Weblog

De wind giert door de berken achter ons kamp. Schuimgolven beuken onze baai binnen. De bergen aan de overkant van het Sädvvájávrre zien niet langer groen maar zwart. Uit de dreigende wolken valt regen. Het is duidelijk. Windkracht 7 tegen is geen kans maar garantie op ellende. We blijven waar we zijn. Wat vond ik uitzitten vroeger zwaar. De saaiste momenten van de reis! Duurden eindeloos. Toen geloofde ik nog dat het doel een bergtop was of een afstand. Maar als wachten niet langer voelt als stilstand, als wachten een feestje wordt - zelfs al kom je geen meter verder - dan verandert de toon....

Een kano op je schouders over land dragen is misschien niet direct waar je aan denkt bij een kanotocht door wild Scandinavië. Toch is dat een misverstand. Een kano is zo 'licht', zo hanteerbaar, dat hij al eeuwen terug gebruikt werd om over land van het ene watersysteem naar het andere te trekken. Sinds de kano vooral recreatief gebruikt werd, is dit uit zicht verdwenen. Net als technieken om stroomop te lijnen en te bomen. Het voelt goed om deze oude gebruiken weer in ere te herstellen, deze reis. Ook Elsa deed dat. Zij wist wilderniswegen te volgen. Het gevoel dat je ergens komen kunt waar...

Na die lange nacht, het is inmiddels 06.30 uur, schuiven we de Wideblom voorzichtig maar doodmoe op de oever en nog geen 5 minuten later ben ik in coma. De zon staat alweer hoog aan de hemel, het is bloedheet in de binnentent maar mugvrij en dus zalig om te slapen. Vijf bewusteloze uren. Rond het middaguur zitten we nog wat slaperig aan een tweede ontbijt. Opnieuw een mooie dag. Wel wind (bft 3-4) pal tegen. En nog altijd Hornavan. 'Even' naar de luwe kant peddelen, een baai oversteken: er zijn hier voortdurend grote wateroppervlakken over te steken (1 á 2 km) en middenop zo'n zee van donkerkoppige...

Garanties bestaan niet, alleen kansen. En een windstille nacht is zo'n kans. Op een meer als Hornavan (pakweg 75 km lang) is wind niet alleen lastig, het wordt al snel gevaarlijk. Helemaal in een open kano. Elsa Wideblom had geen mobieltje met databundel en kon dus niet zoals wij het weerbericht checken. Toch stookte ook zij het koffievuur soms overdag hoog op en voer 's nachts als de wind zich terugtrok. Ons plan is simpel: net zo lang doorvaren tot we echt moe zijn. Nooit vermoed dat dit zich pas na ruim 13 uur (met elk uur even uit de boot) zou voordoen. We hebben deze nacht 42 km afgelegd....

Zoveel nieuwe dingen te leren. De Wideblom ligt vrij diep met haar ronde bodem, we kunnen niet eenvoudig aanleggen voor een koffiepauze langs de oevers vol grote keien zonder het canvas flink te beschadigen. Ook moeten we het verschil nog leren tussen een krasje (niet erg) en een diepe scheur (repareren). We moeten de wind lezen zodat we de kano op de golven kunnen afstemmen. Hornavan is groot. Indrukwekkend allemachtig groot. Zodra de golven witte koppen krijgen (Beaufort 5-6) moeten we ons terugtrekken, want de golven worden nu echt te hoog. Met een husky aan boord kan één onverwachte beweging...

Na anderhalve autorijdag, een halve dag spullen organiseren en nog een 3e dag waarop we 3 depots met proviand wegbrengen, kunnen we vandaag -zaterdag 2 juli - eindelijk écht onze kano te water laten. Onbeschrijflijk bijzonder. Haast ontroerend. En superspannend tegelijk Mijn onzekerheid of 'ie "het wel doet" is onzinnig - dit type kano is in Zweden sinds 1880 onveranderd gebleven qua bouwmethode en ervoor in Canada allang beproefd gebleken. En anders dan een ding-uit-een-fabriek hebben we elk onderdeel zelf 'gemonteerd' in het bijzijn van een vakman. Desalniettemin ben ik zenuwachtig. Ons hele...

We lakken de binnenkant in totaal 4x, het canvas slechts 1x boven de waterlijn maar 3x onder de waterlijn (alleen hier met schellak, nogal bijzonder spul, een soort gouden schilfertjes afkomstig van luis uit India (nee, ik verzin dit niet) vermengd met ethanol). Dit heeft vanwege lange wachttijden tussen de lakbeurten, drie dagen geduurd. Vandaag (dag 13) is 'ie klaar. Nu nog nat van de lak (dat kan mooi vannacht uitharden), morgenochtend tillen we deze 30 kilo kano dan op het autodak en karren (in twee rustige dagen) noordwaarts naar Arjeplog in Lapland. Elsa deed dit in 1926 per trein (hun kano...

Behalve 'Wideblom' in de dwarsstang en 'paddle your own canoe' onder het canvas, hebben we nog een andere 'persoonlijke handtekening' op onze kano. De scheur-die-geen-scheur-meer-is. Net een alpien landschap met toppen en dalen. Elke keer dat ik het straks onderweg zal zien, zal het me herinneren aan de natuurlijke afwisseling van high's en low's. Dat is mooi. Want het liefst ging ik blind voor alleen de toppen - maar dat is niet zo handig. Loopt vroeg of laat op een teleurstelling uit. Zo lijkt het leven immers niet te werken. Die gerestaureerde breuk in de boordlijst houdt me bij de les: stel,...

Vandaag geen kanobouwdag, de teerlaag is nog niet helemaal droog. Mooie gelegenheid om eens wat verder dan de timmerschuur te kijken. We gaan midzomer vieren bij Frank's broer Hans en diens Zweedse vrouw Britta in Backbyn. Het Zweedse Midzomernachtfeest is bijzonder. De feestelijke sfeer van kerstmis met de zorgeloosheid van de zomer. Wat ik er zo ontroerend mooi aan vind, is de verbondenheid. Jong en oud, armen om schouders, bloemen in het haar, rond de meiboom. Natuurlijk, het is slechts een hoopvolle momentopname. Maar bestaat het leven niet uit een aaneenschakeling van momentopnames? En is hoop...

Op dag 10 ronden we al het houtwerk af (zitjes, dwarsstangen, de uiteinden van de spantjes gelijkgeschuurd met de boordlijst) en daarmee is 'Wideblom' op het oog een echte kano. Waterdicht nog niet helemaal: we teren de kano vandaag een derde en laatste keer en dan de komende dagen alleen nog een paar keer lakken (binnenin en buitenop). We zijn dus nog niet volledig klaar maar dit is wel een grandioze mijlpaal! Dankzij onze meer dan fantastische leraar Bosse en dankzij Frank's enorme handigheid is dit echt een juweeltje geworden. En mijlpalen, klein of groot, moet je vieren! Dat gaan we vanavond...