Weblog

Rennen met Herschel door de sneeuw van Jämtland is back to basics, ik hoef maar naar hem te kijken, zoals 'ie vrolijk mee rent, staart omhoog, koppie in de blije stand, en ik voel ladingen energie, dat moet de husky-spirit zijn, die prachtige taal die woorden overbodig maakt!

We gingen onze Zweedse blokhut uit voor het avondrondje met Herschel. Maar daar lijkt wel wat noorderlicht! Oké, terug, camera en statief mee en afwachten maar. Lang duurde dat dit keer niet. Links, rechts en ineens, pats boem, recht boven ons hoofd spat de ovaal van Noorderlicht ineens enkele seconden uiteen in een krans. Iets mooiers heb ik nooit eerder gezien. Een corona! Elk woord is er een teveel. Het tart de verbeelding en mij rest alleen nog de taal van de camerasensor...

Hoera, hoera: vanaf morgen is het winter! We gaan voor een maand naar Zweden en Noorwegen! Even vrij-af de eerste week, in een (gehuurd) blokhutje in Jämtland, daarna de cursus winter-bushcraften die Frank gaat geven bij Kallsedet en daarna rijden we zuidwaarts door Noorwegen richting Hokksund, waar we het hoofdkwartier van Bergans gaan bezoeken! Onze manuscripten zijn voor de deadline ingeleverd (frank's thriller Niemandsland & mijn bergwandelgids IJsland), de eerstvolgende lezing is pas op 19 maart... Nu eerst maar weer eens buitenspelen. Waar het uiteindelijk toch allemaal om begonnen...

Dit jaar in augustus opnieuw een solo trailrun avontuur! Net als RunWild is dit geen wedstrijd maar een zelfbedacht plan met kleinschalige organisatie (ikzelf dus). De hele Kungsleden van zuid naar noord over (450 km) in pakweg 6 dagen is het plan, want ja, het moet wel een uitdaging blijven. Inclusief beklimming van Zweden's hoogste berg, Kebnekaise. Onderweg slapen onder de sterrenhemel (bivakzak). De combinatie van ruige natuur en eenzaamheid samen met een stevige uitdaging op ultraloop- en trailrungebied, belooft opnieuw een mooie reis. Die me nu al soms de kriebels geeft. Dat is ook prima....

Rond middernacht rijd ik de brug naar Svinøya over, parkeer de auto en sjok naar 'mijn' rorbu. Kijk in een automatisme toch nog even over mijn schouder omhoog, richting noorden. Wát?! Groen!!! Razendsnel schuif ik het statief weer uit (had 'm al ingeklapt, ik was klaar, het was over en uit, morgenochtend terug naar huis en nu eerst slapen...) en een paar tellen later sta ik aan de kade, neem alle strooilicht maar voor lief want dit is een fantastische afscheidszoen, dat is zonneklaar. Echt maar een minuutje licht het poollicht op, zwiert hoog boven Svolvaergeita en de haven, zwaait ten afscheid...

Vannacht - mijn laatste voorlopig in het hoge noorden - zoek ik de donksterste (weinig strooilicht van huizen, straten of auto's) plek op die ik vlakbij Svolvaer maar weet te vinden. Dat wordt opnieuw onder Kvanndalstinden bij Kalle, het scheelt echt als je er overdag de boel al verkend hebt. Het is min 7 als ik er om pakweg 21.30 uur ben, met mijn dikke Baffin poollaarzen (indertijd tijdens 'Into the white' voor een habbekrats in het supermarktje van Fort McPherson gekocht!) en gehuld in een Bergansdonsje is dat een temperatuur van Likmevestje (zoals mijn oma zou zeggen). Met andere woorden:...

"Piep, piep". Ik laat zowat nooit 's nachts mijn telefoon aan staan, maar na mijn bezoek aan Laukvik natuurlijk wel. Het scherm licht felwit op: "Hello, activity enough on my instruments for visible NL. Level 3. But too many clouds this evening. Gr. Rob. PLC." Hmm, wolken! Verder slapen! Maar dat ligt toch ineens verrekte ongemakkelijk. Wetend dat het daar ver boven je hoofd ergens danst en swingt. Hoe bewolkt zou het eigenlijk zijn? Svolvaer ligt tenslotte toch een stukje van Laukvik vandaan. Misschien net onder een wolkengat? Toevallig? Hup, dekbed openslaan, gordijn opzij, raam open, hoofd...

"Welkom in Laukvik, kom binnen!" Rob Stammes en Threes van Nieuwenhoven gaan me voor door de sfeervolle lezingruimte naar het hart van het Polarlightcenter: instrumenten in alle soorten en maten vullen de wanden, snoeren, draden en vooral heel veel knoppen waarmee het noorderlicht niet alleen geregistreerd en vastgelegd wordt, maar desgewenst ook wordt doorgegeven aan ieder die hier een lezing heeft gevolgd (via een sms-bericht). "Kijk," wijst Rob en hij houdt een meterslange papieren rol omhoog waarop een blauwe en een rode bibberlijn is vastgelegd door inktpennen die in verbinding staan met instrumenten...

Vanmorgen begroet ik het Oosterlicht (alhoewel de zon hier boven de Poolcirkel eigenlijk in het zuidoosten opkomt), aarzelend verdringt Aurora de noordelijke duisternis, schoorvoetend bijna, zo langzaam gaat het. Vuur boven het vasteland van Noorwegen, alsof de boel daar in de hens staat. Toch zijn we over het Oosterlicht een stuk nuchterder dan over het Noorderlicht. Altijd al geweest. Het zit al in de naam verborgen: Aurora was de Griekse godin van de dageraad - punt. We laten ons niet gek maken: dat is gewoon de zon en die komt op. Elke dag. Overal. Maar naar verklaringen voor dat steeds...

De Lofoten zijn dreigend en prachtig tegelijk. Grootse landschappen waarin je als mens verdwijnt. Op zoek naar dát beeld, dát gevoel, loop ik over de bevroren keien naar de vloedlijn. Glibberig. Uitkijken. Wat zeg ik, kijken ja! Pas nu ik de blik omlaag richt zie ik die bevroren lijnen van wier, sierlijk in alle starheid. Verder gaan hoeft niet. Ik ben er al.