Weblog

Zelden zo'n vreemde laatste-weken-voor-vertrek meegemaakt. Midden in de periode van stevig lange trainingen, nu een maand geleden, kreeg ik opeens een heftige blaasontsteking met veel pijn en bloedverlies. Dat was met antibiotica snel weer onder controle. Volgens de arts kon ik gewoon door trainen, maar ik voelde me erg moe dus ik heb die week van de kuur op pakweg 30% getraind om de ontsteking rust te geven. Daarna de trainingen weer geleidelijk opgevoerd. Ik voel me weer prima, nergens last van. Toch blijkt er sindsdien steeds (voor het oog onzichtbaar) bloed aanwezig in de urine; alhoewel...

Voorbereiden is als het goed is, een prachtige bezigheid. De voorpret, de gezonde spanning, het verdiepen en het gerichte ernaartoe trainen. Maar een kwestie van balans - je kunt ook teveel doen en dan ineens kan de boel omslaan in een soort verbetenheid waarbij de kans groot is dan je meer verliest dan je er ooit bij wint... Een kunst dus, om met vallen en opstaan te leren. Zeker met veel en lang lopen, is het essentieel om het leuk te blijven vinden en daarom (en om nog wat andere redenen zoals een reportage voor Op Pad) maar weer een nieuw plan bedacht. Een heus micro-avontuur voor na het werk....

Terwijl dé Ben haast continu door bestegen en afgedaald wordt, rij na rij, groep na groep - liggen de bergen achter Ben Nevis in volslagen stilte. Vanaf Speanbridge lopen we het gebied in en al na anderhalf uur verlaten we het pad, om er de rest van de week niet meer op te komen. We volgen rivierdalen, bergruggen, passen en graten, zoals over de ruige Grey Corries en over de groenere Mamores Ridge. Ongelofelijk, hoe de wereld verandert als je van het pad af slaat: natuurlijk wordt het zompiger, hobbeliger, gatenrijker en steiler maar tegelijk wint het aan wilderniservaring, ruimte en stilte....

Onder het (Schotse) motto "a Munro (or 4) a day, keeps the doctor away", vervulde ik gisteren een lang gekoesterde trailrundroom, namelijk de horseshoe rennen boven de Steall waterval in Glen Nevis. Hoog boven het verborgen dalletje boven deze waterval liggen 4 schitterende Munro's die samen een tot de verbeelding sprekende ronde vormen, zo mooi, zo ruig en zo stil! Vanaf de Nevis camping is het 25 km ( de ronde zelf is 16) met daarin 1700 hoogtemeters, wat licht scramblewerk en héél veel genieten over smalle grasgraten als de Devils Ridge. Het weer was onSchots mooi, ik deed er 6 uur over inclusief...

Met nog zo'n 3 maanden te gaan, begon het vele, lange trainen ineens een aanzienlijk inwendig gezucht op te leveren. Dat kun je soms hebben. Hoort erbij. Gewoon doorgaan, adviseerde ik mijzelf, tenslotte heb je fysiek nergens last van. Toch rinkelende ergens diep van binnen heel zacht een alarmbelletje. Af en toe wat frisse tegenzin, dat mag, kwestie van discipline - maar te vaak, dan klopt er iets niet. Het moet tenslotte boven alles wel gewoon plezier opleveren! En ja hoor, daar kwamen ze. De twijfels. Met z'n allen tegelijk. Maakte ik niet veel te veel kilometers? De Kungsleden zou toch geen...

Het voorafgaande traject is meestal minstens zo boeiend als de tocht zelf, dat geldt voor expedities én voor ultralopen. Door die twee min of meer aaneen te smeden, krijg je helemaal voorpret... In elk geval houdt het Kungsleden Ultra Trail plan me al enige tijd in zijn greep. Wat zijn zoal de voorbereidingen: Training Om straks gedurende een week dagelijks 70-80 km te kunnen rennen met bepakking (7 kg rugzak), train ik vooralsnog om de dag. Inmiddels zit ik op 30-40 km trainingen, waarbij ik nu wekelijks 1 training van 60-80 km doe. Liefst over een mooi traject, zoals vorige week een deel...

Avontuur in stilte Eén blik op de autokaart van Engeland en Wales en je ontwaart een spaghettiklont van wegen. Wat in hemelsnaam, denk ik daar te vinden?! Niemand die het me rechtstreeks vraagt. Maar zo’n vraag stelt zich ook non-verbaal via een combinatie van wenkbrauwen en mondhoeken. Avontuur op een overbevolkt eiland, uhuh.  Groot-Brittannië is heus niet klein maar op een eiland waar 63 miljoen mensen wonen naar intense natuurbeleving zoeken lijkt bij voorbaat gedoemd te mislukken. Daarnaast ontbeert het Britse eiland onmiskenbaar de afgelegenheid van Nova Zembla, de ontoegankelijkheid...

Rennen met Herschel door de sneeuw van Jämtland is back to basics, ik hoef maar naar hem te kijken, zoals 'ie vrolijk mee rent, staart omhoog, koppie in de blije stand, en ik voel ladingen energie, dat moet de husky-spirit zijn, die prachtige taal die woorden overbodig maakt!

We gingen onze Zweedse blokhut uit voor het avondrondje met Herschel. Maar daar lijkt wel wat noorderlicht! Oké, terug, camera en statief mee en afwachten maar. Lang duurde dat dit keer niet. Links, rechts en ineens, pats boem, recht boven ons hoofd spat de ovaal van Noorderlicht ineens enkele seconden uiteen in een krans. Iets mooiers heb ik nooit eerder gezien. Een corona! Elk woord is er een teveel. Het tart de verbeelding en mij rest alleen nog de taal van de camerasensor...

Hoera, hoera: vanaf morgen is het winter! We gaan voor een maand naar Zweden en Noorwegen! Even vrij-af de eerste week, in een (gehuurd) blokhutje in Jämtland, daarna de cursus winter-bushcraften die Frank gaat geven bij Kallsedet en daarna rijden we zuidwaarts door Noorwegen richting Hokksund, waar we het hoofdkwartier van Bergans gaan bezoeken! Onze manuscripten zijn voor de deadline ingeleverd (frank's thriller Niemandsland & mijn bergwandelgids IJsland), de eerstvolgende lezing is pas op 19 maart... Nu eerst maar weer eens buitenspelen. Waar het uiteindelijk toch allemaal om begonnen...