Weblog

Vertrekken is de grootste drempel van de reis. Zo voelt het in elk geval als ik Frank en Herschel knuffel en dan de trein instap. De lange treinreis (vertrek Uitgeest om 05.14, aankomst Penzance 20.28) is overgangstijd. Leren loslaten. Focussen, verheugen, vooruitzien. Hoeveel ik ook getraind heb en hoelang ook voorbereid, de reis die voor me ligt is onzeker, ik heb geen idee hoe 2000 km te voet voelt. Maar morgen loop ik, rugzak om, wind in de rug en neus noordwaarts - en dat is concreet, vertrouwd. Niet te ver vooruit kijken dus, kleine stappen maken het plan niet alleen logisch maar houden het vooral...

De diverse weekpakketjes zijn verzonden (naar campings verspreid door de UK die ik vooraf om toestemming vroeg), het rugzakje staat ingepakt te wachten en ogenschijnlijk hoef ik niet zoveel meer voor het tijd is te vertrekken. Hoe kan het dan dat deze laatste dagen zo razendsnel voorbij vliegen, als los zand uit mijn hand glippen? Eigenlijk weet ik het wel. De kop in het zand houding. Kop omlaag: 'ik ben er even niet, of juist wél, ik ga niet weg, nog niet'. Om dan bij het kop-omhoog heffen tot de conclusie te komen dat de wereld toch stiekem verder gedraaid is. Ik verheug me, het is spannend,...

Het route-recept is eenvoudig: de mooiste offroad-route van zuid naar noord uitstippelen. Via stukjes van de South West Coast Trail, Offa's Dyke Path, Pennine Way, Cumbria Way, Hadrian's Wall en Southern Upland Way naar de West Highland Way. Eenmaal in Schotland bij Loch Lomond kies ik vnl voor eigen routes via lege dalen en mooie toppen. In detail: -Vanaf Land's End volg ik de South West Coast Trail tot aan Barnstaple. Dan zit ik op dag 5, 255 km en 4300 hm verderop. -Vanaf Barnstaple via stukjes Macmillan Way West en Coleridge Way over Exmoor, de Brendon Hills en de Quantocks naar...

Trainen is zorgen dat je straks net zo kunt genieten als nu. Ik heb geen idee hoe het is om 6 weken lang dagelijks circa 60 km af te leggen (met 1 wekelijkse rustdag). Soms voelen kortere trainingsdagen nu al zwaar maar komt dat niet vooral omdat er nu zoveel naast-het-trainen-te-doen is? Straks, eenmaal onderweg, is er ' alleen' het onderweg zijn... Zonder tijdsdruk, zonder deadlines. Maar hoe weet ik dat ik genoeg doe in mijn trainingen, of juist niet veel te veel? Voor deze laatste maanden vroeg ik trainingsadvies aan ultraloopcoach Mark de Boer waarbij bleek dat de factor 'rustige herstelweek'...

Solo hardlopend door Groot-Brittannië. Offroad van Land´s End naar John ´O Groats, 2000 km, 6 weken. 60-80 kilometer per dag hardlopen (of iets minder als dat beter voelt...) Met slechts een rugzakje en minimale uitrusting. Geen supportcrew, stopwatch of massagetafel maar onderweg bivakkeren. Natuur als inspiratiebron ipv racedecor. Start en finish zijn slechts bakens die het onderweg zijn markeren. Niet zo snel maar zo MOOI mogelijk van zuid naar noord. "Lopen” schreef mijn grote voorbeeld ultraloop-pionier Jan Knippenberg, “is een manier van reizen waarbij geest en lichaam zich voortdurend...

Een 8 daagse trekking via Kandersteg, Adelboden en het Kiental Bergwandelen is heerlijk onlogisch en uitermate inefficiënt bovendien. Dat lees je natuurlijk in geen enkele toeristenfolder. Daarin nooit wanklanken laat staan gutsende regen en harde wind. Dit hoort ook bij de bergen, dus niet zeuren, verman ik mezelf terwijl ik diep in mijn capuchon weg gekropen, omhoog loop naar de bijna 2400 meter hoog gelegen bergpas Bunderchrinde. Maar als drie uur later de bergwereld nog steeds gehuld is in een dikke grijze regensluier – geen pas laat staan een berg te zien – dan sluipt behalve het regenwater...

Ik wandel omlaag met een dagrugzakje over mijn schouders. Even kijk ik om, terug naar de bergen, voel de steentjes onder mijn zolen, snuif de kruidige lucht nog eenmaal diep op en zet dan koers naar mijn huurautootje dat me in twee uur naar het vliegveld van Milaan zal brengen met zijn Starbucks en Chanel. Ik kan wel janken want ik wil niet weg uit Valle di Gressoney, de grootste koffiebekers en de duurste parfums kunnen me gestolen worden, hier in deze stille bergen is iets veel kostbaarders en al is dat nog zo ongrijpbaar, ik wil het niet kwijt. De afgelopen dagen heb ik mezelf flink uitgeleefd....

Begin juni 2011 rende ik de 160 km van het UTMB parcours in 4 dagen met ultralichte bepakking (onderweg bivakkerend), ter voorbereiding op de daadwerkelijke UTMB van eind augustus 2011. Het werd een bijzondere reis, onvergetelijk omdat het gewoon vreselijk mooi is om in je eentje zo overweldigend in de bergen te zijn, het terrein daar is allemachtig mooi, de paden zijn goed (eenvoudig als er geen sneeuw overheen ligt zoals nu begin juni op de passen nog wel het geval is... daarom had ik nu pickel en stijgijzers mee). Omdat je buiten blijft slapen wat zeker in je eentje toch een andere band met buiten...

Je hebt van die plekken waar alles klopt: het uitzicht, het weer, je stemming. Waar je hart zomaar een sprongetje maakt. Alsof je middenin het werk van een grootmeester staat, de verf nog nat, het doek niet ingelijst. Toegegeven, die plekken zijn zeldzaam. Maar die keer in Zweeds Lapland was het goed raak. Zó raak zelfs dat ik niet naar huis wilde. Het was daarboven de delta van de Rapa-rivier bij Sarek Nationaal Park waar ik in alle volmaaktheid ineens besefte dat er iets ontbrak. De factor mens namelijk. Precies in deze delta waren allerlei offerplaatsen op de topografische kaart gemarkeerd,...

In de periode februari-maart, ben ik samen met Herschel vanaf Fauske (noord-Noorwegen) door het Sulitjelma berggebied naar de Zweedse grens getrokken, per ski met pulka, en vandaar richting Kvikkjokk. Absoluut een prachtig wintergebied, maar wellicht beter met rugzak dan met pulka vanwege de bergen. Enorm genoten van het buitenzijn met Herschel samen. Verder was het in alle opzichten ene gedenkwaardige tocht... Deze tocht liep alles net even anders dan gepland. Om te beginnen had ik een te zware slee (voorraden voor een hele maand mee, ook voor de hond) waardoor ik in dat berggebied te weinig...