Weblog

Het voelt als dé ideale laatste voorbereiding, deze dagen in Hotel le Fînt. De groene rust van de binnentuin, de frisse glinstering van het zwembad, vogelgekwetter, schildpadgescharrel en zoete jasmijnachtige geuren - als vakantie zou ik in deze luxe waarschijnlijk al snel de kriebels krijgen, maar als laatste stap naar de MdS kan het niet beter. Even rennen op het heetst van de dag wat hier in Ouarzazate tegen de 30 graden Celsius is (ter acclimatisatie voor de woestijn, daar zal het rond de 45 zijn), soms een tijdlang focussen en dan weer een uurtje of wat alles loslaten en bewust helemaal...

Mijn tas staat klaar voor vertrek en ook mijn lijf is er klaar voor - alhoewel het nog een volle week duurt eer de 30e editie van de Marathon des Sables van start gaat. Om straks optimaal & veilig te kunnen presteren in de hitte van de Zuid-Marokkaanse Sahara (waar het overdag tussen de 40 en 50 graden Celsius is), vertrek ik op zondag 29 maart al naar Ouarzazate waar ik dan tot vrijdag 3 april rustig in een hotel verblijf. Samen met twee andere Nederlandse deelnemers, Jolande Ardon en Nico Ursem, dus dat is ontzettend relaxt. Overdag zal ik behalve veel uitrusten en mentaal voorbereiden,...

De laatste zware trainingsdagen dienen zich aan en dan nog twee weken tapering off tot aan de start van de 30e Marathon des Sables op 5 april (mijn 3e). Heerlijk dat de RACE nu zo dichtbij komt. Het gevoel dat alle puzzelstukjes op hun plaats vallen. Alle afzonderlijke trainingen; het uitzoeken van de mee te nemen spullen (eten vooral); het bewaken van de benodigde rust; de focus én de ontspanning. Eigenlijk alles wat me de afgelopen jaren juist NIET deed racen. Waarom ik hardlopen als REIS verkoos. Bij een race versmalt mijn blik, ik móet me concentreren, er zijn concurrenten, er loopt een...

'Een goede voorbereiding is het halve werk' wordt wel eens beweerd. Onzin. Het is veel meer dan de helft. Neem alleen al de kwestie tijd. Ik ben duizend keer langer aan het voorbereiden voor de Marathon des Sables dan dat weekje dat ik eraan deelneem! Vandaag ren ik over de iceroad door het Åmotsdal. Alle wegen zijn hier op dit moment spiegelgladde ijsplaten. Alleen met spikes onder enigszins te doen, alhoewel ik de heuveltrainingen en die met extra gewicht mooi even achterwege laat. Eén verkeerde val en mijn voorbereiding is helemaal geen werk meer. Maar wat is het mooi om nu de laatste periode...

"Het was een superdag voor ons! Losse sneeuw waar de ski's net in weg zonken. Eronder hard ijs zodat de latten gleden als over een geolied oppervlak. Maar die losse sneeuw was nodig om te kunnen sturen. De ene helling lastiger dan de andere maar het ging perfect. Een heerlijke sport!" Ik had dit absoluut over vandaag kunnen schrijven, onze afdaling vanaf het Dovrefjell plateau benaderde perfectie (eh, qua gevoel in het hoofd dan he, niet zozeer onze gratie of stijl). Maar het waren Amundsen's woorden, opgetekend 6 januari 1912. Ook hij daalde die dag een plateau af. Dat van Antarctica. Waarmee...

We waren een paar dagen onderweg, toen zich onverwacht - zoals wel vaker als je denkt volslagen zorgeloos te kunnen zijn - enkele problemen voordeden. Bij brander en binding. Beiden tamelijk essentiële materialen. Genoeg reparatiespul mee en gelukkig borrelde Frank over van de ideeën wat eraan gedaan kon worden. Zo togen we naar de eerstvolgende Noorse berghut waar twee vrouwen de houtkachel tot buitengewone hoogte opgestookt hadden. Ideaal om in het gat van de dolgedraaide schroef lijm plus lucifershoutjes te prutsen om zo de nieuwe en iets langere schroef op de binding te zetten. De brander...

Je kunt nog zoveel plannen maken, uiteindelijk bepaalt de berg (en het weer) wat daarvan terecht komt. In Trollheimen was het te warm en er lag uiteindelijk te weinig sneeuw - over Dovrefjell woedde dagenlang een storm. In de bergen word je een geduldig mens, uiteindelijk neemt de storm af en kunnen we onze slee inpakken en op eigen houtje omhoog trekken! De sneeuw kraakt. De slee piept. De latten glijden. Toch strekt de stilte zich eindeloos ver uit. Deze momenten hierbuiten, daar draait het om. Ik kijk niet langer angstvallig omlaag (of er geen houtschilfer afbladdert). Ook wantrouw ik niet...

We zijn al dagen aan het wachten op veilig weer om de bergen in te trekken op onze houten ski's. Dat is niet erg - mooie gelegenheid om trainingen voor de Sables in te lassen. Sneeuw is natuurlijk nog veel mooier dan zand, zoveel veelzijdiger ook (zand eten wil ik straks toch echt zien te vermijden maar sneeuw 'eet' en drink ik voortdurend als we binnenkort eindelijk op tocht kunnen). Nu ploeg ik door de sneeuw en denk aan het zand. Over twee maanden zal het andersom zijn! Hier beneden in Engan bij Oppdal komen windvlagen van Beaufort 8 voorbij maar boven op het bergplateau van Dovrefjell woedt...

Ze rusten op mijn rechterschouder, mijn hand er losjes overheen terwijl ik door de diepe sneeuw omhoog waad naar de drie historische hutjes van Øverbø. Het ruikt naar een verbrande schutting op mijn schouder, nog niet zo lang geleden hebben we de glijvlakken geteerd en dat vervolgens ingebrand. Ski's horen natuurlijk aan voeten en niet op schouders - maar de stijgvellen gebruiken we volgende week wel (als we met de sledes op tocht gaan), nu wil ik eigelijk alleen omlaag glijden! Dit is ons moment! Ze zijn klaar! Niet te geloven! Het is echt gelukt! Wat een magisch project! Helemaal om onze latjes...

Vanochtend gaat de binding erop. Eerder deze week leerde Tarjei ons van vers gesneden berkentwijgen een originele binding maken. Sondre Norheim was de bedenker van deze gedraaide twijgenbinding. In die tijd was alleen een teenbinding gebruikelijk. Doordat Sondre er een hieldeel aan toevoegde, werd de ski stukken bestuurbaarder. Toch kiezen we voor onze tocht straks door de bergen van Dovrefjell en Trollheimen voor onze Rottefella Chilibindingen - onderweg steeds nieuwe berkentwijgen snijden en draaien, lijkt ons minder aantrekkelijk. Dan staan we daar beiden met onze gloednieuwe houten ski's......