Canada

Terugblik naar die vreemd mooie ontmoeting

Terugblik naar die vreemd mooie ontmoeting

Vanavond geef ik de multimediapresentatie Into the White, de tocht dwars door het arctische noorden van Canada, waarbij Herschel als leenhusky mee was. Nog altijd een bijzonder om dat verhaal opnieuw te mogen vertellen. Die reis zat vol onverwachte momenten. Zo stopte er midden in de inktzwarte nacht ineens een sneeuwscooter naast m'n kleine tentje... … Ik ben nog maar 3 dagen terug uit Inuvik vertrokken, sta ergens midden in de wirwar van de bevroren Mackenzie delta en het is kouder dan ik ooit voor mogelijk gehouden had. Min 47 gr Celsius. Serieuze survival, nu al, zo vroeg in de reis. Als met veel...

» Lees dit blog

Reportage: ‘Survival in de Yukon’

  • 20 augustus 2010
Reportage: ‘Survival in de Yukon’

“Have you wandered in the wilderness, The sagebrush desolation? Searched the vastness for something you have lost? Have you strung your soul to silence? Then for God’s sake go and do it. Hear the challenge, learn the lesson, pay the cost.” Yukon’s dichter Robert Service weet het mooi op te schrijven. Sommigen beweren zelfs: ‘té mooi’. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat wij de proef op de som namen. Woekerende wilg grijpt me met zeiknatte klauwen. Venijnige zweepslagen slaan de laatste droge draad van mijn lijf. Nat en koud buk ik voor een handvol bessen – kraaiheide,...

» Lees dit blog

Dwars door de Yukon Territories

Dwars door de Yukon Territories

In het spoor van de goudzoekers uit 1898, vertrokken Frank, husky Herschel en ik vanuit Dyea in Alaska om de Chilkoot Trail te volgen (55 km, 1 week) tot aan de bronnen van de Yukon River, waar we net als die goudzoekers van toen, de Yukon River afvoeren (per Ally vouwkano) via Whitehorse naar Dawson City (1000 km, 3 weken). Vanaf daar volgden we ons eigen goud, zonder paden dwars door de Ogilvie Mountains in noordelijke richting naar Old Crow (400 km, 4 weken). Met nog 10 dagen te gaan, besloten we uiteindelijk om te keren en terug te lopen tot waar een bushplane ons kon oppikken. Inmiddels hadden...

» Lees dit blog

Toch een eigen husky?!

Toch een eigen husky?!

Op 10 april vertrok ik met gemengde gevoelens uit Old Crow. De stilte, de geisoleerdheid van het dorp, de bevroren Porcupine River, de eindeloze sparrenbossen... In Nederland hebben we misschien meer luxe, meer transportmogelijkheden, meer communicatie, maar we missen ook erg veel. Geleidelijk aan leerde ik steeds meer mensen kennen en durfde ik verschillende dorpsoudsten (elders) te bezoeken voor een praatje en een kop thee.  Met Vicky Josie, een stoere vrouw van middelbare leeftijd, diverse keren mee geweest als ze haar hondenspan trainde. Daar begon de koorts heviger te worden, de koorts...

» Lees dit blog

Ander tempo

Ander tempo

Ik heb mijn nieuwe kamp opgebouwd zoals de vroegere pelsjagers en indianen dat deden: een canvas tent compleet met kacheltje en een verend tapijt van sparrentakken op de vloer. Ik ben twee keer op bezoek geweest bij een schoolkamp waar een paar kinderen leerden hoe ze muskusratten kunnen vangen voor het bont. Hoe ze sneeuwholen graven en hoe ze pijl en boog maken. Tja, in Nederland worden muskusratten gevangen om dijken te beschermen, maar ratten vangen heb ik toch nooit op een schoolkamp geleerd... Soms gebeurt er niets en zit ik wat verloren in mijn kamp, maar dan krijg ik opeens bezoek en komen...

» Lees dit blog

In Old Crow

In Old Crow

Gisteren ben ik met een vliegtuigje aangekomen in Old Crow. In het krappe luchthavengebouw viel ik nogal op door mijn uitrusting en de sneeuwschoenen op mijn rugzak en ik werd door iemand aangesproken of ik een trektocht ging maken. Ik vertelde dat ik onderweg was geweest om te voet naar Old Crow te komen, maar dat ik door de weersomstandigheden was uitgeweken naar Fort McPherson. Nu was ik er dan op de moderne manier toch gekomen en vroeg ik of ik ergens mijn tent op mocht zetten. Stanley, een 57-jarige indiaan volgde het gesprek en bood meteen aan bij hem te overnachten. Hij heeft me gisteren...

» Lees dit blog

Terug in Inuvik

Terug in Inuvik

De overgang van 's ochtends kamp opbreken bij -34 en harde wind, en die avond in heet badwater zakken en even later in een zacht bed rollen, is met geen pen te beschrijven. Zelden zo van een hotelkamer genoten. Herschel en ik konden de volgende ochtend meerijden (met de slee achterin, geen probleem hier, want niemand hier rijdt kleiner dan 'trucks' of pickups...) terug over de Dempster Highway naar Inuvik. Nu heb ik een paar dagen in Arctic Chalet de tijd om bij te komen. Mijn hele lijf doet zeer, gewrichten, vingertopjes en tenen, ben echt een beetje gesloopt. Maar kijk ook alweer uit naar...

» Lees dit blog

In een lange dag heb ik terug door mijn eigen spoor John’s Cabin weer weten te bereiken. Ik ben daar twee nachten gebleven en ben toen op weg gegaan naar Fort McPherson. Ik had wel een dag een mentale dip omdat ik mijn routeplan heb gewijzigd en niet op eigen kracht naar Old Crow loop. Nu heb ik er toch weer zin in om de tocht en mijn verhaal af te maken. Dat de route anders loopt dan gepland, dat hoort nu eenmaal bij een avontuur. Als je niet leert om flexibel te zijn in de wildernis, dan leg je het af. Ik had verwacht redelijk vlot over het Husky Channel te kunnen trekken, maar er ligt...

» Lees dit blog

Geen doorkomen aan

Geen doorkomen aan

Satphone bericht: Ik zit helemaal vast. Gisteren krap 4 kilometer verder gekomen. In twee dagen nauwelijks meer dan 10 kilometer afgelegd. De sneeuw is zo diep en los dat ik er zelfs met mijn grote sneeuwschoenen nog dwars doorheen zak. Herschel kan alleen achter de slee in het spoor meelopen anders verdwijnt ie helemaal in de poeder. In de middag moest ik vroeg kamp maken vanwege hard aantrekkende wind. Het is nu nog 60 kilometer door dit terrein naar Mac Doughall Pass. Dat lukt dus onmogelijk in de 4 dagen die ik er nog voor heb volgens mijn plan. Ik heb met de satphone gebeld met de pelsjager...

» Lees dit blog

John’s Cabin

John’s Cabin

Satphone bericht: Ik zit nu in John’s cabin. Een kleine pelsjagershut die ik eergisteren bereikt heb en waar ik kon schuilen tegen het barre weer. Er is niet alleen een kachel, er is gelukkig ook een enorme houtvoorraad. Gisternacht was het buiten –48 en de wind gierde om de hut. Het is dan echt levensgevaarlijk buiten. Binnen kon ik het met moeite opstoken tot rond het vriespunt, maar wat voelt dat heerlijk! Gisteren heb ik besteed aan het nodige herstelwerk en onderhoud van mijn spullen en van mijzelf want bij 40 graden onder nul is dat geen doen. Handschoenen repareren, vellen onder mijn...

» Lees dit blog