Velden met een * zijn verplicht
De allereerste dag was superspannend. Je weet niet goed wat te verwachten. Je bent zenuwachtig. Daar ga je klein van denken. In de trant van ‘ik heb dit nog nooit gedaan, ik bak er niks van’.
De tweede dag is anders. Onmiskenbaar. Valt niet te ontkennen. En toch houd ik hiervan. Die ontspanning. Dat vertrouwen. Dat huizenhoge Pippi-Langkous-optimisme. Die durfde groot te denken. “Ik heb het nog nooit gedaan DUS ik denk wel dat ik het kan!”
Ik sta me scheel te schuren deze dag, daar niet van. En schuren is echt niet het leukste werk. Maar het is gek: vandaag is zo’n dag waarop àlles lacht. Je voelt die kano leven, groeien. Onder onze handen. Als je samen van half negen tot vijf aan het schuren bent, dan zijn ‘s avonds je armen een stuk gespierder dan ‘s ochtends. En je hart tikt een slagje sneller: ja, nu zijn de spantjes dan eindelijk perfekt op elkaar afgestemd! Alleen dan zal de volgende fase (dunne smalle planken van 5 meter erop spijkeren) succesvol zijn. Elke eerdere stap beïnvloedt de volgende. Want alles is verbonden. Die hele kano is één grote les in zen. En daarom is dit zo allemachtig gaaf. Want dit is dus nog maar dag twee.
Velden met een * zijn verplicht