Hoihoi, wat een avontuur weer en zo koud daar. We verheugen ons op je presentatie in november. Blijf genieten en blijf voorzichtig. Lieve groetjes Martijn en Dirk
28 januari ’25. Ik zal maar heel af en toe deze eerste periode (dat ik alleen ben in Ittoqqortoormiit en Frank er nog niet is) wat posten. En dan alleen uploaden, ik reageer verder niet want internet trekt me anders teveel weg van het hier zijn.
Na twee maanden zonder zon (ook wel de poolnacht genoemd) is de zon in de 3e week van januari weer teruggekeerd, vooralsnog maar even. Er zijn geen wegen buiten Ittoqqortoormiit, het dichtstbijzijnde andere dorpje langs de Groenlandse oostkust ligt 850 km zuidelijker… Circa 250 mensen wonen hier, en ongeveer 150 sledehonden. Er rijden geen auto’s, wel sneeuwscooters.
Het is adembenemend gaaf om hier weer terug te zijn. Zo’n andere wereld en manier/tempo van leven.
1 februari ’25. Vandaag de tweede keer onderweg, nu met 5! Scoresby Hammeken helpt mij bij vertrek (kans op een enorme matpartij verkleinen!). Ik train de honden zodat ze een goede conditie krijgen, verder leren/trainen zij vooral voortdurend mij! Als alles goed gaat, zonnetje bij de min 14, twintig pootjes die over het besneeuwde zeeijs roffelen, de slee die voortglijdt -ja als alles goed gaat is het allemachtig mooi. Zo oer. Tijdloos. En dan is het álle struggle die je hier nu even niet ziet waard.
Maar weet dat er altijd ook een andere kant is, hoort te zijn, denk ik zelfs. Zéker in the high arctic. Ik heb wel een jachtgeweer mee, een seinpistool en een flare. Ik sta soms wel tot mn knieën in de waterslush (een waterige sneeuwlaag boven het zeeijs en onder de bovenste sneeuwlaag) om bij de honden-stakeout te komen (waar hun vaste plekje is). Niets gaat nooit vanzelf hier. En alert moet je hier, zodra je je hoofd buiten de deur steekt, volcontinu blijven.
Maar… dit is léven, als je het mij vraagt!
3 februari ’25. De honden leren mij elke dag. Het is een ongelofelijk ontroerend mooi, moeilijk, fantastisch en nú al onvergetelijk proces.
8 februari ’25. Ik kan alleen al over deze dag een heel verhaal vertellen: mijn eigen (beginners)fouten, de angstaanjagende gevechten die onderling tussen de honden ontstaan bij het voor de slee spannen, de euforie als alles dan weer lekker loopt en de honden net zo blij zijn als ik, de bijtende kou, het immense landschap om ons heen en de tevredenheid als ‘we’ dan weer lekker opgekruld kunnen liggen met voer in ‘ons’ buikje…
Maar ik houd het even hierbij…
11 februari ’25. In de Arctic heeft de natuur het voor het zeggen, niet wij. Dus je kunt wel plannen hebben (zoals dat ik dacht heel veel vooraf al met de hondenslee te gaan kamperen…) maar het loopt meestal toch net even anders. Het kost (nog veel meer) tijd (dan ik al dacht) om vertrouwd te raken, maar ook de omstandigheden waren eerder niet goed (of storm, of een laag (slush)water op het zeeijs en onder de sneeuw…
Maar nu was het dan toch echt zover: met ‘mijn’ zes rakkers een eerste overnachting gemaakt! Wel frisjes: ‘s nachts mat ik -28 gr C.
(in de bijschriften van het fotoverslag nog wat details & verhalen ) ZIE (en hoor het wolvenconcert) HIER VIA DEZE LINK.
Hoihoi, wat een avontuur weer en zo koud daar. We verheugen ons op je presentatie in november. Blijf genieten en blijf voorzichtig. Lieve groetjes Martijn en Dirk
Velden met een * zijn verplicht
Hoi Jolanda, het leest weer als een avonturenroman, wat het eigenlijk ook is (in mijn ogen, maar ben natuurlijk geen professionele literatuurrecensent (hoop Scrabble punten! 🤔 Mits je ook diagonaal je letterblokjes mag leggen 🤣). Fijn te lezen dat dít leeeeeeeeeven is 👍🏼 (en vooruit: met ook ‘n toefje óverleven). Geniet ze en tot volgende verslag. 💪🏼🍀