Velden met een * zijn verplicht
We hebben onze rechte latten gestoomd (1 uur gingen alleen de punten in een soort kist waaronder een fluitketel die met zijn tuit via een slang met de kist verbonden was), daarna ging de nu ineens verrassend buigzame punt voor een etmaal in een buigmal (gewoon een halfronde houten vorm met dwarslatten zodat de lat gevangen zat) zodat wij ondertussen tijd hadden voor Andere Zaken. Zoals het skimuseum doorsnuffelen van Morgedal (absoluut vele malen boeiender dan die van Holmenkollen) en omhoog naar Øverbø waar het geboortehutje staat van Søndre Norrheim.
Uit de buigmal halen was het ware werk: ineens heb je een heuse ski in handen! Je zou er zo mee naar buiten willen! Maar nee, de finishing touch nog. Oei, oei, wat wordt mijn (en husky Herschel’s) geduld op de proef gesteld…
Eerst nog wat opschuren, dan beitsen en dat weer drogen laten. Dan nog deco-carven. “Deco-carven?”.
Ja, niet dat onze skimasters dat zeiden, ik verzon het eerlijk gezegd zelf, maar het is wat het is: we carven een decoratie op de ski. Met een hard ding, het lijkt op een spijker in een houten houder (alleen was het geen spijker maar iets uit een piano. Ja dat verzin ik dan weer niet zelf – alleen heb ik tot op heden niet van Tarjei begrepen welk deel van de piano. Mijn Noorse woordenschat en zijn Engelse hielden hier op.)
“En morgen? Gaan we dan…?!”
“Lakken, eerst nog lakken. En weer drogen. Dan het glijvlak nog bewerken met een impregnerende basislaag”, merkt Tarjei bedaard op.
“En de bindingen erop!”, voegt Frank toe.
Maar dan nog! Morgen kunnen we ze uiteindelijk toch testen? De dag is lang! Desnoods in de avond?!
Velden met een * zijn verplicht