We lakken de binnenkant in totaal 4x, het canvas slechts 1x boven de waterlijn maar 3x onder de waterlijn (alleen hier met schellak, nogal bijzonder spul, een soort gouden schilfertjes afkomstig van luis uit India (nee, ik verzin dit niet) vermengd met ethanol). Dit heeft vanwege lange wachttijden tussen de lakbeurten, drie dagen geduurd. Vandaag (dag 13) is ‘ie klaar. Nu nog nat van de lak (dat kan mooi vannacht uitharden), morgenochtend tillen we deze 30 kilo kano dan op het autodak en karren (in twee rustige dagen) noordwaarts naar Arjeplog in Lapland. Elsa deed dit in 1926 per trein (hun kano was apart als vracht vooruit gezonden). Ze is voor het eerst in Lapland en fluistert tegen haar vriendin Cissy, terwijl ze naar de Sami wijst, “kijk, inboorlingen!”
Ik voel me hier bij Sjövik’s timmerschuur zelf ook een soort inboorling. Lijkt me in elk geval een fantastisch compliment. Betekent dat ik me hier thuis ben gaan voelen. Dat ik weet waar de hamers hangen, waar welk soort schaaf, waar de speciale kanospijkers. Dat mijn broek en gympen vol teer- en lakspatten zitten. Dat ik hier gelachen, gedroomd en gehuild heb (toen de binnenboordlijst zomaar doormidden brak). Dat ik hier verdorie helemaal niet eens meer weg wil.
Terwijl die kano hoognodig te water moet natuurlijk. Nee, wacht. Niet ‘moet’ maar màg – want bestaat er een groter voorrecht dan in je zelfgebouwde kano door Scandinavië-op-z’n-wildst te peddelen? Geen grotere uitdaging ook, want het is een allemachtig raar idee dat ik exact weet uit welke op zichzelf fragiele onderdelen deze kano is opgebouwd – en dat we hem binnenkort zonder te testen vol zullen laden – zó een 40daagse tocht tegemoet. Dat blijf ik het fascinerende aan dingen zelf maken vinden. Het zelfvertrouwen dat je er uiteindelijk aan overhoudt.
Laat een reactie achter
Velden met een * zijn verplicht
Gefeliciteerd! Prachtige kano….!!
Kijk uit naar verslag van jullie tocht.
Gr. Wiebe