Weblog

Solo hardlopend door Groot-Brittannië. Offroad van Land´s End naar John ´O Groats, 2000 km, 6 weken. 60-80 kilometer per dag hardlopen (of iets minder als dat beter voelt...) Met slechts een rugzakje en minimale uitrusting. Geen supportcrew, stopwatch of massagetafel maar onderweg bivakkeren. Natuur als inspiratiebron ipv racedecor. Start en finish zijn slechts bakens die het onderweg zijn markeren. Niet zo snel maar zo MOOI mogelijk van zuid naar noord. "Lopen” schreef mijn grote voorbeeld ultraloop-pionier Jan Knippenberg, “is een manier van reizen waarbij geest en lichaam zich voortdurend...

Een 8 daagse trekking via Kandersteg, Adelboden en het Kiental Bergwandelen is heerlijk onlogisch en uitermate inefficiënt bovendien. Dat lees je natuurlijk in geen enkele toeristenfolder. Daarin nooit wanklanken laat staan gutsende regen en harde wind. Dit hoort ook bij de bergen, dus niet zeuren, verman ik mezelf terwijl ik diep in mijn capuchon weg gekropen, omhoog loop naar de bijna 2400 meter hoog gelegen bergpas Bunderchrinde. Maar als drie uur later de bergwereld nog steeds gehuld is in een dikke grijze regensluier – geen pas laat staan een berg te zien – dan sluipt behalve het regenwater...

Ik wandel omlaag met een dagrugzakje over mijn schouders. Even kijk ik om, terug naar de bergen, voel de steentjes onder mijn zolen, snuif de kruidige lucht nog eenmaal diep op en zet dan koers naar mijn huurautootje dat me in twee uur naar het vliegveld van Milaan zal brengen met zijn Starbucks en Chanel. Ik kan wel janken want ik wil niet weg uit Valle di Gressoney, de grootste koffiebekers en de duurste parfums kunnen me gestolen worden, hier in deze stille bergen is iets veel kostbaarders en al is dat nog zo ongrijpbaar, ik wil het niet kwijt. De afgelopen dagen heb ik mezelf flink uitgeleefd....

Begin juni 2011 rende ik de 160 km van het UTMB parcours in 4 dagen met ultralichte bepakking (onderweg bivakkerend), ter voorbereiding op de daadwerkelijke UTMB van eind augustus 2011. Het werd een bijzondere reis, onvergetelijk omdat het gewoon vreselijk mooi is om in je eentje zo overweldigend in de bergen te zijn, het terrein daar is allemachtig mooi, de paden zijn goed (eenvoudig als er geen sneeuw overheen ligt zoals nu begin juni op de passen nog wel het geval is... daarom had ik nu pickel en stijgijzers mee). Omdat je buiten blijft slapen wat zeker in je eentje toch een andere band met buiten...

Je hebt van die plekken waar alles klopt: het uitzicht, het weer, je stemming. Waar je hart zomaar een sprongetje maakt. Alsof je middenin het werk van een grootmeester staat, de verf nog nat, het doek niet ingelijst. Toegegeven, die plekken zijn zeldzaam. Maar die keer in Zweeds Lapland was het goed raak. Zó raak zelfs dat ik niet naar huis wilde. Het was daarboven de delta van de Rapa-rivier bij Sarek Nationaal Park waar ik in alle volmaaktheid ineens besefte dat er iets ontbrak. De factor mens namelijk. Precies in deze delta waren allerlei offerplaatsen op de topografische kaart gemarkeerd,...

In de periode februari-maart, ben ik samen met Herschel vanaf Fauske (noord-Noorwegen) door het Sulitjelma berggebied naar de Zweedse grens getrokken, per ski met pulka, en vandaar richting Kvikkjokk. Absoluut een prachtig wintergebied, maar wellicht beter met rugzak dan met pulka vanwege de bergen. Enorm genoten van het buitenzijn met Herschel samen. Verder was het in alle opzichten ene gedenkwaardige tocht... Deze tocht liep alles net even anders dan gepland. Om te beginnen had ik een te zware slee (voorraden voor een hele maand mee, ook voor de hond) waardoor ik in dat berggebied te weinig...

De Grand Raid de la Réunion behoort tot mijn allermooiste ultra's. Het is een zeer zware wedstrijd over ongeveer 165 km met daarin zo'n 10.000 hoogtemeters (stijgen en dalen). De paden zijn smal, steil en stenig, het terrein uitermate afwisselend met vrij technische stukken in de keteldalen en in het tropische regenwoud. Onvergetelijk is die zwaarzoete bloemengeur, die je soms urenlang vergezelt; die bizar mooie onbekende planten in het regenwoud;  de frisse ochtendkou bovenop de vulkaan; de vochtig warme hitte in Cilaos; de trommels en vuren in de kleine dorpjes in de keteldalen en boven alles...

Stel, je hebt je voorgenomen om een jaar lang (en hoe kort is dan ineens een jaar...) je volledig te wijden aan ultralopen (i.p.v. 1 ultrarace per 2 jaar), er een boek over te schrijven, kortom, het te ondergaan, volledig. Stel dan ook nog eens,  je wordt in precies dat jaar gevraagd om in het NL team aan het NK 100 km mee te doen... Ik had natuurlijk de UTMB en de GRR (Reunion) al gepland. Kan zoiets er dan ook nog wel even bij? Eigenlijk niet. Of misschien toch ook wel? Er zijn natuurlijk geen geschreven wetten. En naar anderen luisteren is ook lastig want de een zegt nee, de ander ja. Onder...

In 2011 nam ik deel aan de TDS race, onderdeel van de UTMB; circa 112 km (werd 120 km vanwege parcourswijziging ivm onweer) met daarin zo'n 7000 hoogtemeters (stijgen en dalen). Een schitterend parcours, een strak georganiseerde race en een ongehoorde sfeer in Chamonix. Een ambiance om kippenvel van te krijgen! 'Je haalt alleen het beste uit jezelf, als je het met hart en ziel doet', zei ooit mijn vroegere trainer Guido Hartensveld (succesvol coach van Team Distance Runners). Dat ging absoluut op voor deze race waarin alles samenviel. Dat wil zeggen, ik liep eigenlijk niet op mijn best want in het begin...

Al lang als plan in mijn hoofd, veel verhalen erover gehoord en eindelijk, in 2011, gerealiseerd. De Bob Graham Round is een begrip binnen de fellrunning wereld, volslagen onbekend voor wie louter georganiseerde races loopt. Fellrunning is zeer Brits, is eigenlijk niet veel meer dan door de bergen rennen (de Britten zelf in weer en wind meestal in korte broek), overwegend padloos omhoog en omlaag, navigerend met kaart en kompas. Niet meer, maar ook niet minder! BGR is zo'n 105 km (als je foutloos navigeert) non-stop met daarin 9000 hoogtemeters, over alle 42 toppen van het Lake District. Een helse...