Weblog

Fotograferen gaat voor mij niet over foto's nemen maar ze be-leven. Doorleven. Inleven. 'Taking the picture' versus 'living the picture'. Een langdurig, intens proces. Vraagt voorbereiding. Kost moeite. Veel. Zoveel, dat je je soms afvraagt of dit het allemaal waard was. Al het andere wat tijdelijk buiten bereik is. Of je wel had moeten gaan. En altijd weer, ja áltijd opnieuw herleef ik een volmondig JA. Niet omdat ik persé op zoek ben naar het perfecte plaatje (whatever that may be). Perfecte plaatjes zijn decor. Nee, mijn drive is het intens deelgenoot zijn, de onderdompeling. Die momenten...

Dromen zijn kansen. Om vrijblijvend bij weg te zweven of mogelijkheden waaronder je een stevig fundament kunt bouwen. Een jaar lang volledig in het teken van ultratrails. Dat was mijn droom. Ik maakte een wishlist met daarop de meest extreme trailruns ter wereld: de Marathon des Sables, de Ultratrail Mont Blanc, de Diagonale des Fous en de Bob Graham Round. Stuk voor stuk langer dan 100 kilometer dwars door de zinderende woestijn, door het hooggebergte, over een tropisch vulkaaneiland en in potdichte mist. Ultratrails die grenzen aan het menselijk uithoudingsvermogen, maar afzien is niet...

Als je ouder wordt groeit het verleden en krimpt de toekomst. Dat is geen reden om te haasten. Integendeel, ik zie het als dé motivatie om met hart en ziel daar te zijn waar je bent. Investeren in het zien van het kleine in het grote, zoveel mogelijk zijn - in plaats van zoveel mogelijk zien - maakt dat ik me thuisvoel. Dit is vele malen grootser dan ik op kan schrijven. Ook de beelden vangen slechts een glimp. Je moet er staan én slapen, dag na dag. In stilte en met overgave. Dat is wat ik geprobeerd heb te delen met de mensen die mee waren. De enorme verantwoordelijkheid als gids, de niet...

Een korte terugblik op de gidsreis die ik begin juni organiseerde. De teksten bij de beelden spreken voor zichzelf... KLIK & LEES HIER.  

Onder de poolnachthemel kun je alleen het geheel zien. Je kunt het niet naar beneden trekken tot een schaal die te bevatten is. De stilte voelt even reusachtig als de hemel. Ik ben zo klein. Alsof het niets uitmaakt wat ik doe. En tegelijk voelt het oneindig krachtig, hier te zijn, hier deel van uit te maken. Nooit eenvoudig, want niets hier komt gratis en in dezelfde stilte klinkt de dreiging van gevaar. Want dit soort diepe stilte heeft twee kanten. Met alleen de beelden wek je al gauw een romantische illusie, die als een zeepbel uiteen zal spatten zodra je niet bereid bent om ook de moeilijke...

De poolwinterwildernis is onnoembaar fantastisch. En tegelijk onverbiddelijk hard. Die tegenstelling zit in het licht: zachtroze en staalblauw tegelijk. En in het sneeuwdek: zowel roomrond als ook messcherp. Maar ook in mijn binnenste: ga ik voor de kilometers of voor de beleving? Dat puzzelstuk had ik niet verwacht: ik had immers juist een riante planning van 2 dagen lopen gevolgd door een ‘blijfdag’?!  Maar planning en werkelijkheid liggen direct na vertrek uit Kautkeino met elkaar overhoop. De omstandigheden (sneeuwdek, diepe kou, duisternis) zijn natuurlijk niet onverwacht, maar overvallen...

Dag 1. Akersloot-Kiel per auto... Dag 2. Vandaag m’n eerste rij-dag door een vooralsnog lichtbesneeuwd Zweden, traject Göteborg - Stockholm. Daar gaan de gehuurde spijkerbanden eronder. Klaar voor de lange reis noordwaarts. Dag 3. De wegen worden stiller, smaller en besneeuwder. De uren daglicht worden minder, de schemering langer. Maar 1 ding blijft overal (in Scandinavië) gelijk: een bakkie met kaneelbol bij de Circle K…! Traject Stockholm- Umeå. Dag 4 van de lange autoreis noordwaarts. Traject Umeå - Keninmaa (Finland). In het donker rijden, gecombineerd met harde wind...

De voorpret van veel reizen begint lang voordat we ons veilige hol verlaten - we verzamelen de wintervoorraden, graven de ingang breder die dan ineens een handige uitgang wordt en rennen rond langs alle bosdieren die we nog een stevige poot willen geven…  Het is niet mijn eerste arctische reis en dat heeft zo zijn voordelen: ik pak de materiaallijst van mijn Groenlandtocht van afgelopen winter erbij, schrap de tunneltent, het geweer, de honden (oohhh dat doet pijn!), de tripwire, de stalen telemarkski’s en de polyester slee. En schrijf daarvoor in de plaats de kleine FE6-tipitent van LuxeOutdoor,...

In het uiterste noorden waar Noorwegen en Finland elkaar raken, liggen honderden kilometers wildernis. Dit zgn boreale woud, ook wel taiga genoemd, bestaat overwegend uit dichte naaldbossen en bevindt zich boven de poolcirkel. Wat vrij uniek is voor noord-Scandinavië, want de meeste andere boreale wouden - in Alaska, Canada, Siberië - liggen er juist onder. Behalve door de Samische bevolking die hier met hun rendieren eeuwenlang nomadisch rondgetrok, zijn deze bossen nooit bewoond geweest. Tussen Kautokeino en Kirkenes heb ik een slingerlijn bedacht, waarbij ik slechts 2x een weg kruis (bij...