Big Hug

Een vreemde nacht… Maar wat wil je ook na zo’n orkadag! Een mens kan niet álles hebben tenslotte. Had ik overdag een mooi smal door hoge bergen omgeven fjord gespot, blijkt daar vannacht een of ander megaschip met gigaverlichting in aangemeerd. Weg donkere Aurora-achtergrond. Toch nog wat geprobeerd, daarna maar naar de locatie van vorige nacht. Sta ik daar, op dat bevroren meer, komt er een hele slinger van koplampen van rechtsboven m’n beeld in geskied. Duurde nog best lang eer ze uit beeld waren, maar ondertussen mijn thermos lekker leeg gedronken en heerlijk om me heen gekeken. Toen de hellingen weer koplampvrij waren, was ik helemaal klaar voor de volgende Aurora-breakup. Stopt er op de oever, waar mijn auto geparkeerd staat, een touringcar (jawel met fotograferende mensen – die dan vervolgens gewoon op de weg blijven staan terwijl de motoren van de bus de stilte in brullen). Tja, typisch zo’n momentje om in te pakken, zeg maar. Geeft niet. Aurora en ik hebben elkaar vannacht evengoed wel even omhelst. Haar big hug hing hoog boven me.

Toch ook wel enigszins vermoeid zo langzamerhand, rijd ik na middernacht terug richting downtown Tromsø. De straatverlichting bestaat uit feloranje lampen maar Aurora is nog vele malen feller en danst en zwiert zo uitbundig dat ik het zweet in mijn handen voel. Ik moet stoppen. Nú! Maar die terreinauto achter me. Waar is hier eindelijk eens een vluchtstrook, een zijweg, een bushalte voor mijn part? Kostbare Auroraminuten vliegen voorbij terwijl ik mijn tijd verspil met in de auto zitten en met wanhopige pogingen om daar juist aan te ontsnappen. Uiteindelijk dient zich een veilige plek aan. Ik struikel de auto uit in mijn haast nu echt ongestoord omhoog te kijken. Als er nog wat te zien is. Een vreselijke plek, vol huizen met flikkerende beeldschermen, hoogspanningsleidingen en lampen als schijnwerpers van het formaat voetbalstadion. Maar wat is Aurora geweldig. Ze trekt zich er niks van aan. Het hele hemelspansel neemt ze in beslag. Als zo’n halfrond plastic kinderding dat je om kon keren en dan ging het even sneeuwen, zó’n koepelgevoel en ja, ook die kinderlijke opwinding vermengd met verbazing. Jóngens, moet je nou eens kijken! Ik slik mijn frustratie in en geniet van wat ik zie.

Maar toch zeker ook met grote opluchting breng ik de auto terug naar de verhuurder (gek, daar was niemand meer om 01.00 uur). Want na een paar uurtjes slapen vertrek ik op mijn ski’s de bergen van Ringvassøya in. Die manier van reizen ligt me meer. Dat tempo kan ik beter aan. Dan kan ik stoppen wanneer en waar Aurora maar wil.