Noorwegen

Sinds oktober was er niemand meer in deze DNT-hut geweest (volgens het huttenboek waarin je je moet registreren). Dus het was binnen ook ongeveer min twintig. Maar daar hebben ze zo'n geweldig Jøtul-houtkacheltje voor bedacht en de beschikking over stapels berkenstammetjes (die je dan nog wel even zelf moet splijten). Noorse onbemande hutten behoren als je het mij vraagt tot één van de wereldwonderen. Het systeem berust op eerlijkheid en vertrouwen. Je hebt een speciale sleutel nodig (leden hebben die en niet-leden kunnen er tijdelijk tegen borg ergens eentje lenen, locale info altijd te vinden...

Donderdag 7 januari. Ringvassøya, een bergachtig eiland iets ten noorden van Tromsø. Eindelijk weg van stadslicht, drukte, gedoe. Deze stilte is zo verslavend. En dit licht, dit licht, oh dit licht is zó waanzinnig mooi. Vandaag is het kraakhelder en dat betekent dat ik tussen 11 tot 14.30 uur dit prachtige zonsonderganglicht heb... Het is razend koud, dat wel, -20. Nu pas voel ik de creativiteit terugkomen, merk ik dat ik weer over fotomomenten begin te puzzelen. Dat heb ik gewoon niet als ik per auto rondrijd. Dan gaat alles te snel en het zit achter glas. Als de natuur slechts een uitzicht...

Een vreemde nacht... Maar wat wil je ook na zo'n orkadag! Een mens kan niet álles hebben tenslotte. Had ik overdag een mooi smal door hoge bergen omgeven fjord gespot, blijkt daar vannacht een of ander megaschip met gigaverlichting in aangemeerd. Weg donkere Aurora-achtergrond. Toch nog wat geprobeerd, daarna maar naar de locatie van vorige nacht. Sta ik daar, op dat bevroren meer, komt er een hele slinger van koplampen van rechtsboven m'n beeld in geskied. Duurde nog best lang eer ze uit beeld waren, maar ondertussen mijn thermos lekker leeg gedronken en heerlijk om me heen gekeken. Toen de hellingen...

Al is de zon op 69 graden noorderbreedte al heel wat weken niet boven de horizon te zien, toch is ze de belangrijkste lichtbron. Zowel in de paar uren dageraad(schemering) als 's nachts want de sterren zijn stuk voor stuk zonnen en ook het noorderlicht wordt grotendeels door de zon geregeld. Met de huurauto die ik vandaag ter beschikking heb rijd ik de stad uit, de rust tegemoet. Want Tromsø is Tromsø niet meer - tenminste niet wat mij betreft. Een explosie van toeristen maakt de stad tot mierenhoop - ik ben zelf ook niet van hier, dus ik heb geen recht van spreken - maar toen ik gisteravond...

Eerst een supergezellige én informatieve dinsdagavond bij twee noorderlicht-locals-en-liefhebbers Ingar Lyngmo (wie een huurhuisje op droomlocatie zoekt, raad ik Ingar's website aan, want deze meer dan sympathieke Noor heeft misschien wel de mooiste hutten van Noorwegen te huur, pal tegenover Lyngen Alpen!) en Kjetil Skogli (ook wel de 'Aurora Chaser' genoemd; na afloop van de TVopnames die hij samen met Joanna Lumley maakte, is het noorderlicht-toerisme op Tromsø skyhigh gegaan...). Hierbij kon ik mijn noord-Noors ophalen tot mijn oren ervan suisden.. Vervolgens zocht ik toch nog een donkere...

Gevoelens over wie je achterlaat. Gedachten aan wat komen gaat. Genieten van wat is. Dit alles tegelijk, holderbolder rondrazend in je hoofd, net als de toegenomen drukte om je heen. Dát noem ik de driedubbele paradox van het reizen. Maar in mijn (veel te zware) handbagage heb ik daar dé oplossing voor. In de vorm van camera's en lenzen. Die heerlijke focus van de fotograaf - wat heb ik dáár een zin in! En dan helemaal van de náchtfotograaf. Of je wilt of niet, 's nachts móet je vertragen, ben je door de omstandigheden gedwongen terug te schakelen naar een lagere versnelling. Alles is pikzwart....

Nog niet zo lang geleden bouwden we stenen torens om de sterren van dichterbij te bekijken. We meenden dat die onheilspellend groene lichtstralen dansende zielen waren. Dat de aarde het middelpunt van het heelal was. Wat hebben we veel denkbeelden opgegeven. En wat weten we - dankzij sterrenkundigen als Hubble - inmiddels ontzaglijk veel. Wat we boven alles te weten zijn gekomen is dat wij - inclusief die prachtige planeet die we bewonen - slechts een stofje in de hele kosmos zijn. Dus eigenlijk dat we niks weten. En dát besef, dat gevoel, dáár gaat het me om. Want alleen dan ontstaat ruimte...

In november 2015 mocht ik twee gedreven crew's de in's & out's van nachtfotografie bijbrengen maar boven alles raakten we samen gegrepen door het magische poollicht, zowel overdag als 's nachts.

Nog éven. Dat gevoel van zo vreselijk graag weer in je eigen bed willen liggen, je vrienden weer willen omarmen - maar tegelijk nog éven hierbuiten en hierboven willen blijven. Nog even afgesloten van de wifi-wereld. Dat gevoel van dat-je-'s avonds-na-een-lange-dag-in-de-bergen-met-je-nog-na-gloeiende-kop-een-blog-zit-uit-te-tikken-op-je-iPhone-die-op-dat-moment-alleen-kan-opslaan-en-niet-verzenden. Dat gevoel van nog-één-bakkie-Solbærtoddy-dan. Nog even de tent uit dan. Nog even naar die magische stenen kijken. Natuurlijk heb ik zin in de lange douche straks in het Rondane Høyfjellshotel....

Dat immense gletsjers hier de stenen schuurden, is alweer een tijdje terug. Nog veel langer terug, werden diezelfde stenen omhoog gestulpt bij krachten waarvan ik me geen voorstelling kan maken. Maar die stenen zijn wél mijn realiteit: ik loop erover en ik slaap ertussen. Soms vormen ze een belemmering (van een afstandje zien ze er top uit, die Rondane-pieken, maar ga er maar eens op staan... Eén en al wankele steenblokken...), soms zijn ze een hulp (mijn statiefje viel uiteen dus nu stapel ik stenen als camerasteun). Soms jagen die stenen me angst aan ("ik mag hier geen been breken"), soms geven...