Weblog

Al is de zon op 69 graden noorderbreedte al heel wat weken niet boven de horizon te zien, toch is ze de belangrijkste lichtbron. Zowel in de paar uren dageraad(schemering) als 's nachts want de sterren zijn stuk voor stuk zonnen en ook het noorderlicht wordt grotendeels door de zon geregeld. Met de huurauto die ik vandaag ter beschikking heb rijd ik de stad uit, de rust tegemoet. Want Tromsø is Tromsø niet meer - tenminste niet wat mij betreft. Een explosie van toeristen maakt de stad tot mierenhoop - ik ben zelf ook niet van hier, dus ik heb geen recht van spreken - maar toen ik gisteravond...

Eerst een supergezellige én informatieve dinsdagavond bij twee noorderlicht-locals-en-liefhebbers Ingar Lyngmo (wie een huurhuisje op droomlocatie zoekt, raad ik Ingar's website aan, want deze meer dan sympathieke Noor heeft misschien wel de mooiste hutten van Noorwegen te huur, pal tegenover Lyngen Alpen!) en Kjetil Skogli (ook wel de 'Aurora Chaser' genoemd; na afloop van de TVopnames die hij samen met Joanna Lumley maakte, is het noorderlicht-toerisme op Tromsø skyhigh gegaan...). Hierbij kon ik mijn noord-Noors ophalen tot mijn oren ervan suisden.. Vervolgens zocht ik toch nog een donkere...

Gevoelens over wie je achterlaat. Gedachten aan wat komen gaat. Genieten van wat is. Dit alles tegelijk, holderbolder rondrazend in je hoofd, net als de toegenomen drukte om je heen. Dát noem ik de driedubbele paradox van het reizen. Maar in mijn (veel te zware) handbagage heb ik daar dé oplossing voor. In de vorm van camera's en lenzen. Die heerlijke focus van de fotograaf - wat heb ik dáár een zin in! En dan helemaal van de náchtfotograaf. Of je wilt of niet, 's nachts móet je vertragen, ben je door de omstandigheden gedwongen terug te schakelen naar een lagere versnelling. Alles is pikzwart....

Nog niet zo lang geleden bouwden we stenen torens om de sterren van dichterbij te bekijken. We meenden dat die onheilspellend groene lichtstralen dansende zielen waren. Dat de aarde het middelpunt van het heelal was. Wat hebben we veel denkbeelden opgegeven. En wat weten we - dankzij sterrenkundigen als Hubble - inmiddels ontzaglijk veel. Wat we boven alles te weten zijn gekomen is dat wij - inclusief die prachtige planeet die we bewonen - slechts een stofje in de hele kosmos zijn. Dus eigenlijk dat we niks weten. En dát besef, dat gevoel, dáár gaat het me om. Want alleen dan ontstaat ruimte...

Na Vizzavone lijkt een ander soort route begonnen. Slingerpaadjes langs dicht beboste hellingen. Ineens kan ik uren achtereen rennen. Hagedissen - groen, grijs, klein en groot -  schieten haastig voor mijn voeten weg. Met regelmaat passeer ik hele groepen wandelaars. Over en weer volgt gebonjour, waarna de hete stilte van de Corsicaanse middag weer overheerst. Via Capannelle arriveer ik bij Col de Verde. Het loopt inmiddels tegen zevenen. Binnen in het gemoedelijke restaurantje bestel ik zoals gebruikelijk chips en Cola. Even een tienminutenpauze. Bij de open haard staat een oude baas grote...

Het is drukkend warm, het zweet drupt van mijn gezicht al ben ik nog geen vijf minuten onderweg. Maquis, aarde en keien dichtbij. Zee en terracotta daken verder beneden me. Raar gevoel nu echt begonnen te zijn. De drukte van vliegtuig, trein en taxi is voorbij maar de chaos ervan ruist nog na in mijn lijf. Mijn benen dragen me omhoog, mijn rugzakje is licht, maar als je hart niet meewerkt is lichtvoetigheid onmogelijk. Het kost tijd om echt te landen, te aarden. Intussen gewoon maar doorgaan. Landen is luxe, lopen is noodzaak. Mijn stokken tikken op de stenen. Verder nauwelijks geluid. De eerste...

Woensdag vertrek ik naar Corsica. Mijn spullen liggen klaar, de rugzak weegt 4 kilo en hier is de paklijst: paklijst GR20. Die lichte rugzak heeft natuurlijk alles te maken met het zware alpiene terrein, het ultralange lopen, de grote afstanden en het vele stijgen en dalen in veelal technisch terrein. Die lichte rugzak betekent ook een aantal keuzes omtrent de tactiek. Zo heb ik alleen noodproviand mee. In principe koop ik namelijk eten bij een hut, tot aan de volgende hut of die erna. Maar omdat je nooit zeker weet wat en of je er iets krijgt, heb ik een kleine voorraad mee waarmee ik lang vooruit...

Nog éven. Dat gevoel van zo vreselijk graag weer in je eigen bed willen liggen, je vrienden weer willen omarmen - maar tegelijk nog éven hierbuiten en hierboven willen blijven. Nog even afgesloten van de wifi-wereld. Dat gevoel van dat-je-'s avonds-na-een-lange-dag-in-de-bergen-met-je-nog-na-gloeiende-kop-een-blog-zit-uit-te-tikken-op-je-iPhone-die-op-dat-moment-alleen-kan-opslaan-en-niet-verzenden. Dat gevoel van nog-één-bakkie-Solbærtoddy-dan. Nog even de tent uit dan. Nog even naar die magische stenen kijken. Natuurlijk heb ik zin in de lange douche straks in het Rondane Høyfjellshotel....

Dat immense gletsjers hier de stenen schuurden, is alweer een tijdje terug. Nog veel langer terug, werden diezelfde stenen omhoog gestulpt bij krachten waarvan ik me geen voorstelling kan maken. Maar die stenen zijn wél mijn realiteit: ik loop erover en ik slaap ertussen. Soms vormen ze een belemmering (van een afstandje zien ze er top uit, die Rondane-pieken, maar ga er maar eens op staan... Eén en al wankele steenblokken...), soms zijn ze een hulp (mijn statiefje viel uiteen dus nu stapel ik stenen als camerasteun). Soms jagen die stenen me angst aan ("ik mag hier geen been breken"), soms geven...

Niets zo subjectief als de beleving van geluk. Voor mij zijn bergen in elk geval een vaak terugkerende factor. Gek eigenlijk. Gewoon een stapel stenen, zij het altijd weer anders gerangschikt. Ruig, mooi, lelijk, zwaar - ze halen je gevoelens overhoop. Vaak trekken ze me uit m'n comfortzone en realiseer ik me pas dagen erna hoe gaaf het toch misschien wel was. Maar er zijn ook momenten, er zijn ook plekken - dat alles om je heen zich open vouwt, laat lezen als een boek dat je nooit meer weg wilt leggen. Vandaag is zo'n dag. Rondane is zo'n gebied.