Run Winschoten

  • 11 september 2011

Stel, je hebt je voorgenomen om een jaar lang (en hoe kort is dan ineens een jaar…) je volledig te wijden aan ultralopen (i.p.v. 1 ultrarace per 2 jaar), er een boek over te schrijven, kortom, het te ondergaan, volledig.
Stel dan ook nog eens,  je wordt in precies dat jaar gevraagd om in het NL team aan het NK 100 km mee te doen…
Ik had natuurlijk de UTMB en de GRR (Reunion) al gepland. Kan zoiets er dan ook nog wel even bij? Eigenlijk niet. Of misschien toch ook wel? Er zijn natuurlijk geen geschreven wetten. En naar anderen luisteren is ook lastig want de een zegt nee, de ander ja. Onder voorbehoud dat ik pas NA de UTMB de knoop door zou hakken, heb ik voorlopig JA gezegd. (Maar vanaf mei, toen bondscoach ultralopen Mark de Boer mij vroeg, neem je Winschoten stiekem op in je planning, want als je er toch een jaar voor wilt gaan…)
En zo sta je daar ineens op een broeierige ochtend om 10 uur aan de start, met een fijne ploeg teamgenoten en een geweldig verzorgingsteam, je hebt een oranje shirt aan (je moet hem wel weer inleveren, da`s jammer, maar aan de andere kant: wie weet heeft Lorna Kiplagat mijn shirt op een ander moment dus aangehad?) en je denkt: dit is DE dag, ik ga ervoor.
Rustig starten, genieten van de versierde straten, de muziek, de enthousiaste mensen die met complete loungesets langs de kant zitten om iedereen aan te moedigen. Wie ooit twijfelt om die ene wegwedstrijd van zijn leven te lopen: ik zou zeggen: vergeet Rotterdam, ga naar Winschoten! Bijzonder ook om een paar uur samen met Mieke Hekkers te lopen, we hadden elkaars tempo maar als ik uit de broek moest (alle rondjes op de 1e na, moest ik even de broek af vanwege diarree) gingen we niet op elkaar wachten, het is ieders eigen race en we lopen wel voor oranje, dat zeiden we ook tegen elkaar.
Op een bepaald moment kwam ik alleen te lopen en dan moet je mentaal harder aan het werk. Eerst denk je: wow, ik loop vooraan. (Haha, da`s voor mij op een WK ZEER relatief, want ik werd getwee-of-driedubbeld door de echte toppers hoor) Maar al snel ga je ook denken: is het gat groter of kleiner aan het worden? De kunst is om dat soort afleidingen uit te schakelen en je alleen te richten op het lopen zelf. Op de sfeer. Op het ritme. Op het oranje.
Tot km 60 ging het eigenlijk naar omstandigheden (diarree, bovenbeenspierpijn) best goed. Ik bedoel, van mijn `kwaaltjes` werd niks echt ondraaglijk en ik dwong mezelf elke 5 minuten te drinken en elk kwartier een paar happen te eten. Alleen zo zou ik het halen. Ik kon er nog van genieten.
Ondertussen scheen de zon steeds feller, steeds warmer. Ruim 24 graden. Maar met de gemeten luchtvochtigheid van 69% erbij, lag de gevoelstemperatuur op 29 graden… Je maant jezelf: ach, dat is nog lang geen 50 graden zoals in de Marokkaanse Sahara, afgelopen april. Maar ondertussen houd je jezelf aardig voor de gek want al klinkt het raar en geloven alleen degenen me die het zelf gevoeld hebben: die hitte daar is dus echt heel anders. Winschoten was vochtig, broeierig, zo’n warmte waarbij je met een icetea in je hand onderuit op je loungebank lekker naar mensen zit te kijken die zich in het zweet werken… Hier en daar kwamen de tuinsproeiers tevoorschijn: heerlijk om onderdoor te rennen. Maar dat is van korte duur. Ben je eronderdoor, dan drukt de hitte op je neer, probeert je te verzwakken, je onderuit te halen. Opnieuw de kunst hier mentaal iets mee te doen. De hitte is geen vijand, als ik er teveel tegenop ga zien, heb ik er des te meer last van.
Tussen 60 en 90 was het vooral keihard doorbijten. Wat is zo’n wegwedstrijd on-ge-lo-fe-lijk lang zeg… In de bergen ben je toch meer op reis, onderweg van de ene berg naar de andere, bergop wel zwaar maar in een rustiger tempo, dan weer snel en alert bergaf racen… Dit is alles in hetzelfde tempo, nouja, was dat maar waar… De eerste 4 rondes lag ik nog op het droomschema van 09:00 uur (erg optimistisch zonder een meter wegtraining dit jaar) maar na de 40KM redde ik geen tempo van 5 minuut 20 sec per km meer. Dat gaat geleidelijk en je merkt het pas als je na 5 en 10 km je doorkomst berekent (ik liep niet met een GPS horloge).
Maargoed, daar gaat dan toch echt eindelijk de bel voor de laatste ronde… Dat geeft dan wel weer vleugels. Alhoewel je inmiddels elke bocht kunt dromen, duurt deze ronde extra lang. Opnieuw: focussen, stilte in je hoofd, lopen. Je wilt stoppen, je verlangt hevig naar het moment van finishen, maar toch loop je eerst 100 km voordat je ermee stopt… De eeuwige paradox van het hardlopen. Je traint, je plant, je droomt en als het dan zover is wil je maar 1 ding: dat het weer afgelopen is…
En toch. En toch. Dat gevoel om na 100 km als eerste Nederlandse naar die finish toe te racen (geen Italiaanse achter me, geen mok aan een rugzak), dat is toch echt niet hetzelfde gevoel als ik na 60 km had (en dan was uitgestapt).
Het is de voldoening. De dankbaarheid dat je lijf het gered heeft. De trots.
`s Avonds heel laat: de prijsuitreiking waarbij we met alle drie NL vrouwen op het podium staan, en evenlater de mannen er ook bij; dan sta je daar en galmt het Wilhelmus door de sporthal. OK, het is geen Conquest of Paradise, maar wel zoiets (voor mij dan). Opnieuw hield ik het niet droog (dit keer vandaag gelukkig alleen de ogen).
Ik dank Frank voor zijn support en fotografie!
Ik dank ons verzorgingsteam voor alle ondersteuning op de posten, ik dank Leonie en Mieke voor de ontspannen, sportieve tijd in `ons` huisje in het Pagedal (en de Atletiekbond die dit geregeld heeft) en ik dank Mark de Boer voor de wildcard en het gegeven vertrouwen. En alle Winschotenaren die ons zo trouw aangemoedigd hebben. Winschoten: je was eindeloos vlak maar elke meter was het waard, want wat was je op 10 september een wereldstad!!!

Uitslagen NK 100 km
vrouwen:
1. Jolanda Linschooten 9.37.03
2. Mieke Hekkers 9.52.25
3. Leonie van den Haak 10.09.05

mannen:
1. Martin Ketellapper 7.26.45
2. Rombout Breedveld 8.20.17
3. Andy Roodenburg 8.45.51

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht