Dan krijg je meteen zin in zo’n avontuur!
Als je ouder wordt groeit het verleden en krimpt de toekomst. Dat is geen reden om te haasten. Integendeel, ik zie het als dé motivatie om met hart en ziel daar te zijn waar je bent. Investeren in het zien van het kleine in het grote, zoveel mogelijk zijn – in plaats van zoveel mogelijk zien – maakt dat ik me thuisvoel.
Dit is vele malen grootser dan ik op kan schrijven. Ook de beelden vangen slechts een glimp. Je moet er staan én slapen, dag na dag. In stilte en met overgave. Dat is wat ik geprobeerd heb te delen met de mensen die mee waren.
De enorme verantwoordelijkheid als gids, de niet aflatende mate van alertheid die nodig is bij een voetreis door de high arctic, het noodzakelijke bijstellen van vooraf bedachte plannen omdat de weer/ijs-omstandigheden in dit land altijd het eindwoord hebben, de moeizame groepsdynamiek – het is slechts een rij woorden waarvan maar weinigen de reikwijdte zullen begrijpen.
Maar als ik terugdenk aan die momenten bij het zeeijs, aan die stoere lieve Qerndor, de vondst van een fossiel, de dagenlange aanraking van onze voeten op oeroude grond, de ontmoeting met muskusossen, de glans van immens genieten in iemands ogen, de woorden ‘magnifieke ervaring’ & ‘de reis waar ik mijn hele leven op heb gewacht’, de momenten van herkenning zónder woorden, de arm om elkaars schouders en vooral het steeds weer ‘verloren’ raken in die grootsheid – dan ben ik niet alleen immens moe maar ook ongelofelijk voldaan.
Voor een vollediger beeld (en een groter deel van het reisverhaal, zie het portfolio HIER.)
Velden met een * zijn verplicht
Een bijzondere reis, in een bijzonder gebied. Wat groots. Fijn het mee te beleven. Ad