Loopdag 4 – Blueberries To Go

Sponsors: Visit Sweden  |  Mud Sweat Trails  |  Bergans
  • 18 augustus 2014

Bivak bij Aktse – schuilhutje Tsielekjåkk / 53 km + 1000 hm

Een koud nachtje, twee graden boven nul. Maar toch als een blok geslapen (met twee mutsen op en eigelijk alles aan wat niet loop-vochtig was). De bootovertocht is vrij laat, dus ik kan uitslapen – op zich wel een raar gevoel, ik ben liever vroeg op pad.
Eenmaal aan de andere kant van Laitaure, verdwijn ik voor lange tijd het bos in. Heerlijk, zo’n speciale en andere wereld dat dichte bos! Ik pluk soms even een handje bosbessen. Soms opent het bos even, voor een moerasmeertje of een beekje. Dan zijn er steevast diverse (trouwens erg verleidelijke) kampeerplekjes in de buurt, compleet met minstens één soms twee vuurplekken die iedereen gewoon zo achterlaat. Ik heb altijd geleerd dat soort zaken op te ruimen, geen sporen na te laten. Maar dit deel van de Kungsleden is daar toch even te belopen voor.
Dan omhoog, het bos uit dat nu als een immens uitgestrekt gebied beneden me ligt, via een schitterend uitzichtrijke route langs de Rittak schuilhut en dan opnieuw door bos, vele uren lang naar Pårtestugan. Dat hele stuk – en de bijna 19 km erna tot Kvikkjokk- is het pad slechter dan slecht. Ongelofelijk. Één en al grote keien, precies een steenblokkenveld alleen liggen deze stenen vast. Je hupt van kei naar kei. Er is geen andere optie dan het aanvaarden. Dat kost me wat tijd. Omdat het zo vermoeiend is, ook mentaal, omdat je geen misstap mag maken. Omdat er nauwelijks serieus overheen te rennen is. Omdat het zo stuk gelopen is. Want dat is wat het is: de vrij zachte aarde is verdwenen, de overal in de bodem aanwezige keien liggen vrij – werkelijk uitsluitend op het pad!
Het is zo allemachtig ver. Helemaal zo. Ik neem even pauze. Zit tegen een steen, eet cräckers met salami en mosterd (gescoord in Aktse) en begrijp eindelijk weer dat dit ondanks alles gewoon gruwelijk fantastisch is. De zon schijnt! Ik ben middenin het Zweedse bos. Ik ga vanaf nu denken aan Alert, Licht en Sterk. En zo wordt het keienrennen een nieuw kunstje, waar ik zowaar werkelijk nog aardig bekwaam in aan het worden ben.
Het blijft ver. Ik ren maar kom nauwelijks vooruit. Het is niet anders. Drie uur rennen, kwartier pauze. Zo kom ik, wel tamelijk uitgewoond, aan in Kvikkjokk. Een warme kaneelbol doet wonderen, verder sla ik in het minuscule winkeltje van het Fjällstation eten in voor zeker twee dagen, want in het nu volgende traject is het gehucht Jäkkvikk de eerste mogelijkheid maar je weet nooit of je niet na sluitingstijd langs komt. De overtocht vanaf Kvikkjokk is snel geregeld. Iemand kent altijd wel iemand daar met een motorboot.
En zo ren ik alweer in mooi avondlicht door alweer een heerlijk berkenbos. Een mijlpaal gepasseerd, want met Kvikkjokk achter me sluit ik ook het overlopen deel af. Dit zuidelijke Kungsledendeel wordt door de meesten overgeslagen. Te weinig voorzieningen. Wat een verschil dat uitmaakt. Dit keer uitsluitend een soort singletrackje, echt heel smal dat pad, maar gewoon met aarde en dus waanzinnig goed be-ren-baar! En mooi! Zo afwisselend. Open stukken met prairie-associaties door het hoge gele gras en de weidsheid, hier en daar een eenzame berk of wat jeneverbesstruiken, erg bijzonder terrein.
De zon verdwijnt achter de bergen, ik moet handschoenen aan, er waait een erg koude wind deze avond. Maar de hemel is helder. En het rennen, oh, ik loop alsof het werkelijk de bedoeling is dit te doen. Ik voel mijn benen niet, raar, ik voel niks, alles gaat vanzelf en toch voel ik me uiterst alert en ben tevens op de uitkijk naar wild. Een eland zou niet gek zijn. Zo lekker kun je dus nog lopen terwijl ik mezelf vanmiddag op die keienrit al afgeschreven had. Eigenlijk zijn dit soort loopervaringen – dat alles vanzelf lijkt te gaan en je denken valt geheel samen met je beweging – in elk geval voor mij een behoorlijk unieke ervaring. Als je sommige verhalen leest, lijkt het wel alsof anderen dit aan de lopende band meemaken. Nou, ik mooi niet dus. De enige andere echt duidelijke flow-run was tijdens de Maraton des Sables en dan ook maar één dag. Maar het is dan wel zo bovenmatig outstanding dat ik er jaren op kan teren.
Een heldere halve maan komt op. De schemering is begonnen. Ik ben bij de grote rivier Tsielekjåhkå. Op zich al prachtig onder deze omstandigheden, maar er staat op de zuidoever ook een kleine schuilhut. Zou ik niks op tegen hebben, een nachtje op een houten brits, uit de wind, geen nachtvorstje op de bivakzak. Als er nu maar niemand is. Maar dat is op dit wondermooie traject vreemd genoeg welhaast een gegeven. En zo eindigt deze dag in een piepklein houten hutje voor één persoon!

1 Comment on Loopdag 4 – Blueberries To Go

  • jacolien zegt:
    18 augustus 2014 om 17:36 uur

    Ha, natuurlijk is het ook werkelijk de bedoeling, dit zo te doen. Fijn dat de dingen soms zo in volkomen harmonie met elkaar samenvallen.
    Ennuh, zo’n heel rare loopvogel ben je dus ook weer niet, dat je blij bent met je privé-hutje. Ik hoop dat je goed geslapen hebt daar. (En dan ga ik nu in je volgende blog lezen of dat inderdaad zo was…)
    x

    Beantwoorden

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht