Groot-Brittannië

2000 km solo dwars door de Britse fells. Geen supportcrew, stopwatch of massagetafel maar onderweg bivakkeren. Natuur als inspiratiebron ipv racedecor. Start en finish zijn slechts bakens die het onderweg zijn markeren. Niet zo snel maar zo MOOI mogelijk van zuid naar noord. Onderaan de foto's vind je de filmtrailer.  

De roes van John O' Groats is over. Maar als ik er nog aan terugdenk... schiet ik spontaan weer in de lach. Die champagne was natuurlijk bepaald bevorderlijk voor het heerlijke zweefgevoel dat toch al bezit van je neemt als je na heel veel moeite en tijd iets voor-jezelf-bijzonders bereikt hebt. Dat intens blije gevoel stroomt met bakken door je heen. En juist dat dan samen met Frank en Herschel kunnen delen - ja ook Herschel stond van blijheid op z'n kop - was alleen al alles waard. Langzaam, rustig aan, terug naar huis gereden (oei wat lijkt alles ineens ver, zelfs met de auto...), onderweg...

Na een zalig zachte warme nacht (waarbij de koekoek me in slaap zong, wat bijzonder ontroerend was omdat ik hem voor 't eerst al in Exmoor hoorde en aldus mag de koekoek met recht vogel-van-de-reis genoemd worden) op een bedje van hoogpolig veenmos, vertrek ik bij het vroege ochtendlicht. Vroeg opstaan is deze reis nooit een straf geweest, vaak de mooiste licht-omstandigheden en de indrukwekkendste vogelconcerten voor mij alleen. Ik heb zo'n kriebel in mijn buik. Alsof je weer vijf bent en voor het eerst beseft wat jarig-zijn betekent. Nee, geen bergen met kadootjes (gelukkig ook geen medaille...

Na een koude nacht (vorst op de grond en ijs op het tentdoek) ben ik blij dat het weer licht begint te worden, zodat ik weer in beweging kan komen (en warm zal worden). En wat voor licht! Deze dag kan niet meer stuk. Wat niet wil zeggen dat alles van een leien dakkie gaat. Dagen achtereen zo'n 60 km afleggen, het blijft een opgave en geen meter is hier gratis, ik huppel echt niet naar het einde (hooguit van binnen natuurlijk), zo werkt het simpelweg niet. Eerst schijnt de zon, dan schuift er een urenlange wolk voor, daarna waait het en tenslotte gaat het hozen. Ondertussen is het landschap nog steeds...

Vandaag opnieuw een kleine 60 km, waarvan het grootste deel over landrovertracks en een groot stuk padloos, wat in de regen en mist behoorlijk zwaar was en eindeloos lang duurde. Door het veen, door riviertjes, monotoon heuvelland, desolaat en weids. In al die uren kom ik vandaag geen mens tegen, ik zie niet eens andere sporen dan die van edelherten en schapen. Nu staat mijn tentje aan Loch Ascaig en zit ik vanuit m'n slaapzak over het meertje te kijken. De ene keer roept de goudplevier zijn melancholische deuntje (wieh wieh), de andere keer hoor ik het magische gezang van de zwartkeelduiker...

Bij vertrek uit Ullapool hangt de mist in dikke flarden boven Loch Broom, geen berg te zien en zo blijft het tot 10 uur. Da's op zich niet laat, maar de eerste 5 uur van mijn loopdag staan zo in het teken van gure natte kou. Mijn stemming is ongeveer zoals de mist rondom. Misschien nog 4 dagen tot het laatste stukje land, da's op zich niet veel, maar ik vind het zwaar over de keien en de veenpaden zonder veel zicht en dan voelt 4 dagen heeeel veel. Bovendien, nu dagelijks ruim 60 km wegwerken, dat is hoe dan ook Echt Veel. Om een uur of half twaalf is mijn wereld 180 graden gedraaid. De zon schijnt,...

Vanmorgen heel vroeg: alpengloei achter me op Beinn Eighe en een strakblauwe hemel boven me. Ongekend. Ben ik echt in Schotland?! Het uitzicht van bovenaf op Lochan Fada en de bergen van Fisherfield Forest, ook wel The Great Wilderness genoemd, is adembenemend. Toch kom ik zelfs op de mooiste dag van de wereld geen mens tegen hierboven. Uitgerekend hier zulk subliem zicht is grandioos want als ik morgen Ullapool voorbij ben en richting noordoosten afbuig, verdwijnen de bergen al snel. Deze hele dag beschouw ik als een grote dikke afscheidszoen, nee een innige omhelzing, tussen mijzelf en de Highlands....

We wandelen (zonder rugzak en hardloopschoenen), kuierend met Herschel op een drafje om ons heen, door het forest van Beinn Eighe Natural Nature Reserve. Een forest bestaat hier langs Loch Maree ook echt uit bomen - je zou zeggen heel normaal voor een forest, maar een blik op de topografische kaarten en je weet wel anders. Forest is hier in de Northwest Highlands de term voor een jachtgebied, een estate. Meestal is daar geen boom meer te bekennen (door klimaatverandering maar zeker vooral ook door grootscheeps omhakken zijn de Highlands overwegend boomloos) maar hier rond Loch Maree zijn nog veel...

"Excessive rain" meldde het weerbericht voor vandaag toen ik een paar dagen terug even internetbereik had bij een roadcrossing. Dan kan je nog hopen dat je je sneller verplaatst dan de wolken of dat ze ernaast zitten, met mooiweer-voorspellingen is dat namelijk vaak genoeg zo. Laat mij je 1 ding op het hart drukken: bij voorspellingen waarin 'excessive' voorkomt is dat niet zo, dan hebben ze altijd gelijk en dan moeten je alarmbellen gaan rinkelen. Beken veranderen dan namelijk al snel in gevaarlijke bruine stromen, over berghellingen loopt overal een laagje water, overal, dat noemen ze hier surface-runoff....

Elke dag is anders (al lijken sommige dagen best veel op elkaar) en vandaag staat volledig in het teken van de stilte. Dat plan je niet, dat overkomt je. En als je nog maar net van huis bent, kan je dat misschien overvallen maar nu ik al zoveel dagen buiten in mijn uppie onderweg ben, voelt het eigenlijk prettig, harmonieus. Eerst is er de mist bovenin bij de pas, waar het pad ontbreekt en ik met kaart en kompas de juiste richting bepaal. In de wolken lopen maakt de bergwereld klein en onvriendelijk maar het waait nu eens helemaal niet (wat een stilte) en dat maakt alles anders. De stilte, dat is ook de roep...