Canvas & communicatie

Er is maar één manier om de Scandinavische zomer te overleven: laat gaan slapen en vroeg weer op! Anders mis je al dat fraaie licht. Rond middernacht stond ik op het steigertje te genieten en iets meer dan vijf uur later stond de zon alweer zo hoog dat gaan rennen langs Dalälven naar het bos volkomen logisch leek. Die frisse ochtendstilte is namelijk zo hartverscheurend mooi.

In de timmerschuur beginnen we aan een allerlaatste rondje clinching, dan de bovenrand van de beplanking trimmen en vervolgens de buitenkant van de kano vlak schuren. “Nu is ‘ie klaar voor het canvas!”, zegt Bosse. “Maar eerst moeten jullie naar oud gebruik je handtekening in het hout zetten.” Niemand zal het zien, het doek gaat er straks voorgoed overheen, maar het gaat om onze persoonlijke verbinding met deze kano…

Bosse rolt het canvas uit over de vloer en het oersterke dikke doek ligt nog niet plat of Herschel komt aangesneld. Hij aarzelt geen moment. In de veronderstelling dat dit voor hem is – trouwens een wel heel rare mand – vlijt hij zich prinsheerlijk op het spierwitte doek. Helaas, het canvas wordt aan weerskanten tussen klemlatten gespannen die aan de balken opgehangen worden met het canvas ertussen dubbelgeslagen als een enorme hangmat waarin we de gladgeschuurde kano tillen.

Dan begint het precisieklusje van het doek vastzetten aan de binnenboord. Hierna is er geen hangmat meer maar een ongelofelijk strakke kano met een witte bespanning. Waar we – volgens eeuwenoude traditie en volkomen in stijl als natuurprodukt – een eerste laag teer op kwasten.

We zijn nog niet klaar, maar het begint erop te lijken. Opnieuw ruim 12 uur bezig geweest, hard werk, toch vliegt de tijd voorbij en het vooruitzicht van de grote Laplandtocht beneemt me soms de adem van verlangen. “Kanovaren is bewust kiezen om langzaam te reizen”, filosofeert Bosse bij een late kop koffie. “Alleen zo ervaar je de stilte. Dat is de manier waarop de natuur met ons communiceert.”