Natuurtijd

Soms heb je van die reizen, die blijven onderhuids nakriebelen, lang nadat je spullen alweer op de plank liggen te wachten op een volgende keer. Rogen was zo’n tijd. Voor het eerst solo onderweg in een open kano. Ik begon, ruim 1,5 jaar terug, mijn ‘overgave-aan-het-water-tijd’ met grondig leren zeekajakken en dat is – net als het water zelf – een vloeibaar, flexibel proces gebleken waarin het een op natuurlijke wijze tot het ander leidde. Het voelde als een logische stap om ook het solo varen met een open kano nu eens echt te gaan leren. Die leerprocessen zijn natuurlijk nog in volle gang en de tijd daarbuiten in Rogen was een immense bevestiging: open kanovaren, en zeker solo, is een onwaarschijnlijk verstilde, intieme manier om door de natuur te reizen. Op de een of andere manier is de peddelbeweging nog prettiger waardoor ik me meer verbonden voel, zo rustig voortglijdend, als in een kajak. Ach, beiden hebben hun eigen waarde. Het is een voorrecht daarmee bezig te kunnen zijn. Natuurtijd is mijn ‘ademgat’, zoals een zeehond vanonder het bevroren zeeijs plekjes vrij van ijs houdt om te kunnen ademen. Het is geen vakantie, geen extraatje, maar eerder een levensvoorwaarde. Ik zocht het de afgelopen maanden vaak dichtbij, in de duinen, op zee, andere Nederlandse plekken. Maar zo ver om je heen te kunnen kijken, zo’n vrije horizon, zo nacht na dag na nacht voort reizen zonder iets van menselijke bewoning tegen te komen… oohhh wat heb ik dat immens gemist! Dus Rogen: dankjewel!