Noorwegen

Niets zo subjectief als de beleving van geluk. Voor mij zijn bergen in elk geval een vaak terugkerende factor. Gek eigenlijk. Gewoon een stapel stenen, zij het altijd weer anders gerangschikt. Ruig, mooi, lelijk, zwaar - ze halen je gevoelens overhoop. Vaak trekken ze me uit m'n comfortzone en realiseer ik me pas dagen erna hoe gaaf het toch misschien wel was. Maar er zijn ook momenten, er zijn ook plekken - dat alles om je heen zich open vouwt, laat lezen als een boek dat je nooit meer weg wilt leggen. Vandaag is zo'n dag. Rondane is zo'n gebied.

Het was in het land van de Ronde Bergen dat Henrik Ibsen zijn toneelstuk over Peer Gynt bedacht. Rondane met zijn 580 vierkante km en zijn 10 toppen boven de 2000 m is inmiddels een nationaal park. Al sinds 1962. Het eerste van Noorwegen. Eenderde van dit berggebied ligt in de alpiene zone en dat zie je. Berken kronkelen weliswaar nog welig langs het pad richting Peer Gynthytta, maar dat duurt niet lang meer. Boven de 1400 m wil hier alleen nog kortsmos groeien. Kun je saai noemen. Monotoon. Maar liever noem ik het een uitdaging. Om karigheid te omarmen. Om stilte in al zijn nuances te beluisteren....

Volgende week ga ik in m'n eentje voor Op Pad een mooie trektocht in Rondane maken. Wildkamperen, hutten, tweeduizenders, watervallen en stenen, véél stenen. Stenen in alle vormen en maten. Oude stenen. Brokjes historie die me misschien het lopen zullen bemoeilijken maar die me de dimensies van de bergen - wat is oud als we het over miljoenen jaren hebben? - zullen bij brengen. WAT GAAT MEE DEZE KEER?   Buitenlagen van Bergans: Waterdicht, ademend jack & broek (Airojohka Jacket & Cecilie Pants, beiden van Dermizax-materiaal). Een dunne windstopper (Microlight Jacket). Een donsje...

We willen op de traditionele, langzame manier leren onze eigen ski's te maken - maar kun je daarop dan ook een echte skitour maken? Dit wordt een artikel in National Geographic Traveler (publicatie winter '15-'16).   Bekijk de video van het ski's maken - en de tocht die erop volgt:

Heb jij dat nou ook wel eens? Dat je in een besneeuwd bos staat, om je heen kijkt en denkt: hé, ik zie een ski! Want bomen zijn (als je er even voor gaat zitten) toch feitelijk de voorloper van de ski - dat weten ze in het Noorse Morgedal in Telemark als geen ander want de oervader van de houten ski's, Söndre Norheim, oefende daar zijn fameuze sprongen vanaf de besneeuwde boerendaken. Samen met Frank ga ik daar in Morgedal vanaf 26 januari dan ook leren om zelf houten ski's te maken. "Kun je ook gewoon kopen hoor, in de winkel hebben ze van die mooie lichte, carbon heet dat!", merkte een...

Hoera, hoera: vanaf morgen is het winter! We gaan voor een maand naar Zweden en Noorwegen! Even vrij-af de eerste week, in een (gehuurd) blokhutje in Jämtland, daarna de cursus winter-bushcraften die Frank gaat geven bij Kallsedet en daarna rijden we zuidwaarts door Noorwegen richting Hokksund, waar we het hoofdkwartier van Bergans gaan bezoeken! Onze manuscripten zijn voor de deadline ingeleverd (frank's thriller Niemandsland & mijn bergwandelgids IJsland), de eerstvolgende lezing is pas op 19 maart... Nu eerst maar weer eens buitenspelen. Waar het uiteindelijk toch allemaal om begonnen...

Rond middernacht rijd ik de brug naar Svinøya over, parkeer de auto en sjok naar 'mijn' rorbu. Kijk in een automatisme toch nog even over mijn schouder omhoog, richting noorden. Wát?! Groen!!! Razendsnel schuif ik het statief weer uit (had 'm al ingeklapt, ik was klaar, het was over en uit, morgenochtend terug naar huis en nu eerst slapen...) en een paar tellen later sta ik aan de kade, neem alle strooilicht maar voor lief want dit is een fantastische afscheidszoen, dat is zonneklaar. Echt maar een minuutje licht het poollicht op, zwiert hoog boven Svolvaergeita en de haven, zwaait ten afscheid...

Vannacht - mijn laatste voorlopig in het hoge noorden - zoek ik de donksterste (weinig strooilicht van huizen, straten of auto's) plek op die ik vlakbij Svolvaer maar weet te vinden. Dat wordt opnieuw onder Kvanndalstinden bij Kalle, het scheelt echt als je er overdag de boel al verkend hebt. Het is min 7 als ik er om pakweg 21.30 uur ben, met mijn dikke Baffin poollaarzen (indertijd tijdens 'Into the white' voor een habbekrats in het supermarktje van Fort McPherson gekocht!) en gehuld in een Bergansdonsje is dat een temperatuur van Likmevestje (zoals mijn oma zou zeggen). Met andere woorden:...

"Piep, piep". Ik laat zowat nooit 's nachts mijn telefoon aan staan, maar na mijn bezoek aan Laukvik natuurlijk wel. Het scherm licht felwit op: "Hello, activity enough on my instruments for visible NL. Level 3. But too many clouds this evening. Gr. Rob. PLC." Hmm, wolken! Verder slapen! Maar dat ligt toch ineens verrekte ongemakkelijk. Wetend dat het daar ver boven je hoofd ergens danst en swingt. Hoe bewolkt zou het eigenlijk zijn? Svolvaer ligt tenslotte toch een stukje van Laukvik vandaan. Misschien net onder een wolkengat? Toevallig? Hup, dekbed openslaan, gordijn opzij, raam open, hoofd...

"Welkom in Laukvik, kom binnen!" Rob Stammes en Threes van Nieuwenhoven gaan me voor door de sfeervolle lezingruimte naar het hart van het Polarlightcenter: instrumenten in alle soorten en maten vullen de wanden, snoeren, draden en vooral heel veel knoppen waarmee het noorderlicht niet alleen geregistreerd en vastgelegd wordt, maar desgewenst ook wordt doorgegeven aan ieder die hier een lezing heeft gevolgd (via een sms-bericht). "Kijk," wijst Rob en hij houdt een meterslange papieren rol omhoog waarop een blauwe en een rode bibberlijn is vastgelegd door inktpennen die in verbinding staan met instrumenten...