Dag 20 – Ein-de-loos

Vanmorgen gewekt door het gegorgel van de Red Grouse. Ergens op Moss Moor zowaar een redelijk beschut plekje gevonden dichtbij een klein meertje, zo waren gisteravond na 49 km ineens ‘al’ mijn problemen opgelost (windkracht 7 en een stukke Steripen). Verder over Groot-Brittannië’s allereerste langeafstandspad, de Pennine Way, in steeds dichter wordende mist en miezerregen. Het is spookachtig. Ik lijk hierboven wel de enig overgebleven mens op aarde. Pffff. Wie heeft dit plan bedacht zeg… Wat een eindeloos eind is het eigenlijk en het gekke is dat hoe minder je ervan kunt zien (door die mist), hoe verder het lijkt.