Noorwegen

Gevoelens over wie je achterlaat. Gedachten aan wat komen gaat. Genieten van wat is. Dit alles tegelijk, holderbolder rondrazend in je hoofd, net als de toegenomen drukte om je heen. Dát noem ik de driedubbele paradox van het reizen. Maar in mijn (veel te zware) handbagage heb ik daar dé oplossing voor. In de vorm van camera's en lenzen. Die heerlijke focus van de fotograaf - wat heb ik dáár een zin in! En dan helemaal van de náchtfotograaf. Of je wilt of niet, 's nachts móet je vertragen, ben je door de omstandigheden gedwongen terug te schakelen naar een lagere versnelling. Alles is pikzwart....

Nog niet zo lang geleden bouwden we stenen torens om de sterren van dichterbij te bekijken. We meenden dat die onheilspellend groene lichtstralen dansende zielen waren. Dat de aarde het middelpunt van het heelal was. Wat hebben we veel denkbeelden opgegeven. En wat weten we - dankzij sterrenkundigen als Hubble - inmiddels ontzaglijk veel. Wat we boven alles te weten zijn gekomen is dat wij - inclusief die prachtige planeet die we bewonen - slechts een stofje in de hele kosmos zijn. Dus eigenlijk dat we niks weten. En dát besef, dat gevoel, dáár gaat het me om. Want alleen dan ontstaat ruimte...

In november 2015 mocht ik twee gedreven crew's de in's & out's van nachtfotografie bijbrengen maar boven alles raakten we samen gegrepen door het magische poollicht, zowel overdag als 's nachts.

Nog éven. Dat gevoel van zo vreselijk graag weer in je eigen bed willen liggen, je vrienden weer willen omarmen - maar tegelijk nog éven hierbuiten en hierboven willen blijven. Nog even afgesloten van de wifi-wereld. Dat gevoel van dat-je-'s avonds-na-een-lange-dag-in-de-bergen-met-je-nog-na-gloeiende-kop-een-blog-zit-uit-te-tikken-op-je-iPhone-die-op-dat-moment-alleen-kan-opslaan-en-niet-verzenden. Dat gevoel van nog-één-bakkie-Solbærtoddy-dan. Nog even de tent uit dan. Nog even naar die magische stenen kijken. Natuurlijk heb ik zin in de lange douche straks in het Rondane Høyfjellshotel....

Dat immense gletsjers hier de stenen schuurden, is alweer een tijdje terug. Nog veel langer terug, werden diezelfde stenen omhoog gestulpt bij krachten waarvan ik me geen voorstelling kan maken. Maar die stenen zijn wél mijn realiteit: ik loop erover en ik slaap ertussen. Soms vormen ze een belemmering (van een afstandje zien ze er top uit, die Rondane-pieken, maar ga er maar eens op staan... Eén en al wankele steenblokken...), soms zijn ze een hulp (mijn statiefje viel uiteen dus nu stapel ik stenen als camerasteun). Soms jagen die stenen me angst aan ("ik mag hier geen been breken"), soms geven...

Niets zo subjectief als de beleving van geluk. Voor mij zijn bergen in elk geval een vaak terugkerende factor. Gek eigenlijk. Gewoon een stapel stenen, zij het altijd weer anders gerangschikt. Ruig, mooi, lelijk, zwaar - ze halen je gevoelens overhoop. Vaak trekken ze me uit m'n comfortzone en realiseer ik me pas dagen erna hoe gaaf het toch misschien wel was. Maar er zijn ook momenten, er zijn ook plekken - dat alles om je heen zich open vouwt, laat lezen als een boek dat je nooit meer weg wilt leggen. Vandaag is zo'n dag. Rondane is zo'n gebied.

Het was in het land van de Ronde Bergen dat Henrik Ibsen zijn toneelstuk over Peer Gynt bedacht. Rondane met zijn 580 vierkante km en zijn 10 toppen boven de 2000 m is inmiddels een nationaal park. Al sinds 1962. Het eerste van Noorwegen. Eenderde van dit berggebied ligt in de alpiene zone en dat zie je. Berken kronkelen weliswaar nog welig langs het pad richting Peer Gynthytta, maar dat duurt niet lang meer. Boven de 1400 m wil hier alleen nog kortsmos groeien. Kun je saai noemen. Monotoon. Maar liever noem ik het een uitdaging. Om karigheid te omarmen. Om stilte in al zijn nuances te beluisteren....

Volgende week ga ik in m'n eentje voor Op Pad een mooie trektocht in Rondane maken. Wildkamperen, hutten, tweeduizenders, watervallen en stenen, véél stenen. Stenen in alle vormen en maten. Oude stenen. Brokjes historie die me misschien het lopen zullen bemoeilijken maar die me de dimensies van de bergen - wat is oud als we het over miljoenen jaren hebben? - zullen bij brengen. WAT GAAT MEE DEZE KEER?   Buitenlagen van Bergans: Waterdicht, ademend jack & broek (Airojohka Jacket & Cecilie Pants, beiden van Dermizax-materiaal). Een dunne windstopper (Microlight Jacket). Een donsje...

We willen op de traditionele, langzame manier leren onze eigen ski's te maken - maar kun je daarop dan ook een echte skitour maken? Dit wordt een artikel in National Geographic Traveler (publicatie winter '15-'16).   Bekijk de video van het ski's maken - en de tocht die erop volgt:

Heb jij dat nou ook wel eens? Dat je in een besneeuwd bos staat, om je heen kijkt en denkt: hé, ik zie een ski! Want bomen zijn (als je er even voor gaat zitten) toch feitelijk de voorloper van de ski - dat weten ze in het Noorse Morgedal in Telemark als geen ander want de oervader van de houten ski's, Söndre Norheim, oefende daar zijn fameuze sprongen vanaf de besneeuwde boerendaken. Samen met Frank ga ik daar in Morgedal vanaf 26 januari dan ook leren om zelf houten ski's te maken. "Kun je ook gewoon kopen hoor, in de winkel hebben ze van die mooie lichte, carbon heet dat!", merkte een...