MdS 2015: focussen

Het voelt als dé ideale laatste voorbereiding, deze dagen in Hotel le Fînt. De groene rust van de binnentuin, de frisse glinstering van het zwembad, vogelgekwetter, schildpadgescharrel en zoete jasmijnachtige geuren – als vakantie zou ik in deze luxe waarschijnlijk al snel de kriebels krijgen, maar als laatste stap naar de MdS kan het niet beter.

Even rennen op het heetst van de dag wat hier in Ouarzazate tegen de 30 graden Celsius is (ter acclimatisatie voor de woestijn, daar zal het rond de 45 zijn), soms een tijdlang focussen en dan weer een uurtje of wat alles loslaten en bewust helemaal niet met de race bezig zijn.

Dat focussen vind ik een spannend, mooi proces. Ik visualiseer bijvoorbeeld fases van de race (de opwinding vooraf, de vrolijke chaos bij de start, het zand, de berg, de stenen en natuurlijk het rennen zelf). Ik herlees voor de zoveelste keer ‘Flow in Sports’ van Csikszentmihalyi – voor elke belangrijke race is dat boek vol arceringen en ezelsoren mijn laatste leermeester geweest. Op elke bladzij staat wel iets waarbij ik dan vervolgens weg droom, naar het zand in dit geval, naar de hitte, naar het bikkelen van wat op korte termijn eindelijk toch echt te gebeuren staat. Mooie woorden. Zoals deze: “Ultimately, control in sport is not about opponents or external obstacles. It is about learning to discipline a wandering mind, fluttering emotions, an unsteady will. Sport creates the possibility of achieving control over the self.”

Een handgrote schildpad steekt aarzelend zijn koppie richting mijn rechter grote teen. Die aarzeling kan ik me wel indenken, als je op zoek was naar een sappig blaadje sla en je krijgt dan ineens zoiets voor je neus – alhoewel hij nu ongetwijfeld beter af is dan met dezelfde teen over exact een week. Maar wat een wijsheid in die kleine kraaloogjes. Alsof het zeggen wil ‘doe jij nou maar niet zo ingewikkeld – kijk naar mij, hou ‘t simpel!’

Daar denk ik dan weer aan als ik over de zandpaadjes door de riviervallei ren. Zo’n andere wereld. Irrigatiekanaaltjes langs akkertjes met hier en daar wat groens, ezels, oude vrouwtjes met enorme ladingen riet op de schouders. Eenvoud is een kunst. En hardlopen een voorrecht. Ook in het zand.