Groot-Brittannië

Zwaar bewolkt, koude noordenwind maar (en da's het belangrijkste) droog! In alle ochtendvroegte loop ik door mooie heuvels, langs Peat Law (!) en Resolution Point. Die eerste uren van de dag zijn echt bijzonder, zo tussen 5 en7 uur ben je de enige op aarde! Hillfog bovenop de heuvels maar dat geeft Minch Moor juist extra karakter. De Southern Upland Way is een zeer goede trail en tot Traquir volgt hij voor een groot deel een historische route (Minch Moor Road) waar koning Edward de Eerste nog overheen getrokken is tijdens zijn poging het noordelijke koninkrijk te veroveren. Ik weet niet precies...

Vandaag eens na 'pas' 4 loopdagen al een rustdag, een fantastische hele dag pas op de plaats rond de teepee met z'n drietjes (nu het nog kan), met koud maar zowaar droog en zonnig weer! Ongelofelijk, mijn voeten zijn nog helemaal heel, na een beginblaartje de eerste week tussen mn tenen (die hersteld is gedurende de tocht, had ik nooit gedacht), geen enkele blaar meer. (ook de beginnende pijn op mn voorvoet, na die lange dag in het Lake District is gelukkig hersteld na de rust in Keswick). De afgelopen dagen kwamen mijn voeten wel zeer verschrompeld en geweekt uit de schoenen (al dat veen), maar...

Gisteren was ondanks slechts 35 km toch nog zwaar, vanwege de immens vele veenstukken. In een gehucht met de illustere naam Cottonhopeburnfoot, kwam ik vrij uitgeput aan (en doornat van veenprut en regen, geen opwekkende combinatie moet ik zeggen) maar Frank sloeg zijn arm om me heen en Herschel likte mijn gezicht, dus verbazingwekkend snel was ik hersteld (met vers fruit en ander goeds in de teepee). Vandaag opnieuw meer van hetzelfde - de Pennine Way noem ik intussen oneerbiedig de PeatWay - alleen is de milde regen nu veranderd in een heviger soort, heftige buien maar ook zon erna. Het doet...

Gisteren na 52 km aangekomen in Stonehaugh, waar ik op de camping zo onze teepee in kon, die Frank al opgezet had. Zijn kanoweek zit erop en voordat hij een cursus navigatie gaat geven, is er een kleine week samen in het vooruitzicht, dwz we zien elkaar na afloop van mn loopdag, wat dit tot een heel bijzonder weekje zal maken. Ik heb verder wel gewoon alles bij me onderweg, dat is gewoon de manier waarvoor ik gekozen heb. De Cheviots zijn mooie heuvels, weids, veel boerenland en ook erg veel veenprut. 1 paar schoenen heb ik al stukgelopen (dwz het profiel was er compleet af, ik gleed steeds uit in de modder...)...

Vandaag volg ik gedurende ruim 45 km een van de meest opmerkelijke monumenten van de Romeinse overheersing in Groot-Brittannië. Hadrian's Wall vormde oorspronkelijk een 5 m hoge en 6 m brede muur - deels steen, deels turf - compleet met kastelen en uitkijktorens op regelmatige afstanden, van de Tyne in het westen tot de Solway Firth in het oosten. Het vormde de meest noordelijke grens van het Romeinse Rijk, Hadrianus gaf hier in het jaar 120 opdracht toe, 10 jaar duurde het hele project en eigenlijk horen niet de Romeinen de credits hiervoor te krijgen, maar hun slaven. Grappig, de Romeinen ken ik alleen...

Vandaag volg ik de Cumbria Way die me langs de wilde leegte tussen Blencathra en Great Calva leidt, noordwaarts richting Carlisle. Hier in de onbewoonde fells ontspringt River Caldew en haar loop volg ik deze hele dag (circa 50 km) tot waar ze, pal noord van Carlisle, uitmondt in River Eden. Benedenstrooms, vanmiddag buiten de bergen, is de Caldew strak getrokken, ingedamd en van stuwen voorzien. Maar vanmorgen, tussen de verlaten fells, stroomt de rivier ongetemd, uitbundig. Een zilveren kronkellijn temidden van massieve aardbonken. Dit soort plekken zijn magisch en het valt me op hoeveel Groot-Brittannië...

Na een ruig tochtje vanaf de vroege ochtend door zwart dreigende Lakefells, arriveerde ik gisteren uiteindelijk op de camping van Keswick (waar mijn vooruit gestuurde postpakketje wachtte) en daar stond geen enkele tent. Druipend van de regen besloot ik ter plekke dat niet hier, maar in een warm, comfortabel en ruim B&B, mijn rustdag zou plaatsvinden. Dus met het pakje onder de arm op naar de Moot Hall (start en finish voor Bob Graham Rounders, maar nu vooral functioneel vanwege het erin huizende VVV), wat later met het inmiddels goeddeels doorweekte pakje op de stoep van een van de vele B&B's...

Door de fells van Lakeland heb ik een eigen route gelegd, ze zijn me door de vele herinneringen zo dierbaar dat ik er een complete omweg voor maak (de Pennine Way gaat noordwaarts rechtdoor, ik buig westwaarts af, maar wat heet bij een reis als deze nog een 'omweg'?). Deze fells zien er vanuit de mooie dalen prachtig uit, easy ook, maar 'onder-de-voet' zijn het harde ruige jongens die je zelfs op een steenworp van pubs-met-open-haard het kippenvelgevoel kunnen bezorgen dat hoort bij de ervaring volledig aan de elementen overgeleverd te zijn. Echt volledig. Mijn aanloop naar de mij bekende rij als Harter...

Gisteren dwars door Yorkshire Dales National Park gelopen, de Pennine Way verlaten (die pik ik later weer op, als ik Cumbria en Hadrian Wall achter me heb liggen) en nu via Howgill naar het heerlijke Lake District. Tussen het ochtendbivak en de avondtentplek zaten 57 zware km's en op een wegenkaart lijk ik er misschien overheen te vliegen, in het echt, als je 13 uur onderweg bent, voelt dat verre van vliegen... Vandaag een bloedmooie dag, zo eentje die naar zomer ruikt (korte broek heb ik uiteindelijk uit mijn bagage geskipt, dus nu loop ik in een knielange onderbroek.. Moet kunnen. Wie rekent...

Gisteravond een mooie bivakplek gevonden tussen de schapen op Elslack Moor (50 km). Vanmorgen was de wereld om te zoenen zo ruim en helder. In alle stilte liep ik door Yorkshire Dales en na een paar uur rennen, neem ik in Malham koffie, plus een Kendal Mintcake (dat ze die hier verkopen is weer een noordelijk teken!). Waar ik precies vanavond eindig, weet ik niet. Of het droog blijft, weet ik ook niet. Zelfs of het water dat ik gisteren uit een stuwmeer tapte, okay was, weet ik niet zeker (gisteravond was ik wel aan de dunne... Maar nu voel ik me goed). Deze reis is vol onzekerheden. Ik weet...