Vertrek

Vertrekken is de grootste drempel van de reis. Zo voelt het in elk geval als ik Frank en Herschel knuffel en dan de trein instap. De lange treinreis (vertrek Uitgeest om 05.14, aankomst Penzance 20.28) is overgangstijd. Leren loslaten. Focussen, verheugen, vooruitzien. Hoeveel ik ook getraind heb en hoelang ook voorbereid, de reis die voor me ligt is onzeker, ik heb geen idee hoe 2000 km te voet voelt. Maar morgen loop ik, rugzak om, wind in de rug en neus noordwaarts – en dat is concreet, vertrouwd. Niet te ver vooruit kijken dus, kleine stappen maken het plan niet alleen logisch maar houden het vooral ook licht.

Amsterdam Centraal, Brussel Zuid. Steden, stemmen, mensen. Alles passeert maar ik sluit me af, ben nog een beetje thuis. Is dit wat musici de ‘nagalmtijd’ noemen? Zoals een akkoord tijd nodig heeft om decibelgewijs af te zwakken, zo heeft een mens tijd nodig het vertrek op zich in te laten werken.

Londen St. Pancras. Op een Billboard de woorden ‘Ideas that change life’. Elke reis begint met een idee. Het begint te kriebelen.

Als ik vanavond dan in Penzance uit de trein rol, is daar nog even de luxe van een echt bed, maar vreemde lege bedden zijn – al voelen ze nog zo zacht – stukken minder dan een bivakzak in het wild. En zo komt steeds overtuigender de reiskriebel aangeslopen. Morgen! Dan begint het echt! Met Land’s End achter me, John o’ Groats aan de verre horizon en daartussen al die schitterende fells.

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht