Velden met een * zijn verplicht
Soms lees je een zin die blijft hangen, die een eigen leven gaat leiden en jou daarin meeneemt. Dit is er zo eentje: ”Perhaps a kayak journey allows the ocean to speak in ways that have been known to all ages of man, if they cared to listen.” (uit On Celtic Tides van Chris Duff)
Ik ben nog maar net begonnen met luisteren, maar het is nu al verslavend.
De lichte kriebelspanning op het moment dat ik het spatzeil over de kuip trek en me van willekeurig welke oever afduw, weg van het vertrouwde vasteland en het wiebelwater op. De intense rust van het peddelen, het kalme voortglijden en de groeiende eenheid die ik met zo’n smal bootje om me heen begin te voelen, alsof het een kledingstuk is dat steeds lekkerder gaat zitten.
Op een windstil avondje op het Alkmaardermeer lijkt zo’n kajaktochtje vanzelfsprekend en simpel. Is het ook, maar toch is elke tocht op groot water (meren/zee) iets om serieus te nemen. Je moet jezelf (en elkaar) kunnen redden – niet met 1 maar met meerdere methoden, inschattingen kunnen maken over weer, wind, stroming en golven en op grond daarvan je koers kunnen berekenen. “A man who is not afraid of the sea will soon be drowned for he will be going out on a day he shouldn’t.” Dit zijn woorden van een oude, doorgewinterde Ierse visser. Iemand die zijn leven volledig deelt met de zee. En ik vind dat mooi. Vanwege het respect dat erin door klinkt.
Dat is de manier waarop ik mijn verbinding met de zee aan wil gaan. Naast gezamenlijke vaartochtjes, loop ik daarom regelmatig met wieltjes onder mijn kajak van huis naar het meer om daar in een rustig hoekje te gaan rollen.
En wat uit noodzaak is begonnen (“ik moét mezelf leren goed te eskimoteren want dat is veiliger”) is al vrij snel een nieuwe-passie-erbij geworden. Want ik zag ‘This is the roll’ van Cheri Perry en Wilson Turner. Die rust, dat plezier, die beheersing én die gratie. Dát wilde ik ook!
Nu geniet ik van de absolute stilte onder water, van het daar even rondkijken, van de yoga-achtige manier van samenwerken met mijn kajak. Soms lukken dingen ineens, vallen ingestudeerde bewegingen ineens op zijn plek. Vaak ook is het opbouwen, stap voor stap, incasseren dat dingen niet zomaar gaan, mislukken, opnieuw proberen. En verreweg het heerlijkste, het mooist van alles, is dat ik me veel meer thuis begin te voelen in die kajak, op het water.
Er is 1 oefening in het bijzonder, de ‘Balance Brace’, die symbolisch is voor dit hele proces. Ogenschijnlijk stort je je, rechtop zittend in je kajak, achterover het water in – maar het water vangt je op, draagt je – vooropgesteld dat je de juiste houding aanneemt- en dan drijf je op het ritme van de golven, je armen zijwaarts als vleugels in overgave gespreid in het water, je ogen gericht op de wolkenhemel. In die positie, de balance-brace, kun je zo lang blijven zweven als je maar wilt.
Ik kende het bestaan van die balance-brace niet, maar inmiddels is het zoveel meer dan een manier om te ontspannen geworden, eerder een filosofie, een manier van in het leven (proberen te) staan. In volle overgave, maar niet blind, niet zonder kennis of voorbereiding, steeds opnieuw zoekend naar dat evenwicht, naar die verbinding met de natuur.
In de voorbereiding op toekomstige plannen maakten Frank en ik de afgelopen maanden zeekajaktochten in Friesland, in Zeeland, op het Markermeer en op de Noordzee. We oefenden diverse reddingen, solo en samen. Bij mooi weer, bij slecht weer.
Ook hadden we een cursus gepland in Anglesey, Wales om daar ons zeevaardigheidsbrevet te halen. Tot een paar dagen terug, Covid-19 voor verscherpte quarantaine-maatregelen zorgde en daar voorlopig een streep door kan. En zo bedachten we Corsica.
Dat ruige, schitterende eiland met zijn grillige kustlijn en heldere water. Van Corsica’s binnenland ben ik jaren terug al gaan houden, tijdens onze gezamenlijke wintertocht, en later, tijdens m’n solo trailrun-tocht over de GR20. Die oude dorpjes, die granieten bergen, die ruige verlatenheid en die mediterrane sfeer van letting-go. Maar de zee, de zee was toen alleen een uitzicht, een no-go-area. Nu zal ik Corsica bezien vanuit een ander perspectief, met de ogen van de zee.
Het plan is om van Bastia naar Ajaccio te varen, circa 350 km en daarvoor nemen we 3 tot 4 weken want we willen ruim tijd hebben, niet alleen voor lay-over-dagen als het te hard waait en we niet weg kunnen, maar ook om het achterland te verkennen.
Voor het allereerst een lange trektocht samen op zee. “The sea. Like any expanse of nature, is a great teacher of humility. It strips away the non-essentials: the ego, the place in society we fill, and the clutter of busy lives.” (eveneens uit On Celtic Tides van Chris Duff)
Velden met een * zijn verplicht