Groot-Brittannië

Vertrekken is de grootste drempel van de reis. Zo voelt het in elk geval als ik Frank en Herschel knuffel en dan de trein instap. De lange treinreis (vertrek Uitgeest om 05.14, aankomst Penzance 20.28) is overgangstijd. Leren loslaten. Focussen, verheugen, vooruitzien. Hoeveel ik ook getraind heb en hoelang ook voorbereid, de reis die voor me ligt is onzeker, ik heb geen idee hoe 2000 km te voet voelt. Maar morgen loop ik, rugzak om, wind in de rug en neus noordwaarts - en dat is concreet, vertrouwd. Niet te ver vooruit kijken dus, kleine stappen maken het plan niet alleen logisch maar houden het vooral...

De diverse weekpakketjes zijn verzonden (naar campings verspreid door de UK die ik vooraf om toestemming vroeg), het rugzakje staat ingepakt te wachten en ogenschijnlijk hoef ik niet zoveel meer voor het tijd is te vertrekken. Hoe kan het dan dat deze laatste dagen zo razendsnel voorbij vliegen, als los zand uit mijn hand glippen? Eigenlijk weet ik het wel. De kop in het zand houding. Kop omlaag: 'ik ben er even niet, of juist wél, ik ga niet weg, nog niet'. Om dan bij het kop-omhoog heffen tot de conclusie te komen dat de wereld toch stiekem verder gedraaid is. Ik verheug me, het is spannend,...

Het route-recept is eenvoudig: de mooiste offroad-route van zuid naar noord uitstippelen. Via stukjes van de South West Coast Trail, Offa's Dyke Path, Pennine Way, Cumbria Way, Hadrian's Wall en Southern Upland Way naar de West Highland Way. Eenmaal in Schotland bij Loch Lomond kies ik vnl voor eigen routes via lege dalen en mooie toppen. In detail: -Vanaf Land's End volg ik de South West Coast Trail tot aan Barnstaple. Dan zit ik op dag 5, 255 km en 4300 hm verderop. -Vanaf Barnstaple via stukjes Macmillan Way West en Coleridge Way over Exmoor, de Brendon Hills en de Quantocks naar...

Solo hardlopend door Groot-Brittannië. Offroad van Land´s End naar John ´O Groats, 2000 km, 6 weken. 60-80 kilometer per dag hardlopen (of iets minder als dat beter voelt...) Met slechts een rugzakje en minimale uitrusting. Geen supportcrew, stopwatch of massagetafel maar onderweg bivakkeren. Natuur als inspiratiebron ipv racedecor. Start en finish zijn slechts bakens die het onderweg zijn markeren. Niet zo snel maar zo MOOI mogelijk van zuid naar noord. "Lopen” schreef mijn grote voorbeeld ultraloop-pionier Jan Knippenberg, “is een manier van reizen waarbij geest en lichaam zich voortdurend...

Al lang als plan in mijn hoofd, veel verhalen erover gehoord en eindelijk, in 2011, gerealiseerd. De Bob Graham Round is een begrip binnen de fellrunning wereld, volslagen onbekend voor wie louter georganiseerde races loopt. Fellrunning is zeer Brits, is eigenlijk niet veel meer dan door de bergen rennen (de Britten zelf in weer en wind meestal in korte broek), overwegend padloos omhoog en omlaag, navigerend met kaart en kompas. Niet meer, maar ook niet minder! BGR is zo'n 105 km (als je foutloos navigeert) non-stop met daarin 9000 hoogtemeters, over alle 42 toppen van het Lake District. Een helse...

De Schotse Hooglanden vormen een unieke bergwereld binnen handbereik.

Een hardnekkige mistvlaag hult het brede topplateau van Braeriach in dikke grijze stilte. Niets maar dan ook absoluut niets is er te zien of te horen. Dat wil zeggen: ik zie mijn schoenen en de stenen eronder. Ik zie de naald van het kompas. Het wijst rechtuit, ik loop er blind achteraan, de kaart en dit kompas zijn mijn enige hoop. Want ook al is deze top zo breed als een voetbalveld, aan weerskanten moeten diepe afgronden zijn. Die ik niet zie. Ik heb dat kompas toch wel goed ingesteld? Twijfel slaat toe. Vermoeidheid kruipt omhoog. Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig? Ik ben toch fit en getraind,...