Dag 23 – Lakeland dreams

Door de fells van Lakeland heb ik een eigen route gelegd, ze zijn me door de vele herinneringen zo dierbaar dat ik er een complete omweg voor maak (de Pennine Way gaat noordwaarts rechtdoor, ik buig westwaarts af, maar wat heet bij een reis als deze nog een ‘omweg’?). Deze fells zien er vanuit de mooie dalen prachtig uit, easy ook, maar ‘onder-de-voet’ zijn het harde ruige jongens die je zelfs op een steenworp van pubs-met-open-haard het kippenvelgevoel kunnen bezorgen dat hoort bij de ervaring volledig aan de elementen overgeleverd te zijn. Echt volledig.

Mijn aanloop naar de mij bekende rij als Harter Fell, High Street & Helvellyn liep over een onbekende rij zonder paden. Dat betekende allereerst diverse steenmuren en afrasteringen over (volslagen illegaal, oei oei, maar je staat er en je moet wat) en vervolgens urenlang hoge-school-navigeren op kompas door eindeloze peat&bogs (geen wonder dat daar geen paden liggen…). De zonnige zomerdag eindigde in een herfstige namiddag en avond. Keiharde wind waarbij ik amper overeind bleef, dreigende donderwolken. Een redelijk beschut plekje voor de tent gevonden achter een enorm rotsblok, maar evengoed zo’n stormnacht waarbij je je heel klein en reuze-kwetsbaar voelt onder dat dunne laagje nylon. En zo moe, zo moe. Ik zou wel een week willen slapen maar toch lig ik veel wakker, de storm waait alle dromen over mooie bergen weg. Als het licht wordt, tegenwoordig al om 04.30 uur, kom ik overeind en doe wat deze dagen gewoonte is geworden. Aankleden, inpakken, lopen. Door zwarte bergen, door wind en door regen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hier een eind aan komt, dit is allesoverheersend groot en ik ben maar klein, ik moet voortdurend op mijn hoede zijn. Geen rare stap maken. Niet uitglijden. Warm blijven. De freedom-of-the-hills is als een droom, maar vandaag leren ze me boven alles dat dromen (vaak) bedrog zijn, een te mooie voorstelling van de werkelijkheid is hier gevaarlijk. En toch… Ik ben hier wel. Heelhuids. Bovenlangs de dalen. Als de mens het vliegen al benaderen kan, dan hierboven, als fellrunner… Het is ruig en niets is hier gratis, maar juist daarom weet ik dat de rust in Keswick zo verdiend zal zijn!