INTRO Taiga Time

In het uiterste noorden waar Noorwegen en Finland elkaar raken, liggen honderden kilometers wildernis. Dit zgn boreale woud, ook wel taiga genoemd, bestaat overwegend uit dichte naaldbossen en bevindt zich boven de poolcirkel. Wat vrij uniek is voor noord-Scandinavië, want de meeste andere boreale wouden – in Alaska, Canada, Siberië – liggen er juist onder. Behalve door de Samische bevolking die hier met hun rendieren eeuwenlang nomadisch rondgetrok, zijn deze bossen nooit bewoond geweest.

Tussen Kautokeino en Kirkenes heb ik een slingerlijn bedacht, waarbij ik slechts 2x een weg kruis (bij Inari in Finland) en bij Vaggatem (in het Noorse Øvre Påsvik nationaal park). Verder louter arctisch woud, verdeeld over de nationale parken Øvre Anarjohka (N), Lemmenjoki (F), het natuurgebied rond het Inari-meer (F) en Øvre Påsvik (N).

Mijn route is zo’n 260 km lang. Een stevige twee weken zou moeten lukken. Alleen dat ga ik dus niet doen. Ik ga er drie keer zo lang over doen. Waarom? Dat hoor je in deze podcast.

Ik stel me de witbevroren stilte in die wouden voor. De dennen onder van die slagroomlagen, een soort arctische Barbapappa’s. Elke hoekigheid verdwenen uit het landschap. Blauw-roze schemerlicht. Kraakheldere sterrenhemels. Noorderlicht, maanlicht. Terugkerende zonnestralen. Het verlangen naar sneeuwdagen gevuld met zwerven in vrijheid. Dàt en… hout, bos! Het verlangen om vuur te stoken. De mogelijkheid om een klein houtkacheltje mee te nemen. En om in de stijl van het hout te blijven en ook van de vertraging, ga ik op onze zelfgemaakte houten ski’s en sneeuwschoenen. 

En om het plaatje compleet te maken, dan ook met een traditionele houten pulk (ooit gebruikt door het Zweedse leger en opgeknapt door het familiebedrijf Segebaden).

De voorbereidingen voor zo’n lange solo wintertocht zijn stevig, ik ben er al vele weken mee bezig. Maar daarover volgende keer meer.

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht