditioneel alles wel prima. Evengoed ben ik wel zorgwekkend langzaam, dwz ik ren bijna alles maar het is erg veel stijgen en dalen (en stijgen=wandelen), ik was 11 uur onderweg waarvan maar 2 pauzes (lees: eten!). Dat het rotsig, modderig offroad is, vreet natuurlijk ook tijd, plus die 8 kg op mn rug... Besloten bij te komen in Youthhostel...

Beetje brak opgestaan, harde wind en regen hielden me lang wakker, duidelijk nog niet echt gewend... Combinatie tarp en bivakzak vooralsnog niet ideaal in dit open terrein, in elk geval nu al geen kurkdroge slaapzak meer... Urenlang in grijze mistregen over stranden en bovenlangs kliffen gelopen, gelukkig de harde wind achter. Het is mooi hier, verlaten zo langs de kust. Maar als ik heel, heel eerlijk ben , dan lijkt op een dag als deze dit hele plan eigenlijk best wel groot... Zelfs de 53 km die ik voor vandaag gepland heb. Doorzetten dus, ook dat hoort er natuurlijk bij, al had het best een beetje...

Ik sta aan de start! Het is droog, wind in de rug en af en toe zelfs zon! Een rustig begin vandaag, slechts 35 km wil ik lopen tot ik een mooie stille landpunt tegenkom om kamp te maken. De Southwest Coast Trail is een schitterend slingerpad bovenlangs kliffen, tussen bloeiende (zalig zoet geurende) brem door en via zandbaaien. Land's End is het meest zuidwestelijke puntje van Cornwall; John o' Groats - of eigenlijk Duncansby Head - het meest noordoostelijke; daartussen strekt zich 1349 km over de weg of ruim 2000 km offroad. Sinds de broers John en Robert Naylor in 1871 voor het eerst van het ene eind...