Expedities & Reizen

Corsica zien met de ogen van de zee. Drie weken in onze Nortik opvouwbare zeekajaks vanaf St-Florent naar Ajaccio. Onder de film vind je een greep uit de foto's.

Soms heb je even nodig om de volle impact van een reis tot je door te laten dringen.  Als het onderweg-zijn nog in volle gang is, ben je vooral bezig met ‘zijn’. Dan is er vaak die aangenaam smalle focus, als een 2000-lumen-hoofdlamp volcontinu gericht op het nu. Een lichtbundel die naarmate het eindpunt van de reis nadert, toch ineens begint te flikkeren. Dan wordt duidelijk dat dit nieuwe en meteen zo dierbare dagelijks leven - van kajaks in- en uitpakken, van meebewegen met wind en zee, van urenlange stilte en van zoeken naar plekjes op het land om die stilte voort te zetten - dat dit ritme...

Soms lees je een zin die blijft hangen, die een eigen leven gaat leiden en jou daarin meeneemt. Dit is er zo eentje: ”Perhaps a kayak journey allows the ocean to speak in ways that have been known to all ages of man, if they cared to listen." (uit On Celtic Tides van Chris Duff)  Ik ben nog maar net begonnen met luisteren, maar het is nu al verslavend.  De lichte kriebelspanning op het moment dat ik het spatzeil over de kuip trek en me van willekeurig welke oever afduw, weg van het vertrouwde vasteland en het wiebelwater op. De intense rust van het peddelen, het kalme voortglijden en de groeiende...

‘Imaaqaa’ is Groenlands voor ‘het zou kunnen, wellicht, maar misschien ook niet, het hangt ervan af en hé, kom op, hang niet zo vast aan al die zogenaamde zekerheden van je: verandering is de kern van leven - met onzekerheid moet je leren leven - of je nou wilt of niet!’ Toen ik dit begrip de eerste keer tegenkwam, dacht ik: logisch, lesson learned, ik ga erop letten. Maar de praktijk van imaaqaa bleek toch iets robuuster… Vol vertrouwen begon Frank (met hulp van mij waar het geen kwaad kon) in de herfst van 2019 aan de bouw van skin-on-frame kajak nr 2 - die we op mijn maat maakten....

Het is eind augustus 2019, wanneer ik - vooralsnog zonder Frank en zonder kajak - naar Groenland reis. Met het doel om alvast wat 'terrein te verkennen’ voor later, als onze kajak-expeditie van start gaat. De reden dat Frank nu niet mee reist, is vanwege onze kleine dierbare vriend, Herschel. Hij is op dat moment nog bij ons - en inmiddels op zo’n leeftijd dat reizen hem geen plezier verschaft.  Het plan is om alvast te kijken of we - als het later zover is - daar ter plekke onze kajaks kunnen bouwen. Want dat lijkt ons het mooist: daar waar de kajak zijn roots heeft, zelf opnieuw twee...

Je kent ’t wel. Dat iets begint met een onschuldig klein plannetje. Of nee, dat is nooit het werkelijke begin. Want om te dromen - in de zin van fantaseren over wat je écht zou willen als je alle barrières wegdenkt - moet je ‘verliefd’ raken. Blij worden van de gedachte alleen al. Dát maakt, dat je dat plannetje verzint.  Het bouwen van een Groenlandse kajak was in eerste instantie Franks plan. Zat al jaren in zijn hoofd. Ik moedigde hem aan, vanaf de zijlijn, dit was zijn project, hij moest die kajak gewoon echt eens gaan bouwen. Wat wist ik van zeekajaks? Laat staan van de zee. Leek...

Geen haast hebben, geen vooropgesteld programma. Gewoon een rugzak gevuld voor ruim een week zwerven door de natuur. En dan maar zien wat het weer, je stemming en het terrein ons brengt. De Franse Vercors (bij Grénoble) is daarvoor een heerlijk gebied - als je tenminste bereid bent om de (platgestampte) GR te verlaten. Bivakkeren hoeft niet eens stiekem, het is officieel toegestaan, mits je dat alleen doet tussen 17.00 en 09.00 uur. Frank en ik zwierven hier eind juni (2020) rond, even echt volledig weg van alles... Plan hier geen trektocht in de zomer, want dan is er geen water op het karstplateau,...

Waar zijn de woorden gebleven? Die hoop bieden, die zeggen dat het heus goed komt, doe mij daar een zak vol van, mijn keel is droog en de paar woorden die ik eruit weet te wringen, schuren nog uren na. Ik wéét dat we dit moesten doen, met heel mijn hoofd weet ik het, maar mijn hart kan het niet volgen. Het voelt alsof de ik-mis-je-zo-heel-erg-pijn voor altijd in mijn botten staat gekerfd, als een inwendige tatoeage. Bestaan onzichtbare navelstrengen? Tussen mens en dier? Dan is die nu doorbroken en moet ik dit bloedende eindje afknopen. Welkom in de wereld van de rouw. Ieder mens scharrelt...

Waar zijn de woorden gebleven? Die hoop bieden, die zeggen dat het heus goed komt, doe mij daar een zak vol van, mijn keel is droog en de paar woorden die ik eruit weet te wringen, schuren nog uren na. Ik wéét dat we dit moesten doen, met heel mijn hoofd weet ik het, maar mijn hart kan het niet volgen. Het voelt alsof de ik-mis-je-zo-heel-erg-pijn voor altijd in mijn botten staat gekerfd, als een inwendige tatoeage. Bestaan onzichtbare navelstrengen? Tussen mens en dier? Dan is die nu doorbroken en moet ik dit bloedende eindje afknopen.  Welkom in de wereld van de rouw. Ieder mens scharrelt...