Tromsø in januari – of: – Hoe donker is donker?

Nog niet zo lang geleden bouwden we stenen torens om de sterren van dichterbij te bekijken. We meenden dat die onheilspellend groene lichtstralen dansende zielen waren. Dat de aarde het middelpunt van het heelal was. Wat hebben we veel denkbeelden opgegeven. En wat weten we – dankzij sterrenkundigen als Hubble – inmiddels ontzaglijk veel. Wat we boven alles te weten zijn gekomen is dat wij – inclusief die prachtige planeet die we bewonen – slechts een stofje in de hele kosmos zijn. Dus eigenlijk dat we niks weten. En dát besef, dat gevoel, dáár gaat het me om. Want alleen dan ontstaat ruimte voor verwondering.

Telemarktocht in Tromsfjellene, 2003.

Tromsø by night, 2003.

Verwondering maakt nieuwsgierig, leergierig, gretig en tegelijk maakt verwondering stil, serieus en sensitief. Het is de motor achter mijn reis naar het noorden, naar de nacht, naar het land waar de zon vooralsnog niet boven de horizon verschijnt, ‘mørketiden’ zeggen de Noren. Ik was al eerder in januari in Tromsø, maar dat was net na ‘Soldagen’ als de zon de eerste keer een minuutje boven de horizon verschijnt en de halve stad van schrik een soort Berliner bollen eet. Dit keer reis ik voor de zon uit. Ik wil de overdagnacht meemaken en in de nacht het noorderlicht tot zon benoemen. En als Aurora er niet is dan zoek ik haar, ik geef niet op, ik zal zoeken in het ‘Nordlysobservatoriet’ waar ik met een professor heb afgesproken, ik zal mijn oor te luister leggen bij diverse Noren die mij toegezegd hebben verhalen te willen vertellen over wat Aurora voor hen in het dagelijks leven betekent. Ik zal me aan haar wijden, opnieuw, omdat ik me nu eenmaal levenslang verbonden voel met haar magische stralen. Daartoe ben ik zelfs bereid om – met mijn ski’s ondergebonden een paar dagen het stadslicht mijdend –  de nacht tot dag te maken.

Van 4 tot 13 januari ben ik in en rond Tromsø met mijn camera(‘s). Ik voel me bevoorrecht. Dat ik dit mijn werk mag noemen en er straks een reportage van mag maken. Maar ik ben ook bang. Dat dit alles tot nooit meer slapen leiden zal.

Kvaløya, 2003.