Expedities & Reizen

Glen Quoich is langgerekt en leeg, zover het oog reikt: veen, rots, rivier. Edelherten, soms een schaap, een enkele wandelaar, meer leven is er niet te zien. Nouja, in sommige glens of baaien kom je nog wat steenhopen tegen, de restanten van vroegere bewoning. Maar overwegend is het leeg in de Highlands van noordwest Schotland. En ik vind dat mooi, mede daarom dwaal ik hier graag. Toch is het schokkend als je dan te horen krijgt dat die mooie dalen niet zozeer leeg dan wel geleegd zijn (mij werd dat jaren terug op Skye door een local verteld, waarna ik erover ben gaan lezen). De Clearances vormen...

Na een dag als gisteren ga je veel zaken opnieuw waarderen en relativeren. Helemaal na een nacht waarin ik me probeerde tot een balletje op te rollen (zoals Herschel dat zo mooi kan) maar ik kon het stukken minder goed en bleef dus ook veel kouder. Bij vertrek vanmorgen vijf uur was Knoydart nog grauw en regenachtig maar binnen een uur was het alsof de schilder langs geweest was, nee niet die van de buitenmuur maar meer zo'n collega van Bob Ross. Camusrory lag er adembenemend bij, van Loch Nevis was de verf gewoon nog nat. Dit moment was alle struggle van gisteren meer dan waard. En deze dag had nog meer...

Uitleggen kan ik het niet, niet eens aan mezelf, maar elke keer weer bekruipt me aan het eind van een heerlijklange-veelstekorte rustdag dat onrustige fladdergevoel dat dicht in de buurt van angst zit. De avond ervoor al, heel licht, nauwelijks grijpbaar, maar voelbaar genoeg om de avond-voor-weer-een-volgend-loopdeel tot een totaal andere avond te maken dan die waarop-je-morgen-rustdag-hebt. Je zit in een veilige, comfortabele ruimte, mensengeluiden om je heen, eten voor het grijpen. Maar het zijn niet die mensen zelf, ik spreek ze nauwelijks, het is niet die chocolademuffin of het algehele comfort....

Ik moet in mijn arm knijpen. Helemaal in Fort William? Dat vind ik normaal gesproken met de auto al een onmogelijk eind! Maar wat is deze dagen nog normaal... Een dagje winkelen in Fort William (snel klaar), eten, lezen (in de auto lag een boek, oh, dat mis ik deze weken... Hoewel ik er onderweg geen extra gram voor over heb en die leestijd beter in rennen, fotograferen of slapen kan stoppen) en mijn laatste routedeel nauwkeurig uitwerken. Eerst maak ik nogal een omtrekkende route door Knoydart en Wester Ross (het neusje van de wilde Highland zalm), daarna ga ik rechtstreekser op Duncansby Head...

Gisteren ergens niet ver na Kings House kamp gemaakt (55 km) en de Devils Staircase voor vandaag bewaard. Eerder is het een Highway to Heaven deze ochtend. Met zo'n 50.000 man die jaarlijks de West Highland Way loopt, is de route best druk te noemen maar in alle vroegte tussen half zes en acht uur is er vooralsnog maar 1 mens te bekennen. En dat terwijl de zon kadootjes over de Three Sisters strooit. De eerste stralen maken het dreigende Glencoe-dal magisch mooi. Ik kan niet dansen, je zou het willen bij zoveel goeds, maar ach, is dit lichte lopen niet ook een soort dansen? En is dansen niet in balans...

Gedwongen rust voelt bepaald anders dan verdiende rust. En toen gisteren in de namiddag de zon doorbrak en ik al uren in mn tentje gelegen had, had ik de grootste moeite om mijn boeltje niet bijeen te pakken en te vertrekken, verder langs die bloedmooie bergen die inmiddels voor het grijpen rondom liggen. Aan mijn voet geen enkel pijntje of verdikking meer. Dit liggen voelde als verspilling, ik wilde weer in beweging zijn, dat is inmiddels routine geworden. Toch was het goed. Een dag/nacht van 15 uur slaap kon geen kwaad en des te gretiger zou ik de volgende dag weer zijn. En zo geschiedde. Man,...

Zingend en huppelend bewoog zij zich door de altijd zonovergoten bergen, problemen waren iets voor zwartkijkers als de mollengravers, nee, zij stevende regelrecht en lichtvoetig op haar doel af dat inmiddels voor het grijpen zo dichtbij lag... Maar zij is Alice en ik ben hier niet in Wonderland. En als ik het al was, dan kwam ik vannacht een wijs konijn tegen dat me influisterde om niks, nooit en nergens, voor 'granted' te nemen. Het is echt niet zo dat als alles goed gaat, dat Dus zo blijft - wees zielsblij met elke keer dat dat Wel zo is maar beschouw, om teleurstellingen te voorkomen maar vooral...

Gisteren 64 km weggewerkt en een illegaal bivak in een privebos gemaakt (geen sporen achtergelaten, moet kunnen). Nu sta ik aan Loch Lomond en voor ik langs diens oostoever via de West Highland Way ga rennen (mooi, zo mooi) eerst even zitten en vieren dat ik hier ben. (Toen ik bij Balmaha langs een zowaar reeds geopende Inn kwam, heb ik het overigens ook al gevierd met een broodje Haggis - het beste alternatief voor BlackPudding plus (ja met een dagelijks verbruik van rond de 4000 tot 6000 kC kun je eindeloos door eten) een Sticky Toffeepudding!) Ik ben een kleine week achter op mijn nogal optimistisch...

Hoezo "nothin' useful"? Beweerde Huckleberry Finn niet "There ain't no journey that doesn't change you some." Had 'ie mooi gelijk in. Belangrijk van vandaag is tunnelvisie. Zou je bijna krijgen van zoveel rechte vlakke kilometers, langs Union Canal, door een tunnel, langs een heuse kanaallift (The Wheel of Falkirk) en daarna verder langs het Forth&Clyde Canal. In de ochtenduren via Polmont, Redding, Falkirk. Van de 5 miljoen Schotten woont zo'n beetje 80% in deze vlakte. Des te meer reden vandaag maar eens flink wat kilometers te maken, snel naar de Highlands! Aan het weer zal het zeker niet...

Een overwegend zonnige ochtend (alhoewel winters koud met dubbele broek, bivakmuts en wanten) is een groot geschenk. Er gaat beslist wel een bui vallen - later, ergens - maar dan ben ik er misschien alweer voorbij. Ik raak de tel kwijt van de dagen. Ik loop maar voort, het is alsof er nooit een eind aan komt en op dit moment geeft dat ook niet want het is goed zo. Ik raak leeg vanbinnen, er cirkelen niet voortdurend allerlei gedachten rond in mijn hoofd, het is vaak lange tijd stil en daar kun je - vreemd genoeg - toch vol van raken. De Pentland Hills liggen zuidwest van Edinburgh. Een mooie...