Oost west, thuis best

Op de terugweg nog meerdere plekken bezocht en daarbij geduldig de fotografische handelingen herhaald – met dit schema en deze intensiteit van werken, zorg ik er in elk geval voor dat ik (behalve een toenemend zombiegevoel) me in razend tempo vertrouwd begin te voelen in nachtelijk noord-Noorwegen.

Kom ik ver na middernacht terug bij het begin, op werkelijk een steenworp van ‘mijn’ rorbu (én het bed… oohh heerlijk bed…) – zie ik alweer een fotoplaat. Dat is de ellende met de Lofoten: het is hier veel te mooi. Je blijft bezig. Er is geen mens op straat, geen auto rijd meer rond, dus de brug naar Svinøya zal niet gaan trillen als ik er mijn statief op parkeer. En ja hoor, terwijl ik daar in veelvoud sta te genieten, zombiehoofdgevoel of niet, legt de sensor vast wat ik al die tijd al wist. Rijd ik daar het halve eiland rond. Is het al die tijd gewoon hier te vinden.