Velden met een * zijn verplicht
Een grote reis kan grote zorgen geven (die overwegend neerkomen op het thema ‘straks haal ik het niet’) maar dat getob was niet het doel van de reis en helpt ook eigenlijk niet. Toch kan me ‘s nachts als ik in het donker buiten lig, de twijfel besluipen (zelfs na zo’n magische KleineDingenDag). Dan trekt m’n achillesaanhechting (doet ‘ie al jaren en kon er evengoed aardig wat mee doen) en denk ik toch: binnenkort is het misschien afgelopen vanwege dat je lichaam nee zegt…
De kunst is los te laten. Als me dat lukt, ben ik meteen meer ontspannen (ook goed voor de spieren) en blijft alles veel leuker. Ik hou alles graag onder controle maar een onoverzichtelijk lange reis als dit dwingt me tot een andere strategie. Ik ben nu al 30 km achter op mn schema en dat geeft mentale druk, tenzij… Tenzij ik dat schema DURF los te laten. Het doel van de reis is in balans zijn, heel dat stuk tussen LE en JOG. Het mos op een oud kruis zien, van die dingen ( graven bij Forrabury, gisteren gepasseerd).
DUS.
Dus neem ik me voor vanaf nu meer pauzes (2 halve uurtjes op 12 uur ga ik niet volhouden), vandaag eens geen 12 maar 10 uur en wellicht morgen een halve dag lopen (andere helft rust). Heel blijven zal met name mogelijk zijn door los te durven laten…
Vanochtend via Crackington Haven naar Bude gerend, langs die waanzinnig mooie kustroute (je zou het niet zeggen van kliftoppen van 150 m, maar ik maak dagen waarin zo 1500-2000 hoogtemeters zitten, tientallen keren omhoog en omlaag…
Opnieuw een stralende dag, weinig wind, het is voorjaar! De gaspeldoorn bloeit en geurt, de zee is blauwerdanblauw en ik loop zalig, nergens een pijntje vanochtend. Hoopvol. En ach, garanties zijn er niet, nooit, nergens, alleen kansen. Op naar Hartland Point.
Velden met een * zijn verplicht