Expedities & Reizen

Volgens de Tarahumara indianen was rennen geen sport maar een Art, iets wat je alleen in balans met buiten kon ontwikkelen en vooral ook wat je binnenstebuiten keerde. Een mooie gedachte om deze vroege ochtend (5 uur op) mee te starten. Gisteren tot Gladestry gelopen (53 km), vandaag probeer ik weer zoiets of verder, in elk geval Knighton voorbij waar ik Offa's Dyke Path alweer verlaat om een ketting van aaneen geregen Public Footpaths te volgen richting de Pennine Way in Edale. On route door velden en heuvels dus allereerst richting Knighton, hangt er ineens een briefje op een hekoverstap...

Gisteravond liep ik tot een uur voor schemer door, het avondlicht is vaak zo mooi. Ergens ten zuiden van Pandy maakte ik kamp, daar was ik na 58 km ook wel aan toe! Je zou een comatueuze nacht verwachten en ook wensen, maar het was erg koud, had alles aan wat ik had, niet erg comfortabel. Stond dus een beetje brak op om 5 uur, inpakken en lopen, warm worden (en een Mars on-the-go als ontbijt). Heus niet alleen romantiek, life on the trail! Hatteral Hill stond op mn ochtendprogramma, een bijna 20 km lange bergrug aan de oostkant van Brecon Beacons NP en die ridge vormt een natuurlijke grens tussen...

Na een heldere (behoorlijk koude dus niet heel ontspannen) nacht op de plek bij het bosje, over de kilometers lange Severnbrug naar Chepstow gerend. Hier begint mn volgende National Trail, het Offa's Dyke Path. Langs de restanten van een 1200 jr oude aarden wal, gebouwd in opdracht van Koning Offa die zijn rijk tegen die 'barbaren' uit Wales wilde beschermen dan wel markeren (de ware reden voor deze 129 km lange wal is nooit duidelijk geworden). Overwegend loopt de route vanochtend tot aan Monmouth bovenlangs het Wye-dal, een fantastisch groene route met anemoontapijten in de bossen. Gisteren...

Na een zalige rustdag weer met de vroege vogels vertrokken, Cheddar uit richting Chepstow. Een noodzakelijke verbindingsroute en niet direct de mooiste van het traject met voorsteden en snelwegen. Op zo'n dag zeg ik regelmatig tegen mezelf: hier kom ik nooit meer terug, mooi zo! Vanmorgen eerst nog wel een fraai stuk, via een oud spoortraject uit 1869, de Strawberryline, die Cheddar met Yatton verbond (en waar behalve ijzer en melk ook aardbeien uit Cheddar noordwaarts gingen). Daar aan het eind in Yatton hing een ijzeren treinkunstwerk dat wel speciaal voor mijn tocht gemaakt leek: de vos zag ik op KingsWeston...

Een verjaardag is een mooie dag om extra vaak dankjewel te zeggen. Aan Frank allereerst die me steunt in dit waanzinnige plan, erin gelooft en me wel duizend harten onder de riem steekt. Aan mijn lijf dat tot nu toe heel gebleven is ondanks alles (alleen brandende-voeten gevoel). Aan de Tesco (supermarkt) waar ik voetenzalf ( en nog 'wat' etenswaren...) kocht. Aan alle bloglezers die hier of op Facebook reageren, wat me zoveel energie geeft, heel veel dank. Aan deze dag, de eerste echte HELE rustdag hier in Cheddar. Ik drink er maar een extra bakkie warme-chocolademelk-met-heel-veel-slagroom op. Gedenkwaardige...

Weer vroeg vertrokken vanaf m'n bivakplek bij Monksilver. Vanochtend de Quantock Hills door, waarbij de klim naar Bicknoller Hill schitterend was, zicht over die glooiend groene Quantocks, een aardig zonnetje, uitbundige veldleeuwerikken en de (voor mij) eerste koekoek (zalig geluid). Maar eenmaal boven urenlang in kille mist gelopen. Vervolgens stonden veel Public Footpath's op het programma en hoewel dat een uniek fenomeen is en absoluut mooier loopt dan via de (hier overigens stille boeren-)wegen, viel het me qua beloopbaarheid vies tegen, wat een knollenvelden (een en al gaten en hobbels door...

Zelden zo volkomen leeg een pub binnen gestrompeld als deze in Weddon Cross met de toepasselijke naam 'Rest & Be Thankfull'. Ik voeg er nog iets aan toe: 'Eat & Be Happy'. Vanaf m'n bivakplek ben ik 7 uur (32 km) bezig geweest (ik kan het geen hardlopen meer noemen...) om hier te komen (en nu ik Beef Lasagna en Apple Crumble op heb, denk ik ook wel weer verder te willen zometeen), 7 uur zonder een mens te zien (wel 50 lammetjes en 1 ringslang) en door on-waar-schijn-lijk zwaar veenhobbelterrein. Exmoor nationaal park is leeg vanochtend, mistig en tegelijk toch eindeloos mooi op z'n eigen...

Vanochtend bij het eerste licht onderweg, prachtig beboste kliftoppen inmiddels. Een Hollandse boerenwijsheid zegt weliswaar 'morgenrood is water in de sloot' maar de eerste uren tot aan de Sticky Toffepudding in Westward Ho waren prima met alleen lichte drizzle. Ik kom er weer eens achter hoe belangrijk de mentale kant is, ik denk vandaag vooral aan het onderweg zijn door de natuur (en wat stadjes vandaag) en niet zozeer aan het afleggen van een bepaalde afstand. Hoewel ik dat evengoed wel doe natuurlijk, maar de focusshift is prettig. Loslaten is belangrijk, houdt me op de been, maar tegelijk...

Gisteravond een wereldstek gevonden in een beekdalletje bij Longpeak (circa 5 km ten zuiden van Hartland Point), na opnieuw een stralend mooie dag waarin ik behalve veel gelopen, ook om de 2 uur de benen even rust gaf, soms zomaar om me heen kijkend over zee, maar ook met een vers gezet bakkie koffie, met scones in het drukke Bude (zoveel mensen opeens...), prachtige grillige kustroute, op & neer en op & neer zo weer 1500-2000 hoogtemeters erbij, tegen vijf uur compleet leeg, toen maar vast potje (puree met Bifi) gekookt, daarna weer helemaal 'fris' en nog stukkie door in het mooiste avondlicht...

Een grote reis kan grote zorgen geven (die overwegend neerkomen op het thema 'straks haal ik het niet') maar dat getob was niet het doel van de reis en helpt ook eigenlijk niet. Toch kan me 's nachts als ik in het donker buiten lig, de twijfel besluipen (zelfs na zo'n magische KleineDingenDag). Dan trekt m'n achillesaanhechting (doet 'ie al jaren en kon er evengoed aardig wat mee doen) en denk ik toch: binnenkort is het misschien afgelopen vanwege dat je lichaam nee zegt... De kunst is los te laten. Als me dat lukt, ben ik meteen meer ontspannen (ook goed voor de spieren) en blijft alles veel...