Dankjewel, Mildred!
Zelden zo’n vreemde laatste-weken-voor-vertrek meegemaakt.
Midden in de periode van stevig lange trainingen, nu een maand geleden, kreeg ik opeens een heftige blaasontsteking met veel pijn en bloedverlies. Dat was met antibiotica snel weer onder controle. Volgens de arts kon ik gewoon door trainen, maar ik voelde me erg moe dus ik heb die week van de kuur op pakweg 30% getraind om de ontsteking rust te geven. Daarna de trainingen weer geleidelijk opgevoerd. Ik voel me weer prima, nergens last van. Toch blijkt er sindsdien steeds (voor het oog onzichtbaar) bloed aanwezig in de urine; alhoewel uit diverse onderzoeken tot op heden niks alarmerends blijkt.
De datum van vertrek komt steeds dichterbij. 11 augustus staat mijn vlucht gepland naar Kiruna. Hoewel ik van de gedachte aan vliegen ineens behoorlijk veel hoofdpijn begin te krijgen, zijn er op dit moment geen redenen om niet te gaan. Vanavond ga ik opnieuw drie uur trainen. Voor het eerst sinds een maand weer met de gedachte Sweden-here-I-come!
Want gistermiddag heeft zowel de huisarts als de uroloog (je leert weer eens wat nieuwe mensen kennen…) me duidelijk gemaakt dat zij geen redenen zien een streep door mijn reisplan te zetten – uiteraard nadat ik concreet gemaakt heb wat dit ‘reisje’ precies omvat.
Zo’n reis is altijd onzeker maar nu voelt het toch net even anders, de ‘wetenschap’ dat er iets niet in orde kan zijn, lijkt ineens groter dan anders. Het grote niet-weten. Wanneer weten we als ‘gezond’ mens nu eigenlijk echt of we gezond zijn? Bepaalt je gevoel dat? Of bepaalt zo’n uitslag dat? Ik zou graag willen geloven dat ik goed naar mijn lichaam kan luisteren; dat mijn lichaam het wel aangeeft, als er iets mis is. Maar ondertussen weet ik natuurlijk dat het zo niet (altijd) werkt.
Ik denk terug aan een zomerse avond nog niet zo lang geleden. Met Frank en Herschel in de kano, ergens in de Uitgeesterbroekpolder, voorzien van broodjes, wijn, kaas en meloen. Van die simpele dingen. Zo dichtbij, zo waardevol. Dat zo’n avondje de beste voorbereiding is. Omdat je viert wat je hebt.
Rennen over de Zweedse Kungsleden, met ultralichte bepakking door de bergen boven de Poolcirkel is voor mij ook een soort vieren wat ik heb. Een sterk en gezond lijf. Dat weet ik natuurlijk niet zeker. Maar op dit moment in elk geval zo zeker als ik met al mijn niet-weten maar zijn kan…
Jolanda heel veel beterschap en een succes volle reis.Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk wat jij allemaal kan.Geweldig!!!!!!!!!!!!!! Groeten Gerrie.
Dankjewel Gerrie. Niet onbegrijpelijk hoor, kan iemand anders ook. Lange adem nodig, hooguit :-).
hopelijk kom je er nog achter waar het bloed vandaan komt. (blaas wand welke misschien langs elkaar schuurt tijdens het lopen na het plassen, of lekkende nier bij ultraloop heb ik ook wel eens gelezen bij ron teunisse). ieder geval veel succes en ik ga je volgen.
Ik volg je al een tijdje,heb je laatst op een lezing gezien.
Er is geen sporter waar ik meer bewondering voor heb dan ik voor jou heb.
Ik kijk uit naar je verhalen en hopelijk is er niets ernstigs aan de hand
Succes topper!!
Dankjewel, Tilly. Je maakt me wel verlegen. Bijzonder. En ja, ook ik hoop dat alles echt in orde blijkt daarbinnen…
Hee Jolanda, dat is schrikken, zo’n heftige blaasontsteking. Het maakt wel weer duidelijk dat het allemaal helemaal niet zo vanzelfsprekend is, die gezondheid van ons, het in staat zijn tot grote fysieke inspanningen enzo.
Ik probeer te bedenken hoe het verband is tussen het niet-weten dat (volgens mij) altijd wezenlijk het geval is, en de onzekerheid die zo’n ziekte met z’n gevolgen met zich meebrengt. Aan dat eerste kun je je (soms) overgeven, maar dat wordt een soort abstractie als je concreet geconfronteerd wordt met onzekerheid over je gezondheid. In het laatste geval lijkt het me maar al te logisch dat je streeft naar zo groot mogelijke zekerheid – al merk je dat ‘zo groot mogelijk’ nog niet ‘zeker’ betekent. Tja, en dan kun je toch weer weinig anders dan je overgeven, al is het in dit geval dan aan het oordeel van je huisarts en uroloog. Ik hoop dat ze je ook een mogelijke verklaring hebben gegeven voor de aanwezigheid van dat bloed in je urine? Zijn dat gewoon de naweeën van de ontsteking?
Vieren wat je hebt, vieren dat je leeft – dat ga jij zo ontzettend hard doen daar op de Kungsleden. Hopelijk zonder al te grote zorgen en twijfels. En zeker zonder ‘echte’ fysieke problemen. En wij hier vieren met je mee. Ik wel tenminste.
Jacolien, dat is exact de essentie. Niet-weten terwijl je inmiddels wéét dat iets afwijkt (bloed in urine) maar dat vervolgens geen verdere wetenschap oplevert.
Beterschap, sterk aan, en maak er weer een mooie inspirerende tocht van.
Ik kijk weer uit naar je (foto)verhaal.
Keuzes ! Jij bent in topvorm. Gaan !
Nog een week! Ik ga gewoon met je mee. Hol ik achter je aan met kaasjes, wijn en noten.
Ooooooh….wat spannend. Ik hoop dat het blaasverhaal goed gekomen is.
Hoi Irma, bedankt voor je lieve mail. Hmmm, lekker zeg die kaas, nootjes etc… Het blaasverhaal, tja, in zekere zin wordt dat morgen vervolgd. Heb nl besloten om het aanvankelijk uitgestelde blaaskijkonderzoek morgen te laten doen. Zo heb ik in elk geval nog een extra check. Maar mijn spullen zijn gepakt, ik ga er vanuit nu dat ik kan gaan!
Ja, natuurlijk gaan we!! Mijn spullen staan ook al klaar.
Succes en sterkte morgen! Toch wel spannend.
Velden met een * zijn verplicht
hey hey,
Wat een geweldige uitdaging in het vooruitzicht, luister goed naar je lichaam.
jij weet meer van je lijf dan de beste uroloog. Ik ga je volgen en genieten van je mooie
plaatjes. Hug for the dog! x