Velden met een * zijn verplicht
- Over mij
- Jolanda’s blog
- De reizen in foto’s
- Outdoorfilms
- Boeken
- Multimediapresentaties
- Wildernis-fotografie-reizen
- Contact
Als ik de werkschuur in kom, ruik ik het bos, of nee, deze dennengeur lijkt haast nog scherper, nog tintelender. De vloer nog bezaaid met het werk van gisteren. Mijn lijf (handen, rug, armspieren) nog vermoeid van al het hakken, zagen, schaven en schuren. Ik blijk veel meer spieren te hebben dan ik wist. Ook was ik tot gisteren slechts bekend met blaren op mijn voeten, maar op mijn handen is dus ook mogelijk. Ook Frank, die nog duizend keer harder hakt en schaaft dan ik, is doodmoe – al slapen we allebei als marmotten in Grootmoe’s Huis. Maar wat is dit alles onvergetelijk, nu al. Die latten kruipen stilletjes onder onze huid.
Ze zien eruit als echte planken, glad als een geschoren vrouwenbeen (nee niet het mijne, iets te bonkig vanwege alle Marathon-des-Sables-spieren) en hoekig als uit De Gamma. Nu alleen nog die vorm van een echte ski?
Tarje komt aanzetten met een lang, dun houten ding. “Kijk, dit is het ei van Columbus: de mal! Leg dit op je plank en teken hem maar af!” Alsof je een patroon van een jasje overtekent. Alleen duurt het knipwerk ietsje langer. Want alles buiten de lijntjes moeten we weer weghakken. Eigenlijk zonde van die mooie rechte plank – denk ik stiekem. Gek dat weghalen feitelijk de kunst van het ski-maken is. Tarje heeft het oog van de ware meester en hakt met de bijl tot aan de potloodlijn, Frank heeft misschien niet het oog maar wel de hand van de geoefende houtbewerker en komt ook aardig dichtbij die lijn. Ik heb de linkerhanden van de leek en waag me niet in de buurt van die streep – ik hak buiten de lijntjes als een kleuter met zijn eerste pakje viltstiften. Met de blokschaaf kom ik na heel wat uurtjes zweten dan toch ook uit op de lijnen van de mal! En zie daar een platte ski!
“Wanneer gaan we ze buigen, Tarje?” Ik ben áf, doodmoe (met ook nog twee dagelijkse trainingen ivm de naderende MDS) maar moet me inhouden niet als een kind te staan trappelen en aan Tarje’s mouw te trekken…
“Morgen!”, antwoord hij kalmpjes.
Velden met een * zijn verplicht