Velden met een * zijn verplicht
Wat kun je jezelf soms in de weg zitten… Tijdens een zachte, warme nacht in het Bridgehotel in Penkridge wist ik het te presteren toch nog enkele slapeloze uren door te brengen. Mijn beide hielen deden namelijk nogal zeer, urenlang, een vreemd uitstralende pijn. Dan gaat er zoveel door je heen. In balans blijven is makkelijk gezegd maar de praktijk heb ik niet zomaar onder de knie…
In de vroege ochtenduren trok het geheel weg, dus ben ik ook maar weg gegaan. M’n hoofd nog in verwarring van alle vragen (blijf ik heel, moet ik een rustdag, wat was het?), maar m’n benen als vanzelf weer in beweging, de zon alweer vrolijk van de partij en een heerlijk groene route langs de Staffordshire Way door Sherbrook Valley en langs het Hollands aandoende Trent Valley met z’n fel beschilderde kanaalbootjes. Zo’n lief zorgeloos ochtendje. Iedereen groet iedereen en lacht er ook nog bij. Van binnen begin ik ook weer te lachen, te ontspannen. Het dringt tot me door dat al die vragen juist spanning oproepen. En spanning gecombineerd met vermoeidheid (gisteren) is funest. Daar gaat je rug van vastzitten en dat trekt dan weer aan je kuiten, je hielen… Alles is verbonden, zoveel meer dan ik besef. Vandaag geen vragen (waar slaap ik straks, hoever nog, blijf ik heel, mag ik dat erf over en respecteert die hond mijn right-of-way dan?), proberen de dingen te nemen zoals ze komen, al voortrennend. Niet langer in verwarring maar vooral in verwondering. Dat een dag als deze dus gewoon kan volgen op een offday als gisteren inclusief de slapeloze zorg-uren van vannacht…
Velden met een * zijn verplicht