Plus Magazine

Rond middernacht rijd ik de brug naar Svinøya over, parkeer de auto en sjok naar 'mijn' rorbu. Kijk in een automatisme toch nog even over mijn schouder omhoog, richting noorden. Wát?! Groen!!! Razendsnel schuif ik het statief weer uit (had 'm al ingeklapt, ik was klaar, het was over en uit, morgenochtend terug naar huis en nu eerst slapen...) en een paar tellen later sta ik aan de kade, neem alle strooilicht maar voor lief want dit is een fantastische afscheidszoen, dat is zonneklaar. Echt maar een minuutje licht het poollicht op, zwiert hoog boven Svolvaergeita en de haven, zwaait ten afscheid...

Vannacht - mijn laatste voorlopig in het hoge noorden - zoek ik de donksterste (weinig strooilicht van huizen, straten of auto's) plek op die ik vlakbij Svolvaer maar weet te vinden. Dat wordt opnieuw onder Kvanndalstinden bij Kalle, het scheelt echt als je er overdag de boel al verkend hebt. Het is min 7 als ik er om pakweg 21.30 uur ben, met mijn dikke Baffin poollaarzen (indertijd tijdens 'Into the white' voor een habbekrats in het supermarktje van Fort McPherson gekocht!) en gehuld in een Bergansdonsje is dat een temperatuur van Likmevestje (zoals mijn oma zou zeggen). Met andere woorden:...

"Piep, piep". Ik laat zowat nooit 's nachts mijn telefoon aan staan, maar na mijn bezoek aan Laukvik natuurlijk wel. Het scherm licht felwit op: "Hello, activity enough on my instruments for visible NL. Level 3. But too many clouds this evening. Gr. Rob. PLC." Hmm, wolken! Verder slapen! Maar dat ligt toch ineens verrekte ongemakkelijk. Wetend dat het daar ver boven je hoofd ergens danst en swingt. Hoe bewolkt zou het eigenlijk zijn? Svolvaer ligt tenslotte toch een stukje van Laukvik vandaan. Misschien net onder een wolkengat? Toevallig? Hup, dekbed openslaan, gordijn opzij, raam open, hoofd...

"Welkom in Laukvik, kom binnen!" Rob Stammes en Threes van Nieuwenhoven gaan me voor door de sfeervolle lezingruimte naar het hart van het Polarlightcenter: instrumenten in alle soorten en maten vullen de wanden, snoeren, draden en vooral heel veel knoppen waarmee het noorderlicht niet alleen geregistreerd en vastgelegd wordt, maar desgewenst ook wordt doorgegeven aan ieder die hier een lezing heeft gevolgd (via een sms-bericht). "Kijk," wijst Rob en hij houdt een meterslange papieren rol omhoog waarop een blauwe en een rode bibberlijn is vastgelegd door inktpennen die in verbinding staan met instrumenten...

Vanmorgen begroet ik het Oosterlicht (alhoewel de zon hier boven de Poolcirkel eigenlijk in het zuidoosten opkomt), aarzelend verdringt Aurora de noordelijke duisternis, schoorvoetend bijna, zo langzaam gaat het. Vuur boven het vasteland van Noorwegen, alsof de boel daar in de hens staat. Toch zijn we over het Oosterlicht een stuk nuchterder dan over het Noorderlicht. Altijd al geweest. Het zit al in de naam verborgen: Aurora was de Griekse godin van de dageraad - punt. We laten ons niet gek maken: dat is gewoon de zon en die komt op. Elke dag. Overal. Maar naar verklaringen voor dat steeds...

De Lofoten zijn dreigend en prachtig tegelijk. Grootse landschappen waarin je als mens verdwijnt. Op zoek naar dát beeld, dát gevoel, loop ik over de bevroren keien naar de vloedlijn. Glibberig. Uitkijken. Wat zeg ik, kijken ja! Pas nu ik de blik omlaag richt zie ik die bevroren lijnen van wier, sierlijk in alle starheid. Verder gaan hoeft niet. Ik ben er al.

Op de terugweg nog meerdere plekken bezocht en daarbij geduldig de fotografische handelingen herhaald - met dit schema en deze intensiteit van werken, zorg ik er in elk geval voor dat ik (behalve een toenemend zombiegevoel) me in razend tempo vertrouwd begin te voelen in nachtelijk noord-Noorwegen. Kom ik ver na middernacht terug bij het begin, op werkelijk een steenworp van 'mijn' rorbu (én het bed... oohh heerlijk bed...) - zie ik alweer een fotoplaat. Dat is de ellende met de Lofoten: het is hier veel te mooi. Je blijft bezig. Er is geen mens op straat, geen auto rijd meer rond, dus de brug...

Het is inmiddels tegen 23 uur, als ik de andere kant uit rijd, naar Gimsøya op Vestvågøya. Het was erg moeilijk kiezen naar welke plekken ik wilde gaan, dus doe ik ze nu gewoon allemaal maar. Dit is de verste voor vannacht. Maar wat een schitterende locatie overdag is (met mooi puntbergje Hoven gespiegeld in het fjordwater en daarachter vrije skyview naar Aurorarichting), kan 's nachts ietwat tegenvallen doordat er ineens overal vuurtorens hun licht de duisternis in strooien. Ach, ik ben hier nu toch. En Aurora is nog altijd van de partij, zij het wat meer introvert. Kan ik net zo goed ons samen...

Piep, piep. De telefoon ligt op de bijrijderstoel. Maar de weg is zwart en het fjord diep dus ik kijk mooi niet wat 'ie te melden heeft. Het is een uur of negen 's avonds, ik rijd vanuit Svolvaer in noordelijke richting na een schitterende fotodag buiten en vervolgens een paar uurtjes rust in 'mijn' rorbu. Begin me inmiddels steeds meer 'crocky' te voelen, alsof ik een hele week doorhalen achter de rug heb (niet dat ik zo precies weet hoe dat voelt, maar het kan toch niet anders dan dat dit loodzware-hoofd-gevoel erop lijkt) maar mij hoor je niet klagen: de sterren fonkelen aan het firmament,...

Na een dag vol mensen, vertrek- en aankomsthallen, herrie, Starbucks, parfums en aanverwante prullaria, bevind ik mij ineens in een langzaam ontdooiende huurauto. Het is min tien, half negen 's avonds en het mooist van alles, het is krankzinnig helder. Ik laat Svolvaer achter me en rijdt in noorderlijke richting. Vooraf had ik het strandje bij Fiskebol op de kaart aangekruist als mogelijk geschikte locatie: vrij zicht in de richting tussen noordwest en zuidoost met als extraatje het reflecterende zeewater. Dat is raar. Rijd je zomaar in een vreemde auto in het stikdonker naar een plek die je niet...