Dag 24 – Halverwege!

Na een ruig tochtje vanaf de vroege ochtend door zwart dreigende Lakefells, arriveerde ik gisteren uiteindelijk op de camping van Keswick (waar mijn vooruit gestuurde postpakketje wachtte) en daar stond geen enkele tent. Druipend van de regen besloot ik ter plekke dat niet hier, maar in een warm, comfortabel en ruim B&B, mijn rustdag zou plaatsvinden. Dus met het pakje onder de arm op naar de Moot Hall (start en finish voor Bob Graham Rounders, maar nu vooral functioneel vanwege het erin huizende VVV), wat later met het inmiddels goeddeels doorweekte pakje op de stoep van een van de vele B&B’s van Keswick, zelf minstens zo doorweekt. ‘Muddy boots welcome’ maar in de prachtige-ik-meen-Victoriaanse hal hing het vriendelijke verzoek je muddy boots wel alsjeblieft op het rek te zetten. Dilemma. Ikzelf was veel viezer dan mijn schoenen… Toch een warm onthaal (en ze wilde zelfs mijn kleren wassen, werkelijk geen overbodige luxe na 23 dagen heavy use waarbij alleen de sokken 3x vervangen zijn).

Ik ben halverwege. Althans, dat mag ik hopen. Totaal nu 1010 km gelopen, 24 dagen onderweg waarvan nu de 4e rustdag.

Tijd om eens te evalueren. Genoeg losgelaten? Mwah. Moeilijk. Die focus keeps me goin’, ik heb ‘m keihard nodig om dit te kunnen. Maar daardoor de laatste dagen wel te lang doorgelopen, als je elke steen voelt prikken in je voet, moet je stoppen – ik ‘bikkelde’ dan nog wat verder… Met als gevolg (?) een wat pijnlijke rechtervoet (met daaraan gekoppeld mijn eeuwige angst of dit dan het eind zal betekenen). Dat moet straks in de 2e helft toch beter: meer en langer rust nemen want rechargen is beslist 1 van de sleutels tot mogelijk succes.

Genoeg genoten? Ha! En of! Met volle teugen meestal, van alle ontelbare gouden momenten, de schatten in het duizend-dingen-doosje dat ik tijdens elke reis mijn hele leven lang verzamel – en soms ook niet-genoten want het is flauwekul te geloven dat alles leuk moet zijn, dus ja: genoeg keren ook gedacht ‘waar ben ik mee bezig?’

Heeft de eerste helft me gebracht wat ik zocht? Ja en nee. Ja, want ik zocht de uitdaging van het onbekende en vond die grappig genoeg juist in de mij bekende elementen van aarde, zon, wind en regen. En nee, want een heel land te voet leren kennen blijkt zelfs halverwege niet te kunnen, daarvoor laat je teveel links en rechts liggen en is mijn blik teveel uitsluitend op countryside gericht in plaats van op cultuur.

Wat wel kan is het land voelen: bij elke stap een wegrollende kei, een oeroud veenprutje of een verse schapenkeutel; als je ligt op een zacht varenbed of met een pad op je gezicht; als je wakker wordt van de magische roep van een uil of van de machtige bulderwind. Het zijn maar kleine en heel alledaagse dingen, niks verhevens of geleerds. Maar ze houden me nieuwsgierig naar meer. Het doet oneindig goed je te kunnen verwonderen en je op andere momenten te kunnen verbijten, verbazen, verheugen en zelfs ook te kunnen verliezen in verdriet. Het hoort er allemaal bij. De reis leert me te leven. Daarom kijk ik uit naar de 2e helft. (Maar eerst nog deze hele heerlijke rustdag met beide benen op een echt bed onderuit urenlang zalig nietsdoen…)