Weblog

We zijn al dagen aan het wachten op veilig weer om de bergen in te trekken op onze houten ski's. Dat is niet erg - mooie gelegenheid om trainingen voor de Sables in te lassen. Sneeuw is natuurlijk nog veel mooier dan zand, zoveel veelzijdiger ook (zand eten wil ik straks toch echt zien te vermijden maar sneeuw 'eet' en drink ik voortdurend als we binnenkort eindelijk op tocht kunnen). Nu ploeg ik door de sneeuw en denk aan het zand. Over twee maanden zal het andersom zijn! Hier beneden in Engan bij Oppdal komen windvlagen van Beaufort 8 voorbij maar boven op het bergplateau van Dovrefjell woedt...

Ze rusten op mijn rechterschouder, mijn hand er losjes overheen terwijl ik door de diepe sneeuw omhoog waad naar de drie historische hutjes van Øverbø. Het ruikt naar een verbrande schutting op mijn schouder, nog niet zo lang geleden hebben we de glijvlakken geteerd en dat vervolgens ingebrand. Ski's horen natuurlijk aan voeten en niet op schouders - maar de stijgvellen gebruiken we volgende week wel (als we met de sledes op tocht gaan), nu wil ik eigelijk alleen omlaag glijden! Dit is ons moment! Ze zijn klaar! Niet te geloven! Het is echt gelukt! Wat een magisch project! Helemaal om onze latjes...

Vanochtend gaat de binding erop. Eerder deze week leerde Tarjei ons van vers gesneden berkentwijgen een originele binding maken. Sondre Norheim was de bedenker van deze gedraaide twijgenbinding. In die tijd was alleen een teenbinding gebruikelijk. Doordat Sondre er een hieldeel aan toevoegde, werd de ski stukken bestuurbaarder. Toch kiezen we voor onze tocht straks door de bergen van Dovrefjell en Trollheimen voor onze Rottefella Chilibindingen - onderweg steeds nieuwe berkentwijgen snijden en draaien, lijkt ons minder aantrekkelijk. Dan staan we daar beiden met onze gloednieuwe houten ski's......

We hebben onze rechte latten gestoomd (1 uur gingen alleen de punten in een soort kist waaronder een fluitketel die met zijn tuit via een slang met de kist verbonden was), daarna ging de nu ineens verrassend buigzame punt voor een etmaal in een buigmal (gewoon een halfronde houten vorm met dwarslatten zodat de lat gevangen zat) zodat wij ondertussen tijd hadden voor Andere Zaken. Zoals het skimuseum doorsnuffelen van Morgedal (absoluut vele malen boeiender dan die van Holmenkollen) en omhoog naar Øverbø waar het geboortehutje staat van Søndre Norrheim. Uit de buigmal halen was het ware werk:...

Als ik de werkschuur in kom, ruik ik het bos, of nee, deze dennengeur lijkt haast nog scherper, nog tintelender. De vloer nog bezaaid met het werk van gisteren. Mijn lijf (handen, rug, armspieren) nog vermoeid van al het hakken, zagen, schaven en schuren. Ik blijk veel meer spieren te hebben dan ik wist. Ook was ik tot gisteren slechts bekend met blaren op mijn voeten, maar op mijn handen is dus ook mogelijk. Ook Frank, die nog duizend keer harder hakt en schaaft dan ik, is doodmoe - al slapen we allebei als marmotten in Grootmoe's Huis. Maar wat is dit alles onvergetelijk, nu al. Die latten kruipen...

Tjonge, wat een immense klus om 'gewoon' een plank in handen te krijgen... Dit opent wel mijn ogen voor vroegere tijden! Het weghakken van al dat overtollige boomspul is niet alleen tijdrovend en intensief maar je moet vooral ook uitkijken dat je weer niet téveel weghakt want dan kun je weer terug het bos in... Stiekem fantaseer ik tussen al dat hakken door over straks, als we op onze eigen houtjes een echte trektocht gaan maken... Ik weet nu al dat het anders voelen zal. Man, ik hou nú al van die dingen! Ik ga ze straks bij elke steen beslist afdoen, liefdevol over de obstakels tillen... Stel...

'Skid' is oudnoors voor een gekloofd en vlak stuk hout. En die oude Noren wisten wat ze deden, naar verteld wordt ruim 4000 jaar geleden al. Dus waarom niet extra tijd en moeite stoppen in het verkrijgen van zo'n stuk gekloofd hout?! Samen met Tarjei gaan we het bos in, op zoek naar de juiste stam. "Die moet dood zijn, recht, winddroog, niet verrot en minstens 25 cm dik," leert Tarjei ons. Zo'n skiboom is hier op de hellingen rond Morgedal snel gevonden. Het hakken en zagen kan beginnen. Als de boom eenmaal om is, vierendelen we hem met zelfgemaakte houten wiggen. De stam kraakt, piept, zingt zelfs...

We zijn aangekomen in Morgedal, waar we in een prachtig authentiek huis mogen logeren, Oldemors Huset uit 1917.

Voor de 3e keer gaat het gebeuren: ik heb me ingeschreven voor de Marathon des Sables 2015! Ik weet nog goed dat ik die eerste keer in 2010 direct na de finish dacht: 'prachtig, maar nooit weer!' Zoiets denk je soms, als je alles maar dan ook alles gegeven hebt... Nog geen maand later gaf ik me op voor de editie van het jaar erna! Ook bij die tweede finish in 2011 had ik gedachten, die keer in de trant van: ' dit was zo magisch, dat kan niet geëvenaard worden, ik moet niet meer teruggaan!'... Inderdaad heb ik het wedstrijdlopen sinds mijn ultrajaar 2011 op een laag pitje gezet en heb me meer...

Heb jij dat nou ook wel eens? Dat je in een besneeuwd bos staat, om je heen kijkt en denkt: hé, ik zie een ski! Want bomen zijn (als je er even voor gaat zitten) toch feitelijk de voorloper van de ski - dat weten ze in het Noorse Morgedal in Telemark als geen ander want de oervader van de houten ski's, Söndre Norheim, oefende daar zijn fameuze sprongen vanaf de besneeuwde boerendaken. Samen met Frank ga ik daar in Morgedal vanaf 26 januari dan ook leren om zelf houten ski's te maken. "Kun je ook gewoon kopen hoor, in de winkel hebben ze van die mooie lichte, carbon heet dat!", merkte een...