Op Pad

Nog éven. Dat gevoel van zo vreselijk graag weer in je eigen bed willen liggen, je vrienden weer willen omarmen - maar tegelijk nog éven hierbuiten en hierboven willen blijven. Nog even afgesloten van de wifi-wereld. Dat gevoel van dat-je-'s avonds-na-een-lange-dag-in-de-bergen-met-je-nog-na-gloeiende-kop-een-blog-zit-uit-te-tikken-op-je-iPhone-die-op-dat-moment-alleen-kan-opslaan-en-niet-verzenden. Dat gevoel van nog-één-bakkie-Solbærtoddy-dan. Nog even de tent uit dan. Nog even naar die magische stenen kijken. Natuurlijk heb ik zin in de lange douche straks in het Rondane Høyfjellshotel....

Dat immense gletsjers hier de stenen schuurden, is alweer een tijdje terug. Nog veel langer terug, werden diezelfde stenen omhoog gestulpt bij krachten waarvan ik me geen voorstelling kan maken. Maar die stenen zijn wél mijn realiteit: ik loop erover en ik slaap ertussen. Soms vormen ze een belemmering (van een afstandje zien ze er top uit, die Rondane-pieken, maar ga er maar eens op staan... Eén en al wankele steenblokken...), soms zijn ze een hulp (mijn statiefje viel uiteen dus nu stapel ik stenen als camerasteun). Soms jagen die stenen me angst aan ("ik mag hier geen been breken"), soms geven...

Niets zo subjectief als de beleving van geluk. Voor mij zijn bergen in elk geval een vaak terugkerende factor. Gek eigenlijk. Gewoon een stapel stenen, zij het altijd weer anders gerangschikt. Ruig, mooi, lelijk, zwaar - ze halen je gevoelens overhoop. Vaak trekken ze me uit m'n comfortzone en realiseer ik me pas dagen erna hoe gaaf het toch misschien wel was. Maar er zijn ook momenten, er zijn ook plekken - dat alles om je heen zich open vouwt, laat lezen als een boek dat je nooit meer weg wilt leggen. Vandaag is zo'n dag. Rondane is zo'n gebied.

Het was in het land van de Ronde Bergen dat Henrik Ibsen zijn toneelstuk over Peer Gynt bedacht. Rondane met zijn 580 vierkante km en zijn 10 toppen boven de 2000 m is inmiddels een nationaal park. Al sinds 1962. Het eerste van Noorwegen. Eenderde van dit berggebied ligt in de alpiene zone en dat zie je. Berken kronkelen weliswaar nog welig langs het pad richting Peer Gynthytta, maar dat duurt niet lang meer. Boven de 1400 m wil hier alleen nog kortsmos groeien. Kun je saai noemen. Monotoon. Maar liever noem ik het een uitdaging. Om karigheid te omarmen. Om stilte in al zijn nuances te beluisteren....

Volgende week ga ik in m'n eentje voor Op Pad een mooie trektocht in Rondane maken. Wildkamperen, hutten, tweeduizenders, watervallen en stenen, véél stenen. Stenen in alle vormen en maten. Oude stenen. Brokjes historie die me misschien het lopen zullen bemoeilijken maar die me de dimensies van de bergen - wat is oud als we het over miljoenen jaren hebben? - zullen bij brengen. WAT GAAT MEE DEZE KEER?   Buitenlagen van Bergans: Waterdicht, ademend jack & broek (Airojohka Jacket & Cecilie Pants, beiden van Dermizax-materiaal). Een dunne windstopper (Microlight Jacket). Een donsje...

In de herfst zwierven we per kano door het Zweedse Rogen. Afstand afleggen was van zwaar ondergeschikt belang, de nadruk lag nu eens op 'er gewoon zijn'... Natuurreservaat Rogen bestaat overwegend uit een aaneenschakeling van kleine meertjes en veel bos (prachtig oude grove dennen), waar de vele (meestal korte) overdraagpaden echt schreeuwen om het gebruik van zo'n lichte Ally vouwkano. Het grote Rogenmeer is windgevoelig. Je mag er wild kamperen, ook zijn er enkele hutten en windshelters. Tegenwoordig mag niet meer op houtvuur gestookt worden, tenzij bij de windshelters op gereguleerde stookplaatsen....

Een micro-avontuur is niks nieuws en ook zou het helemaal niet bijzonder moeten zijn. Je pakt namelijk gewoon wat spullen (en je laat vooral veel thuis), je trekt ergens dichtbij de natuur in en er gaat en wereld voor je open! Bijvoorbeeld zwemmend door De Wieden. Een verrassend perspectief! Lees eind september de reportage in Op Pad.

Hoe leuk, dichtbij én simpel avontuur-in-de-natuur kan zijn, ondervonden we van de week in De Wieden. Elke keer weer een sublieme ontdekking. Je pakt wat spullen, je laat heel veel andere spullen thuis en je gaat op weg... "Toegang te water" meldt het bordje van nationaal park Weeribben-Wieden. Dat hebben we maar al te letterlijk genomen. Een waterdichte ton plus een waterdichte zak, samengebonden en via een elastiek (fietsband) met het lijf verbonden - het lijf, gehuld in een surfpak - want ook al is het 27 graden, van een paar uur zwemmen koel je toch behoorlijk af! En dan: te water! Via smalle...

De achtertuin van Ben Nevis is - in tegenstelling tot dé Ben zelf - totaal niet overlopen. Ongelofelijke ervaring om zó dichtbij de drukte van Fort William door een leeg, stil en ruig berggebied te zwerven. Maar je moet wel bereid zijn om de paden te verlaten! Van deze tocht komt in 2015 een reportage in Op Pad, tevens is deze tocht de kaart, kompas & gps cursus van Wilderness-Effect.

Terwijl dé Ben haast continu door bestegen en afgedaald wordt, rij na rij, groep na groep - liggen de bergen achter Ben Nevis in volslagen stilte. Vanaf Speanbridge lopen we het gebied in en al na anderhalf uur verlaten we het pad, om er de rest van de week niet meer op te komen. We volgen rivierdalen, bergruggen, passen en graten, zoals over de ruige Grey Corries en over de groenere Mamores Ridge. Ongelofelijk, hoe de wereld verandert als je van het pad af slaat: natuurlijk wordt het zompiger, hobbeliger, gatenrijker en steiler maar tegelijk wint het aan wilderniservaring, ruimte en stilte....