Berichten

Vandaag opnieuw een kleine 60 km, waarvan het grootste deel over landrovertracks en een groot stuk padloos, wat in de regen en mist behoorlijk zwaar was en eindeloos lang duurde. Door het veen, door riviertjes, monotoon heuvelland, desolaat en weids. In al die uren kom ik vandaag geen mens tegen, ik zie niet eens andere sporen dan die van edelherten en schapen. Nu staat mijn tentje aan Loch Ascaig en zit ik vanuit m'n slaapzak over het meertje te kijken. De ene keer roept de goudplevier zijn melancholische deuntje (wieh wieh), de andere keer hoor ik het magische gezang van de zwartkeelduiker...

Bij vertrek uit Ullapool hangt de mist in dikke flarden boven Loch Broom, geen berg te zien en zo blijft het tot 10 uur. Da's op zich niet laat, maar de eerste 5 uur van mijn loopdag staan zo in het teken van gure natte kou. Mijn stemming is ongeveer zoals de mist rondom. Misschien nog 4 dagen tot het laatste stukje land, da's op zich niet veel, maar ik vind het zwaar over de keien en de veenpaden zonder veel zicht en dan voelt 4 dagen heeeel veel. Bovendien, nu dagelijks ruim 60 km wegwerken, dat is hoe dan ook Echt Veel. Om een uur of half twaalf is mijn wereld 180 graden gedraaid. De zon schijnt,...

Vanmorgen heel vroeg: alpengloei achter me op Beinn Eighe en een strakblauwe hemel boven me. Ongekend. Ben ik echt in Schotland?! Het uitzicht van bovenaf op Lochan Fada en de bergen van Fisherfield Forest, ook wel The Great Wilderness genoemd, is adembenemend. Toch kom ik zelfs op de mooiste dag van de wereld geen mens tegen hierboven. Uitgerekend hier zulk subliem zicht is grandioos want als ik morgen Ullapool voorbij ben en richting noordoosten afbuig, verdwijnen de bergen al snel. Deze hele dag beschouw ik als een grote dikke afscheidszoen, nee een innige omhelzing, tussen mijzelf en de Highlands....

We wandelen (zonder rugzak en hardloopschoenen), kuierend met Herschel op een drafje om ons heen, door het forest van Beinn Eighe Natural Nature Reserve. Een forest bestaat hier langs Loch Maree ook echt uit bomen - je zou zeggen heel normaal voor een forest, maar een blik op de topografische kaarten en je weet wel anders. Forest is hier in de Northwest Highlands de term voor een jachtgebied, een estate. Meestal is daar geen boom meer te bekennen (door klimaatverandering maar zeker vooral ook door grootscheeps omhakken zijn de Highlands overwegend boomloos) maar hier rond Loch Maree zijn nog veel...

"Excessive rain" meldde het weerbericht voor vandaag toen ik een paar dagen terug even internetbereik had bij een roadcrossing. Dan kan je nog hopen dat je je sneller verplaatst dan de wolken of dat ze ernaast zitten, met mooiweer-voorspellingen is dat namelijk vaak genoeg zo. Laat mij je 1 ding op het hart drukken: bij voorspellingen waarin 'excessive' voorkomt is dat niet zo, dan hebben ze altijd gelijk en dan moeten je alarmbellen gaan rinkelen. Beken veranderen dan namelijk al snel in gevaarlijke bruine stromen, over berghellingen loopt overal een laagje water, overal, dat noemen ze hier surface-runoff....

Elke dag is anders (al lijken sommige dagen best veel op elkaar) en vandaag staat volledig in het teken van de stilte. Dat plan je niet, dat overkomt je. En als je nog maar net van huis bent, kan je dat misschien overvallen maar nu ik al zoveel dagen buiten in mijn uppie onderweg ben, voelt het eigenlijk prettig, harmonieus. Eerst is er de mist bovenin bij de pas, waar het pad ontbreekt en ik met kaart en kompas de juiste richting bepaal. In de wolken lopen maakt de bergwereld klein en onvriendelijk maar het waait nu eens helemaal niet (wat een stilte) en dat maakt alles anders. De stilte, dat is ook de roep...

Glen Quoich is langgerekt en leeg, zover het oog reikt: veen, rots, rivier. Edelherten, soms een schaap, een enkele wandelaar, meer leven is er niet te zien. Nouja, in sommige glens of baaien kom je nog wat steenhopen tegen, de restanten van vroegere bewoning. Maar overwegend is het leeg in de Highlands van noordwest Schotland. En ik vind dat mooi, mede daarom dwaal ik hier graag. Toch is het schokkend als je dan te horen krijgt dat die mooie dalen niet zozeer leeg dan wel geleegd zijn (mij werd dat jaren terug op Skye door een local verteld, waarna ik erover ben gaan lezen). De Clearances vormen...

Na een dag als gisteren ga je veel zaken opnieuw waarderen en relativeren. Helemaal na een nacht waarin ik me probeerde tot een balletje op te rollen (zoals Herschel dat zo mooi kan) maar ik kon het stukken minder goed en bleef dus ook veel kouder. Bij vertrek vanmorgen vijf uur was Knoydart nog grauw en regenachtig maar binnen een uur was het alsof de schilder langs geweest was, nee niet die van de buitenmuur maar meer zo'n collega van Bob Ross. Camusrory lag er adembenemend bij, van Loch Nevis was de verf gewoon nog nat. Dit moment was alle struggle van gisteren meer dan waard. En deze dag had nog meer...

Uitleggen kan ik het niet, niet eens aan mezelf, maar elke keer weer bekruipt me aan het eind van een heerlijklange-veelstekorte rustdag dat onrustige fladdergevoel dat dicht in de buurt van angst zit. De avond ervoor al, heel licht, nauwelijks grijpbaar, maar voelbaar genoeg om de avond-voor-weer-een-volgend-loopdeel tot een totaal andere avond te maken dan die waarop-je-morgen-rustdag-hebt. Je zit in een veilige, comfortabele ruimte, mensengeluiden om je heen, eten voor het grijpen. Maar het zijn niet die mensen zelf, ik spreek ze nauwelijks, het is niet die chocolademuffin of het algehele comfort....

Ik moet in mijn arm knijpen. Helemaal in Fort William? Dat vind ik normaal gesproken met de auto al een onmogelijk eind! Maar wat is deze dagen nog normaal... Een dagje winkelen in Fort William (snel klaar), eten, lezen (in de auto lag een boek, oh, dat mis ik deze weken... Hoewel ik er onderweg geen extra gram voor over heb en die leestijd beter in rennen, fotograferen of slapen kan stoppen) en mijn laatste routedeel nauwkeurig uitwerken. Eerst maak ik nogal een omtrekkende route door Knoydart en Wester Ross (het neusje van de wilde Highland zalm), daarna ga ik rechtstreekser op Duncansby Head...