Dag 15 – Uphill

Inspiratie, kracht, running een Art? Mooi allemaal maar schei uit, vandaag is running boven alles razend zwaar, eindeloos en eenzaam. Running is ook bikkelen, buffelen en bijten.

Hoort er allemaal bij, tuurlijk, weet ik wel, iemand gaf me zelfs de raad te genieten van het niet-genieten, maar in alle eerlijkheid: hoe doe je dat?

Vandaag voelt alles als uphill of het nou omlaag, omhoog of vlak is. Terwijl dit by far volgens mij zelfs de vlakste etappe is…

Ik loop, sjokkel, hou een korte graspauze en sjokkel weer door, hou mezelf voor dat alles goed is, ben immers alleen maar erg moe (het had dus veel erger kunnen zijn). Stap-na-stap. Ik ben een slak compleet met huisje op de rug. Weer een setje stappen. Verder. Dat zal dan wel het antwoord zijn op hoe te niet-genieten. Gewoon doorgaan, hoe ongewoon dat ook mag voelen.

De overgang met gisteren is groot. Plotselinge vrienden voor mn neus, ik liep zomaar een record van 60km tot halverwege Wenlock Edge in Shropshire. Dacht dat ik steeds sterker werd. Maar vandaag voel ik vooral de 220 km van de afgelopen 4 dagen. Als gisteren een gouden randje had, dan heeft vandaag een blok beton. Ook goed. Voor mijn part. Ik zit ergens in het vlakke gras (een saaie verbindingsroutedag met weg komen van waar je bent als thema) op km 27, opstaan nu, rugzakje om en verder schuifelen. Penkridge (Sheffordshire) ligt op km 55, dat zou mooi zijn. Dat is een serieus stadje, dat wordt dan geen tentje en misschien vind ik dat stiekem ook wel mooi…

Is er dan niks goed aan deze dag? Natuurlijk wel. Eigenlijk heel veel, zoals de meneer die me een gratis 10 minuten rondleiding gaf langs de restanten van het weergaloze klooster van Much Wenlock, zoals de zon, de sinaasappel, het dagelijkse pintje melk, het AllDayBreakfast en ach ja, misschien is zelfs het niet-genieten goed? Er is natuurlijk genoeg goed om het vol te houden.

Maar laat ik niet te vroeg juichen. Penkridge is nog fu… eh, heel ver.

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht