Weblog

Akersloot, 1 juni 2016. Op Eigen Houtje deel 3 gaat binnenkort van start: na de zelfgemaakte ski's en sneeuwschoenen, gaan we nu een kano bouwen! Dat leren we van de bevlogen vakman Bosse Weslien die met zijn slogan 'de natuur is het begin, de rest is handwerk' de toon van ons avontuur raakt. Het hele proces van spantjes stomen, buigen, timmeren, met canvas bespannen en vervolgens teren zal 2-3 weken gaan duren. Eh... voor de duidelijkheid: in onze schuur hangt een Madriver Explorer naast drie wildwaterbootjes en twee zeekayaks (alle Ally's even niet meegerekend...). Je zou kunnen concluderen:...

Soms krijg ik de vraag: "En wat wordt je volgende hardloop-avontuur? Ga je niet meedoen aan die-en-die-race?" Na mijn GR20 solo-bivak-run over Corsica, afgelopen september, heb ik heel bewust een punt gezet achter 'alleen-maar-hardlopen'. Ik heb de afgelopen jaren namelijk veel andere outdoor-activiteiten (waaronder ook de fotografie) op een laag pitje gezet, ik wilde altijd trainen. Voor verdere ontwikkeling (meer leren over fotografie bijvoorbeeld, of mijn Noors en Zweeds verder aanscherpen, leren over astronomie) was geen ruimte. Begrijp me goed: ik heb daar bewust voor gekozen. Dat was fantastisch. Maar...

Sneeuwschoenen maken om aan de muur te hangen kan ook leuk zijn, maar is niet helemaal ons ding… We willen ze gebruiken, aan de ultieme test onderwerpen. Daarvoor moeten we terrein kiezen waarvoor dit type sneeuwschoen - het Canadese Ojibwe-ontwerp - bedoeld is, namelijk vrij vlak terrein met (mogelijk) diepe sneeuw. Het schitterend beboste stroomdal van de Atna ligt ingeklemd tussen de hoge Rondanebergen in het westen en de imposante rondingen van Alvdal in het oosten. Precies wat we zoeken. We trekken elk een pulka met kampeerspullen en eten voor een kleine week met ons mee. In het bos blijkt...

Het mooie van ergens vòl voor gaan is de voldoening die erop volgt. Dat onze sneeuwschoenen af zijn. Dat we er straks een tocht op gaan maken. Dat ze er zo supergaaf uitzien. Dat we op deze plek zijn. Voldoening vraagt om bewust genieten maar ook om stil zijn. Met diepe teugen dit alles naar binnen slokken.

Het mooie van dit project 'Op eigen houtje' vind ik dat je jezelf dwingt tot een hoogst ongebruikelijke slow-mo. Zelf maken gaat niet om geld maar om tijd. Tijd is niet te koop. Die moet je nemen. "Hoeveel uur zit er dan in?" vraagt iemand op Facebook. Onbeantwoordbaar. Waar wil je beginnen met tellen? Bij de plannenmakerij in ons hoofd? Bij  het erover inlezen of pas bij het op zoek gaan naar het juiste hout? Bij het maken van de stoom-mal of bij het breken na de eerste buigsessie? We zijn in elk geval drie dagen hier in het blokhutje bezig met de bespanning. Maar waarom niet gewoon helemaal...

Waar we vorig jaar uit een boom een ski hakten, daar slaan we nu een heel smal weggetje in, omhoog naar een oude boerenalm bovenin de bergen. Daar staat een allemachtig mooi houten blokhutje - misschien wel het mooiste ter wereld (bij blokhutjes ben ik al snel erg hoog met mijn waardering). Zonder buren, zonder verkeer, met ladingen sneeuw op de bomen. Wat een geluk dat we uitgerekend op deze magische plek ons sneeuwschoenenproject gaan afronden. Opgewekt volg ik Frank's hand exact na, omhoog, om het hout heen, omlaag door dat gaatje, om die verdraaiing heen, aanhalen (au, mijn handen) en nog maar...

Eind deze week beginnen Frank, Herschel en ik aan deel 2 van ons project 'Op Eigen Houtje'. De houtjes bestaan dit keer uit acht in de schuur gestoomde en vervolgens op een zelfgemaakte mal gebogen populierlatten. Voor elk van ons 4 gebogen houtjes die de buitenkant vormen van onze zelf te maken sneeuwschoenen. De bespanning gaan we in een traditioneel houten hutje maken, ergens hoog in besneeuwde bergen van Morgedal. We hebben daar geen elektriciteit, geen gas, geen internet, geen telefoon. Ik tel de minuten af dat we daar zijn... Heerlijk hoor, al die communicatie hier thuis, maar ook wel eens...

De winter is zo donker niet. Overal is licht. De sterren zijn licht, Aurora borealis is licht, de sneeuw weerkaatst licht, net als de maan. Oud licht, nieuw licht. Mooi licht, lelijk licht. Ook op de brug is licht, in de Arctische kathedraal, de hele heuvelige stad is een zee van licht en dat terwijl ik al een dag of tien geen spatje zonlicht gezien heb. Lieve zon, het spijt me, maar ik heb je niet gemist. Ik voel me dankbaar dat ik al deze soorten licht mocht zien, ervaren en vastleggen. Ten afscheid ging ik ook nog even langs het Poolmuseum. Dat kleine bijzondere museum. Kleding, dagboeken,...

Een coronal hole in midnight city betekent zoveel als KanMijDatStommeStrooilichtSchelenIkFotografeerErDwarsDoorheen. Niet mijn core bussiness, moet ik bekennen. Heb hier toch minder lol aan: ik zie de sterren minder goed, ik hoor van alles wat me afleid, ik ruik dieseldampen. Maar eer wie eer toekomt: ik ken geen stad ter wereld waar ik me, met statief en camera over de schouder, na twaalven zo kalmpjes over straat zie banjeren als Tromsø. Fotografisch wel een uitdaging waren de sterk uiteenlopende lichtsoorten binnen hetzelfde beeld. Ik heb daarvoor twee technieken toegepast waarvan de ene heel...

Magnar Gullikstad Johnsen is noorderlicht onderzoeker. Waarnaar zoekt hij dan precies? 'Naar de samenhang tussen het noorderlicht en de aardmagnetische velden.' Met zijn vriendelijke bruine ogen kijkt hij me ietwat verlegen aan. Zo van, ja sorry, dat interesseert me nu eenmaal. Ik knik gretig. Want die fascinatie snap ik maar al te goed, al weet ik lichtjaren minder dan hij. Ga door, zou ik willen zeggen, hou je niet in, ik wil alles horen. Dat zeg ik niet. We zijn wel in Noorwegen. Daar gaat alles ietsje minder emotioneel beladen. Na enkele seconden stilte hervat Gullikstad het gesprek. 'Het...