Het dilemma van de reiziger

De diverse weekpakketjes zijn verzonden (naar campings verspreid door de UK die ik vooraf om toestemming vroeg), het rugzakje staat ingepakt te wachten en ogenschijnlijk hoef ik niet zoveel meer voor het tijd is te vertrekken. Hoe kan het dan dat deze laatste dagen zo razendsnel voorbij vliegen, als los zand uit mijn hand glippen? Eigenlijk weet ik het wel. De kop in het zand houding. Kop omlaag: ‘ik ben er even niet, of juist wél, ik ga niet weg, nog niet’. Om dan bij het kop-omhoog heffen tot de conclusie te komen dat de wereld toch stiekem verder gedraaid is. Ik verheug me, het is spannend, al die dagen-te-voet, maar nu het zo dichtbij komt, nadert ook het vertrek. En vertrekken doet pijn. Loslaten, afscheid nemen, omdraaien. Wil ik niet. Maar doe ik toch. Gek eigenlijk, dat eeuwige dillemma van de reiziger…

De Russische bergbeklimmer Anatoli Bukreev (1958-1997) kwam dicht in de buurt van een waarom. Hij verwoordde het zo: “Bergen zijn niet de stadions waar ik mijn ambitie bevredig om iets te bereiken. Ze zijn de kathedralen waar ik mijn religie beoefen… Ik ga erheen zoals mensen naar plekken gaan om te aanbidden. Vanaf hun hoge toppen overzie ik mijn verleden, droom ik van de toekomst en beleef ik met een ongebruikelijke scherpte het hier en nu. Mijn blik verheldert en mijn kracht vernieuwt.” 
 

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht