De 3dubbele paradox van het reizen

Sponsors: Bergans
  • 4 januari 2016

Gevoelens over wie je achterlaat. Gedachten aan wat komen gaat. Genieten van wat is. Dit alles tegelijk, holderbolder rondrazend in je hoofd, net als de toegenomen drukte om je heen. Dát noem ik de driedubbele paradox van het reizen. Maar in mijn (veel te zware) handbagage heb ik daar dé oplossing voor. In de vorm van camera’s en lenzen. Die heerlijke focus van de fotograaf – wat heb ik dáár een zin in! En dan helemaal van de náchtfotograaf. Of je wilt of niet, ‘s nachts móet je vertragen, ben je door de omstandigheden gedwongen terug te schakelen naar een lagere versnelling. Alles is pikzwart. Vaak ook glad. Dingen die overdag vanzelf gaan, zijn ineens obstakels. Scherpstellen. Belichting kiezen. Beelduitsnede bepalen. Heerlijk, dat gerommel achter het statief. Dat nadenken, dat zien zonder dat het eindbeeld zichtbaar is. Dan wordt me altijd weer compleet helder waar het verschil ligt tussen een plaatje schieten of een foto maken. De nacht is niet gewoon een verlenging van de dag, het betekent niet meer tijd, nee, het betekent een wijziging van het bekende naar het onbekende. En dan te bedenken dat veel zoniet alles mogelijk is met de juiste toewijding en geduld. De oude leermeester Ansel Adams zei het zo: “Image quality is not the product of a machine, but of the person who directs the machine and there are no limits to imagination and expression.”

 

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht