Expedities & Reizen

Geen haast hebben, geen vooropgesteld programma. Gewoon een rugzak gevuld voor ruim een week zwerven door de natuur. En dan maar zien wat het weer, je stemming en het terrein ons brengt. De Franse Vercors (bij Grénoble) is daarvoor een heerlijk gebied - als je tenminste bereid bent om de (platgestampte) GR te verlaten. Bivakkeren hoeft niet eens stiekem, het is officieel toegestaan, mits je dat alleen doet tussen 17.00 en 09.00 uur. Frank en ik zwierven hier eind juni (2020) rond, even echt volledig weg van alles... Plan hier geen trektocht in de zomer, want dan is er geen water op het karstplateau,...

Waar zijn de woorden gebleven? Die hoop bieden, die zeggen dat het heus goed komt, doe mij daar een zak vol van, mijn keel is droog en de paar woorden die ik eruit weet te wringen, schuren nog uren na. Ik wéét dat we dit moesten doen, met heel mijn hoofd weet ik het, maar mijn hart kan het niet volgen. Het voelt alsof de ik-mis-je-zo-heel-erg-pijn voor altijd in mijn botten staat gekerfd, als een inwendige tatoeage. Bestaan onzichtbare navelstrengen? Tussen mens en dier? Dan is die nu doorbroken en moet ik dit bloedende eindje afknopen. Welkom in de wereld van de rouw. Ieder mens scharrelt...

Waar zijn de woorden gebleven? Die hoop bieden, die zeggen dat het heus goed komt, doe mij daar een zak vol van, mijn keel is droog en de paar woorden die ik eruit weet te wringen, schuren nog uren na. Ik wéét dat we dit moesten doen, met heel mijn hoofd weet ik het, maar mijn hart kan het niet volgen. Het voelt alsof de ik-mis-je-zo-heel-erg-pijn voor altijd in mijn botten staat gekerfd, als een inwendige tatoeage. Bestaan onzichtbare navelstrengen? Tussen mens en dier? Dan is die nu doorbroken en moet ik dit bloedende eindje afknopen.  Welkom in de wereld van de rouw. Ieder mens scharrelt...

Ik kreeg laatst een interessante vraag voorgelegd tijdens een interview. "Stel, je krijgt 100 miljoen om de wereld een beetje beter te maken. Waaraan zou je het uitgeven?" Antwoord: "Dat geld wil ik niet hebben. Alleen al het idee dat we onze wereld uitsluitend beter kunnen maken door een zak geld, daar gaat het - in mijn ogen - helemaal mis. Ik zou iedereen de 'diermodus' aan willen raden. Niet opgelegd door een of andere 'goeroe-achtige betweter', zonder ingewikkelde handleidingen of dure cursussen. Gewoon eens een paar uur in je uppie ergens de natuur ingaan (maar wees gewaarschuwd, die paar...

Groenland heeft mijn hart. In 2006 liep ik drie weken solo door die krankzinnig mooie bergen van Oost-Groenland, in 2007 staken Frank en ik op eigen kracht (en met hulp van wat wind in onze kites) de ijskap over en afgelopen zomer liep ik in mijn eentje door de bergen van het zuidwesten. Het is slechts een tipje van dit grote land, Kalaallit Nunaat. Het fascineert me grenzeloos. Daarom leer ik nu Groenlands (en Deens - voor als ik op enig moment vastloop in de vele 'q'-s), daarom ook lees ik veel over de historie én de huidige ontwikkelingen. Voor het vervolg. Dat zal een lange termijn plan worden....

"Geef me een kajak en een hondenslee. De rest mag je houden!", verzuchtte Knud Rasmussen uit de grond van zijn hart toen hij - tijdelijk in Denemarken - vol heimwee aan Groenland dacht. Knud Rasmussen (1879-1933) was één van de meest markante poolreizigers en beslist de enige die door de Groenlanders liefkozend 'Witte Eskimo' genoemd werd. Niet alleen ondernam Rasmussen de langste hondensledetocht ooit - van Groenland naar Alaska - maar boven alles verzamelde hij etnografische en antropologische details uit het leven van de Inuit omdat hij niet - zoals vele andere ontdekkingsreizigers - bezeten...

Het bouwen van een traditionele Groenlandse kajak is stap 1 in ons langdurige project 'Kalaallit Nunaat / Het land van de Groenlanders'. Lees HIER het weblog dat ik hierover schreef. Bekijk HIER de film die ik erover maakte. Vestfossen, Noorwegen. Juni 2019.

Op een dag, jaren terug - en ik laat even in het midden of het een goede of een kwade dag was - in elk geval was ik nog maar net voor mezelf begonnen als fotograaf en auteur (en dat daar later van alles bij zou komen, daarvan had ik geen idee), ging de telefoon. Zo'n zwart bakelieten monster, zo lang geleden dus. "Jolanda, dit is je dag." De hoofdredacteur van een vrij groot magazine. En hij wond er geen doekjes om. Zelfs toen, nog maar net begonnen, waren die paar woorden genoeg om me de rillingen over de rug te bezorgen. Ik haalde diep adem, "Eh, oh, oké", antwoordde ik, mezelf met moeite in toom...

"Maar ben je dan nooit bang?" is een vaak gehoorde vraag. Natuurlijk, zeker wel. Langdurig in je eentje in ruige natuur zijn maakt klein. Toch is dat is een belangrijke ervaring. Dat - én het feit dat er eigenlijk maar 1 ding is waar we bang voor moeten zijn. Namelijk de angst om niet écht geleefd te hebben. Ik ben nu ouder dan mijn moeder geworden is. Vlak voor ze overleed, vroeg ze me: 'Was dit het nou?' Ik kon niets zeggen. Mijn keel zat dicht, mijn hart liep over. Ze voegde er nog aan toe: 'Ik had het eigenlijk zo anders willen doen.' Haar woorden blijven me altijd bij. Ze doen pijn....